Ο Ολλανδός διαιτητής Μάκελι σφύριξε επιτέλους τη λήξη του αγώνα κι έτσι άλλη μια αγωνιστική σεζόν έφτασε κι επίσημα στο τέλος της παρά τα όσα προβλήματα προκάλεσε η πανδημία. Μεγάλος νικητής αναδείχθηκε ο ΠΑΟΚ που, ενώ για πολλούς ήταν «ξεγραμμένος» για τον τελευταίο τίτλο της χρονιάς, με μια κίνηση «σαμουράι» έστειλε τους απανταχού οπαδούς του στα ουράνια και χιλιάδες Θεσσαλονικείς και μη στο καθιερωμένο στέκι πανηγυρισμών μας, στον Λευκό Πύργο, που πλέον έχει γίνει ασπρόμαυρος και με την βούλα. Τώρα λοιπόν που κατακάθισε λίγο η χρυσόσκονη και οι θεαματικοί πανηγυρισμοί ολοκληρώθηκαν, θα πρέπει να κάνουμε και λίγη εποικοδομητική αυτοκριτική πρώτα απ’ όλα σαν άνθρωποι και μετά σαν οπαδοί αυτής της μεγάλης πραγματικά ομάδας.
Παρακολουθώ λοιπόν με λύπη τα τελευταία χρόνια την παρατεταμένη γκρίνια μερίδας φιλάθλων και τη διαρκώς κακοπροαίρετη κριτική τους για όλους και για όλα. Δεν ξέρω αν ορισμένοι από εμάς έχουν παραμείνει στα χρόνια διοίκησης του Μπάτμαν και του Ρόμπιν, αλλά πρέπει να ξεπεραστεί κάποτε αυτή η πεποίθηση. Δεν είναι δυνατόν να στοχοποιούνται άτομα που έχουν προσφέρει τα μέγιστα στην ομάδα, επειδή έκαναν κάποια στιγμή ένα λάθος. Δεν είναι λογικό να αμφισβητείται η ποιότητα ενός ανθρώπου από ένα παροδικό συμβάν. Δεν νοείται να βρίζουμε χυδαία παίκτες για λάθη που η ευθύνη τους θα έπρεπε να αναζητηθεί πρωτίστως σε οργανωτικό επίπεδο και μετέπειτα σε επίπεδο διοίκησης.
Δεν θα το αναλύσω περαιτέρω, γιατί δεν διεκδικώ τον τίτλο του «προπονητή του καναπέ», καθώς δεν διαθέτω και εξειδικευμένες γνώσεις τακτικής ανάλυσης του ποδοσφαιρικού αθλήματος. Απλά σαν γνήσιος φίλαθλος -με την υγιή έννοια του όρου- θα ήθελα να αναφερθώ πιο συγκεκριμένα σε τρία πρόσωπα της ομάδας που, πάντα κατά την γνώμη μου, θεωρώ ότι αμφισβητήθηκαν και πολεμήθηκαν άδικα καθ’ όλη τη διάρκεια της ποδοσφαιρικής σεζόν που πέρασε.
Ο χορός της αμφισβήτησης ξεκίνησε με το «τρελό αλάνι», τον Αμρ Ουάρντα. Προσωπικά θεωρώ ότι το ποδοσφαιρικό του ταλέντο είναι αδιαμφισβήτητο. Έχει βέβαια κάποια ζητήματα προσαρμοστικότητας και απείθειας, που με την έλευση του κατάλληλου προπονητή Γκαρσία και του «χώρου» που ο τελευταίος του έδωσε, κατάφερε να αποδείξει πόσο αριστοτεχνικά «παίζει μπαλίτσα». Προσωποποίηση της Παοκτσήδικης μούρλας είναι ο Ουάρντα και φαίνεται να έχει το δικό μας DNA, από τότε που επέστρεψε, μαζί με μεγάλη αγάπη για την ομάδα του ΠΑΟΚ.
