Από καιρό ευρωπαϊκές έρευνες καταδεικνύουν ότι στην εποχή μας υπάρχει ένα πολύ μεγάλο χάσμα στη ζήτηση από επιχειρήσεις αλλά στην αδυναμία εξεύρεσης εξειδικευμένου προσωπικού. Πρόσφατα αυτό το φαινόμενο έγινε ιδιαίτερα αισθητό και στη χώρα μας στον πολύπαθο κλάδο του τουρισμού ενόψει της έναρξης της θερινής σεζόν. Επομένως τι θα κάνουμε με τη δουλειά; Να ψάξουμε αυτή των ονείρων μας ή μία οποιαδήποτε, αρκεί να βγαίνει το μεροκάματο;
Δικαιολογημένα θα διερωτηθούν πολλοί «και μήπως έχουμε την πολυτέλεια της επιλογής»; Άλλωστε που καιρός –για να πάρουμε μία ανάσα και να το φιλοσοφήσουμε, βρε παιδί μου, το θέμα;- για τέτοιες σκέψεις, όταν οι υποχρεώσεις όχι απλά δεν σταματούν, αλλά μας πνίγουν και οι λογαριασμοί εξακολουθούν να τρέχουν και να καταφθάνουν ο ένας μετά τον άλλο ακατάπαυστα!
Γνωρίζω ανθρώπους που λατρεύουν τη δουλειά τους κι ωστόσο όχι απλά δεν μπορούν να διαθέσουν για πολυτέλειες, αλλά δεν μπορούν καν να διασφαλίσουν τα προς το ζην εξαρτώμενοι από πιστωτικές κάρτες και ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων. Αλλά γνωρίζω κι άλλους –σημαντικά λιγότερους από τους προηγούμενους!- που βγάζουν μεν αρκετά κάνοντας ωστόσο μία δουλειά που αντικειμενικά σιχαίνονται, γιατί δηλώνουν από μόνοι τους πως είναι ψυχοφθόρα, τους απομυζεί κυριολεκτικά και τους κάνει δυστυχισμένους.
Τελικά το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό αλλά καθόλου αυτονόητο. Ειδικά όταν καταπιέζεσαι
- να σπουδάσεις κάτι που δεν θες.
- να εργαστείς πάνω σε κάτι για το οποίο δεν έχεις πάθος δημιουργικό.
- να ζεις σε ένα περιβάλλον από το οποίο βιώνεις ματαίωση κι απογοήτευση διαρκώς, επειδή δεν έχεις τις ευκαιρίες που χρειάζεσαι να αξιοποιήσεις για να εξελιχθείς.
Εξίσου καθοριστικό είναι να κατανοεί το έργο μας, να το εκτιμά και να το υποστηρίζει ταυτόχρονα, καθώς ζούμε αλληλένδετα με αυτόν, και ο κοινωνικός μας περίγυρος, ο οικογενειακός αλλά κι ευρύτερος. Είναι σημαντικό για την ψυχοκοινωνική μας εξέλιξη και την επαγγελματική επιτυχία μας.
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
