«Ξοδεύουμε τόσο πολύ χρόνο ακούγοντας αυτά που λένε οι άλλοι, ενώ σπάνια δίνουμε προσοχή σε όσα δεν λένε», λέει ο ποιητής και δάσκαλος Κλιντ Σμιθ με Διδακτορικό Δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, μέσα από μία ομιλία του σχετικά με το να βρεις το θάρρος να μιλήσεις ενάντια στην αδικία.
“Ο Δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, Τζούνιορ δήλωσε: «Στο τέλος, δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας αλλά τη σιωπή των φίλων μας».
Καθημερινά και παντού γύρω μας παρατηρούμε τις συνέπειες της σιωπής με τη μορφή διακρίσεων κάθε είδους, βίας, γενοκτονίας και πολέμου. Είμαι δάσκαλος και στην τάξη μου προσκαλώ τους μαθητές μου να εξερευνήσουμε μαζί τις σιωπές στη ζωή τους. Δουλεύουμε μαζί για να τις αναγνωρίσουμε, να τις κατονομάσουμε, να καταλάβουμε ότι δεν χρειάζεται να είναι πηγή ντροπής.
Σε μια προσπάθεια να δημιουργήσω μια κουλτούρα μέσα στην τάξη μου όπου οι μαθητές νιώθουν ασφαλείς να μοιράζονται τη δική τους σιωπής, έχω αναρτήσει τέσσερις βασικές αρχές στον πίνακα που βρίσκεται μπροστά μας, πάνω στις οποίες κάθε μαθητής προσυμφωνεί να δουλέψει από την αρχή του σχολικού έτους :
- Διάβασε με κριτική σκέψη.
- Γράψε συνειδητά.
- Μίλα ξεκάθαρα.
- Πες την αλήθεια σου.
Και σκέφτομαι πολύ αυτό το τελευταίο σημείο. «Πες την αλήθεια σου!»
Συνειδητοποίησα ότι, αν επρόκειτο να ζητήσω από τους μαθητές μου να μιλήσουν ανοιχτά, θα έπρεπε ΠΡΩΤΟΣ ΕΓΩ να πω την αλήθεια μου και να είμαι ειλικρινής μαζί τους για όλες εκείνες τις στιγμές που δεν κατάφερα να τα κάνω όλα αυτά πράξη!
Κάποτε στο παρελθόν κι εγώ σταμάτησα να μιλάω συνειδητά θυσιάζοντας τη φωνή μου. Σαν να μην είχα συνειδητοποιήσει ότι τα είχα παρατήσει ήδη από καιρό… Ότι πέρασα ήδη μεγάλο μέρος της ζωής μου λέγοντας στους ανθρώπους τα πράγματα που ήθελαν να ακούσουν αντί για αυτά που χρειάζονταν! Ότι σκεφτόμουν πως δεν προοριζόμουν να είμαι η συνείδηση κανενός, γιατί έπρεπε ακόμα να καταλάβω ποιος είμαι αληθινά ο ίδιος.
Κι έπειτα η σιωπή είναι απόρροια του φόβου. Νιώθεις να σου κόβεται η γλώσσα…
Όταν λοιπόν τον Κρίστιαν τον ξυλοκόπησαν επειδή ήταν γκέι, έβαλα τα χέρια μου στην τσέπη μου και περπατούσα με το κεφάλι κάτω σαν να μην το πρόσεξα καν…
Όταν ο άστεγος στη γωνία με κοίταξε με τα μάτια ψηλά αναζητώντας απλώς μια επιβεβαίωση ότι άξιζε να τον προσέξει κι αυτόν κάποιος σαν ανθρώπινο ον, επικεντρώθηκα αδιάφορα στην οθόνη του κινητού μου και προσπέρασα…
Όταν μια κυρία σε ένα γκαλά συγκέντρωσης χρημάτων για ευγενή σκοπό μου είπε ότι “Είμαι τόσο περήφανη για σένα. Πρέπει να είναι τόσο δυσβάσταχτο για σένα να διδάσκεις αυτά τα φτωχούλικα κι ανόητα παιδιά”, δάγκωσα τα χείλη μου, γιατί προφανώς χρειαζόμασταν τα χρήματά της περισσότερο από ό,τι οι μαθητές μου την αξιοπρέπειά τους…
…ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΑ!»
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
Πηγή