Δεύτερος στη σειρά, που τον έπιασαν στο στόμα τους οι «κακές» γλώσσες, είναι ο «Σούπερμαν» Αλέξανδρος Πασχαλάκης. Αυτός και τι δεν άκουσε! Δεν ξέρει να «βγαίνει», δεν ξέρει να «μπαίνει» και διάφορα άλλα τέτοια «νόστιμα». Μάλλον ξεχάσατε μερικοί ότι ήταν ένας αήττητος νταμπλούχος μέχρι πριν από λίγο καιρό. Θεωρώ λοιπόν ότι βρισκόταν στο στόχαστρο αρνητικών σχολιασμών τόσο καιρό για εντελώς λανθασμένους λόγους. Ωστόσο με την έλευση του Γκαρσία ως προπονητή και τη σωστή διαχείριση του παίκτη εκ μέρους του, ο Πασχαλάκης επέστρεψε δυναμικά για να προσφέρει και πάλι τις γνώριμες εμφανίσεις του με αποκορύφωμα τη σχεδόν εξωγήινη εμφάνισή του στον τελικό Κυπέλλου, όπου πάλευε μέχρι και το τελευταίο λεπτό του αγώνα και παρά την κλωτσοπατινάδα που υπέστη, ειδικά στα τελευταία λεπτά. Ίσως μόνο ο Λεξ Λούθορ να μπορούσε να τον βάλει κάτω εκείνη τη μέρα! Ναι, όντως έδωσε δικαιώματα για αιχμηρή κριτική με την πρότερη συμπεριφορά του, αλλά δεν θεωρώ ότι έπρεπε να ξεχειλώσει τόσο πολύ το πράγμα εις βάρος του.
Για το τέλος άφησα να αναφερθώ στον «μαθητευόμενο μάγο». Ο Πάμπλο Γκαρσία, που τόσο πολύ αγαπήθηκε και αποθεώθηκε σαν παίκτης, αντιθέτως λοιδορήθηκε όσο λίγοι προπονητές που πέρασαν ποτέ από πάγκο ομάδας. Μία δεν έχει δίπλωμα προπονητή, μία μαθαίνει «στου κασίδη το κεφάλι», κλπ. ήταν ίσως από τα πιο ελαφριά σχόλια που άκουσε! Ναι, έκανε όντως λάθη, που άλλωστε παραδέχτηκε κι ο ίδιος. Παρέλαβε ωστόσο μια ομάδα με εντελώς διαφορετική νοοτροπία και στρατηγική από αυτή που ο ίδιος οραματιζόταν να καλλιεργήσει, ενώ ταυτόχρονα κατάφερε με πενιχρή βοήθεια –κι ενδεχομένως και με «εσωτερικό» πόλεμο, όπως άφησε να εννοηθεί- να τη μετατρέψει σε ένα μικρό «θαύμα» όπως φάνηκε στον τελικό Κυπέλλου! Διαχειρίστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις ατομικές ποδοσφαιρικές ικανότητες και τη συλλογική δυναμική της ομάδας αποτελούμενης μάλιστα από πολύ ιδιαίτερους παίκτες ως προσωπικότητες, πετυχαίνοντας έτσι να τους αναδείξει έναν-έναν ακριβώς για και μέσα από αυτά τα ξεχωριστά ταλέντα τους. Το αίμα του βράζει κυριολεκτικά και δυσκολεύεται αρκετά με τη διπλωματική επικοινωνία προς πάσα κατεύθυνση, όπως δήλωσε κι ο ίδιος, αλλά η αλήθεια είναι ότι ζει το κάθε παιχνίδι πολύ περισσότερο σαν παίκτης παρά σαν προπονητής, κι ίσως εκεί να κρύβεται και το μυστικό της επιτυχίας που έφερε στην ομάδα του ΠΑΟΚ! Θεωρώ ότι τελικά κέρδισε επάξια το δικαίωμα να στήσει μόνος του τον νέο ΠΑΟΚ και να αναδείξει αυτό ακριβώς που ονειρεύεται για το μέλλον της ομάδας, εφόσον φυσικά του παρασχεθεί ικανοποιητική ενίσχυση σε όλα τα επίπεδα και από πλευράς της διοίκησης.
Σε αυτούς λοιπόν τους τρείς αλλά και στους υπόλοιπα μέλη της ομάδας που πάλεψαν σκληρά σε μια τόσο ιδιαίτερη χρονιά ενάντια σε «συνήθεις» αντιξοότητες και μη, αφιερώνω το άρθρο αυτό και τους απευθύνω ένα τεράστιο «Ευχαριστούμε» για την περηφάνια που μας επέτρεψαν να νιώσουμε όλοι εμείς οι φίλοι και υποστηρικτές της ομάδας του ΠΑΟΚ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΤΣΑΣ
