Τα αυτιά και τα μάτια μας «πονάνε» από χθες το μεσημέρι με τα όσα ακούγονται και γράφονται. Όταν έρχεται μια απόφαση, η οποία δεν είναι και η αναμενόμενη, τότε το καλύτερο, που έχουμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε για λίγο τα αυτιά μας και να αφήσουμε τον εκνευρισμό και το θυμό να περάσει. Παρατίθεται, λοιπόν, μια ψύχραιμη γνώμη για την επικαιρότητα του ΠΑΟΚ και την… προπονητολαγνεία.
Η αδυναμία μου για τον Πάμπλο Γκαρσία ξεκινάει πριν από πολλά χρόνια, όταν αγωνιζόταν με τη φανέλα του ΠΑΟΚ το 2008. Περίπου τότε, ξεκίνησα να παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Η αιτία ήταν εκείνη η ομάδα.
Στο μυαλό μου έχω συνδυάσει τον ΠΑΟΚ με εκείνη την εποχή και έχω ταυτίσει το σύλλογο με τον Γκαρσία, ο οποίος αποτελεί ποδοσφαιρικό είδωλο για μένα. Όταν το 2014 έφυγε ο Πάμπλο από τον ΠΑΟΚ, η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο είχε γίνει αρκετά εντονότερη. Θυμάμαι να λέω τότε στα 17 μου ότι το όνειρό μου πια είναι να αναλάβει κάποια μέρα την ομάδα ως προπονητής. Πίστευα ότι θα συμβεί.
Φτάνουμε στον Οκτώβριο του 2020 πια. Ο Αμπέλ Φερέιρα φεύγει μετά το εκτός έδρας ματς με τη Γρανάδα και πλέον είναι γνωστό ότι ο Γκαρσία αναλαμβάνει τον ΠΑΟΚ. Παρά το γεγονός ότι ήταν διακαής επιθυμία μου να τον δω στον πάγκο, εντούτοις εκείνες τις πρώτες μέρες δεν με ενθουσίασε αυτή η τροπή. Έχοντας δει τον ΠΑΟΚ να παίρνει τίτλους, να κάνει σπουδαίες εμφανίσεις στην Ελλάδα και έχοντας πια ωριμάσει η σκέψη μου, αντιλήφθηκα ότι μια αλλαγή προπονητή στη μέση της χρονιάς δεν είναι η πιο σοφή επιλογή, πόσο μάλλον αν αυτή η χρονιά είναι χρονιά λιτότητας-εξορθολογισμού.
Πριν μερικούς μήνες κατηγορήθηκα ότι δεν είμαι ΠΑΟΚ, αλλά Αμπέλ Φερέιρα και γέλασαν και οι πέτρες. Ο εκάστοτε προπονητής, ο οποίος αναλαμβάνει μια ομάδα ΠΡΕΠΕΙ να στηριχθεί με μεταγραφές και μετά από 1 σεζόν να κριθεί για το έργο που έκανε. Έτσι, λοιπόν, ο Λουτσέσκου έπρεπε -και πήρε- χρόνο να φτιάξει την ομάδα και η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Φερέιρα έπρεπε να πάρει χρόνο και παίκτες, για να φτιάξει την ομάδα, που ονειρεύεται. Αν τελείωνε τη χρονιά φέτος, θα τον κρίναμε για όσα έκανε.
Είμαστε οπαδοί και ως οπαδοί δεν στηρίζουμε τον άνθρωπο Χ και Ψ, αλλά στηρίζουμε τη δουλειά και όραμά του. Του δίνουμε το χρόνο να μας δείξει τι μπορεί να κάνει και τότε θα τον κρίνουμε αυστηρά, αν χρειαστεί.
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου μου ήταν εξαιρετικά αντιπαθής, όντας προπονητής της Ξάνθης. Ήρθε στον ΠΑΟΚ και τον κοιτούσα με μισό μάτι. Δεν με έπεισε ποτέ ο χαρακτήρας του, αλλά με έπεισε η δουλειά και το έργο του. Στο τέλος της ημέρας αυτό είναι, που έχει σημασία. Αν εγώ και εσύ δεν συμπαθούμε τον Χ παίκτη ή προπονητή έχει μικρή σημασία, αν αποδίδει τα μέγιστα με την αγωνιστική του εικόνα ή το κοουτσάρισμά του.
Σίγουρα με την απομάκρυνση του Γκαρσία από την πρώτη ομάδα δυσανασχέτησα, γιατί πρώτα απ’ όλα δεν πήρε την ευκαιρία, που άξιζε. Δεν παρέλαβε καμμένη γη, όπως λένε πολλοί. Παρέλαβε μια ομάδα μπερδεμένη, η οποία δεν ήταν σίγουρη σε τι στοχεύει, ενώ είχε προηγηθεί και η μεγάλη απογοήτευση με την Κράσνονταρ. Ναι, θα ήθελα να παραμείνει ο Ουρουγουανός και να φτιάξει την ομάδα του, όπως θέλει. Οι κινήσεις της διοίκησης στις χειμερινές μεταγραφές, όμως, έδειξαν ότι δεν τον εμπιστεύονται πολύ.
Ο Λουτσέσκου είναι εδώ. Αυτό είναι ένα γεγονός, που δεν αλλάζει. Ο Ιβάν Σαββίδης τον εμπιστεύεται. Αν τον εμπιστεύεται αυτός, τότε τον εμπιστεύομαι κι εγώ. Εφόσον τον χρυσοπληρώνει για να έρθει πίσω στην ομάδα, σημαίνει ότι όσα είχαν ακουστεί το καλοκαίρι το 2019 δεν ισχύουν, ότι δηλαδή έφυγε για τα λεφτά ή γιατί είχε παρεξηγήσεις με τον Γιώργο Σαββίδη. Αν όντως συνέβαιναν αυτά, ο Σαββίδης δεν θα τον ήθελε πίσω, δίνοντάς του μάλιστα ένα τσουβάλι λεφτά. Στα μέσα παρουσιάζονται οι φήμες ως αποδεδειγμένα γεγονότα και πλέον έχουμε χάσει την αίσθηση του τι είναι αλήθεια, τι εικασία και τι ψέμα.
Εν κατακλείδι, εφόσον ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος έχει προσφέρει τα πάντα στην ομάδα και έχει κάνει τα όνειρά μας πραγματικότητα, τον πιστεύει, τότε τον πιστεύω κι εγώ τον Λουτσέσκου. Η αγάπη προς το σύλλογο πρέπει να σημαίνει να παραμερίζουμε τον εγωισμό μας και τις προσωπικές μας συμπάθειες και αντιπάθειες, με στόχο το καθολικό καλό της ομάδας. Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα.
Υγ. Έχω τις επιφυλάξεις μου για την επιλογή Λουτσέσκου, κυρίως πάνω σε 2 ζητήματα. Το πρώτο είναι η χρησιμοποίηση των νεαρών παικτών στην ανδρική ομάδα και το δεύτερο η πορεία στην Ευρώπη.
Το τάιμινγκ ήταν λάθος. Αλλά ποιο θα ήταν το σωστό να “διώξεις” το πιο αγαπητό πρόσωπο του ΠΑΟΚ;
