Κάρλ Μάρξ
Στις 5 Μαΐου 1818 έρχεται στη ζωή ο διασημότερος προπαγανδιστής και θεωρητικός του σοσιαλισμού Κάρλ Μάρξ. Ο Γερμανός στοχαστής αποτέλεσε μια από τις πιο επιδραστικές μορφές στην ανθρώπινη ιστορία. Το πιο γνωστό του έργο είναι φυσικά το Κεφάλαιο, η ανάλυση του για τις καπιταλιστικές οικονομίες (ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1867), προϊόν μόχθου κατά τις δεκαετίες 1850 και 1860. Υποστήριξε πως στον καπιταλισμό, οι εργάτες δεν είχαν τη δυνατότητα της πλήρους απολαβής της εργασίας τους. Τα ημερομίσθια τους ήταν πολύ χαμηλότερα από την αξία των αγαθών που παρήγαγαν. Καθώς οι καπιταλιστές κέρδιζαν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό της τιμής πώλησης του τελικού προϊόντος απ’ ‘όσο δικαιούνταν, οι εργάτες αναγκάζονταν να πουλήσουν την εργασία τους, και καταντούσαν σύμφωνα με τον Μάρξ τίποτα περισσότερο από εμπορεύματα στην αγορά.
Ο Μάρξ μίλησε για το προλεταριάτο και την επανάστασή του εναντίον της μπουρζουαζίας. Την επανάσταση θα ακολουθούσε ένα στάδιο σοσιαλισμού με τρία χαρακτηριστικά: τη δικτατορία του προλεταριάτου, την πληρωμή του καθενός ανάλογα με την εργασία του και την ιδιοκτησία και λειτουργία από το κράτος των μέσων παραγωγής, διανομής και ανταλλαγής. Απώτατος σκοπός της ιστορικής εξέλιξης ωστόσο ήταν ο Κομμουνισμός, πεμπτουσία του οποίου θα ήταν η αμοιβή του καθενός ανάλογα με τις ανάγκες του. Το κράτος θα εξαφανιζόταν και η μισθωτή εργασία θα εξαλειφόταν πλήρως. Σε ορισμένες περιπτώσεις η θεωρία υπαγόρευε τις πράξεις του Μάρξ, ενώ σε άλλες τα πολιτικά γεγονότα τον οδηγούσαν στο να μεταβάλει το δόγμα, πάντα στο κέντρο όμως του σοσιαλιστικού κινήματος.
Μετά τη δημοσίευση ο Μάρξ ανέλαβε την ηγεσία της Α΄ Διεθνούς και ήρθε σε ρήξη με τον Ρώσο αναρχικό Μιχάηλ Μπακούνιν αλλά και τους Γερμανούς σοσιαλιστές με ηγέτη τον Λασσάλ, για τις συμφωνίες που είχαν κλείσει με τον Μπίσμαρκ. Ο Μάρξ ήταν μια αντικοινωνική φύση και παρά τις ικανότητες του ως αυστηρός επιτελάρχης η Διεθνής εξέπνευσε το 1876 υπό το βάρος των γεγονότων, κυρίως αυτών της Παρισινής Κομμούνας.
Ναπολέων Βοναπάρτης
Σαν σήμερα το 1821 πεθαίνει σε ηλικία 51 ετών στην Αγία Ελένη ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ιστορία της Δύσης. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης(Ναπολέων Α΄), ο αποκαλούμενος και Μέγας συνέδεσε το όνομά του με μια εξαιρετικά ταραγμένη περίοδο της Γαλλίας αλλά και της Ευρώπης. Κατήγαγε συντριπτικές νίκες, δημιούργησε μια αυτοκρατορία στην Κεντρική Ευρώπη αλλά υπέστη και ταπεινωτικές ήττες, με αποτέλεσμα την τελική του πτώση.
Ο Ναπολέων έγινε μύθος καθώς μεταξύ άλλων δεν απέκρυψε ποτέ το αριστοκρατικό του παρελθόν, αν και καλλιεργούσ επιδέξια τους άξεστους τρόπους ενός τυχοδιώκτη. Παρά το γεγονός ότι για πολλούς ήταν πάντα ο <<ιμκρός δεκανέας>>, που χωρίς τα προνόμια του αριστοκράτη έφτασε στην κορυφή, οι ικανότητες του δεν μπορούν να παραγνωριστούν. Αυτές ήταν πολύπλευρες, ωστόσο συμπυκνώνονταν στην ακλόνητη πίστη ότι επρόκειτο ο ίδιος για τον σωτήρα της Γαλλίας που είχε επιλέξει η Μοίρα. Αυτή η εμμονική ιδέα οδήγησε τελικώς στην καταστροφή τόσο του Ναπολέοντα όσο και της Γαλλίας.
Το 1804 έστεψε τον εαυτό του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Α΄ στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων, προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού. Ο Ναπολέων και η Γαλλία αντιμετώπισαν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις επανειλημμένως σε διαφόρους συνασπισμούς( Τρίτο, Τεταρτο, Πέμπτο, Έκτο και Έβδομο Συνασπισμό), πέτυχε συντριπτικές νίκες αλλά απέτυχε να εξαντλήσει τη Βρετανία καθώς το Ηπειρωτικό Σύστημα που προσπάθησε να επιβάλλει ήταν μάλλον εξαρχής καταδικασμένο σε αποτυχία. Το σημείο καμπής αποτέλεσε αναμφίβολα η ρωσική εκστρατεία που κατέληξε σε σχεδόν πλήρη εξάλειψη της Grande Armée το 1812.
Τον Μάρτιο του 1814 οι Σύμμαχοι ήταν έξω από το Παρίσι. Ο Ναπολέων αναγκάστηκε να παραδοθεί κι εξορίστηκε στη νήσο Έλβα. Την άνοιξη του 1815 επέστρεψε ωστόσο, αναζωπυρώνοντας την λαϊκή υποστήριξη. Στη μάχη του Βατερλώ στις 18 Ιουνίου 1815 που κρίθηκε στις λεπτομέρειες ηττήθηκε εκ νέου και αυτή τη φορά εξορίστηκε στο μικροσκοπικό νησί της Αγίας Ελένης όπου και πέθανε το 1821. Η ήττα αυτή έβαλε τέλος σε μια εποχή εξαιρετικά ταραγμένη για την Ευρώπη. Επικοινώνησε την Γαλλική Επανάσταση σε όλη την ήπειρο και γέννησε τις προϋποθέσεις της ανόδου της αστικής τάξης αλλά και των μετέπειτα εξελίξεων.
