Τι μπορούμε να πούμε εμείς οι αμέτοχοι στο απερίγραπτο, αδιανόητο που ζουν οι οικογένειες των θυμάτων και των αγνοουμένων; Κάποιος είπε πως μόνο γι’ αυτούς η τραγωδία είναι ανείπωτη. Οι υπόλοιποι είμαστε λαλίστατοι. Έχει δίκιο. Τι να πει κανείς για τους ανθρώπους που τόλμησαν να μετακινηθούν σε αυτό το τσίρκο που λέγεται Ελλάδα, που τόλμησαν να ζήσουν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι και έχασαν τη ζωή τους τόσο φριχτά και άδικα; Και η πλούσια ελληνική γλώσσα στερεύει. Τι να πεις γι’ αυτές τις ζωές που χάθηκαν χωρίς λόγο και να έχει αντίκρυσμα;
Για το ελληνικό κράτος όμως υπάρχουν πολλά να πεις. Ένα κράτος που τώρα ξαφνικά ανακαλύψαμε πως είναι δολοφόνος, λες και τα προηγούμενα 200 χρόνια της ύπαρξης του διήγε έντιμο βίο. Επί ένα τέταρτο του αιώνα σε κάθε δρομολόγιο παίζαμε ζάρια με τον θάνατο. Οι πιο πολλοί<<κερδίσαμε>> . Γλυτώσαμε από τύχη και την ικανότητα ορισμένων ανθρώπων , γιατί τελικά περί κάτι τέτοιου πρόκειται, αν αναλογιστούμε τι συμβαίνει στο σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας. Να που κάποιοι έχασαν. Κι έχασαν τη ζωή τους γιατί για το ελληνικό κράτος και τον εκάστοτε εκπρόσωπο και λειτουργό του ήταν μια φύρα όπως όλοι μας. Όταν δεν ψηφίζεις και δεν πληρώνεις φόρους, είσαι κόστος.
Οι σιδηροδρομικοί προειδοποιούσαν. Έκαναν αγωγές, η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έστειλε στο δικαστήριο. Το δυστύχημα οι εργαζόμενοι το είδαν να έρχεται. Δεν ήταν μάντεις. Αλλά εχθές το μεσημέρι στις 12 ο Πρωθυπουργός και η κουστωδία σφουγκοκωλάριων θα ανακοίνωναν τι ακριβώς; Μα φυσικά τα ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας, τηλε-διοίκησης και σηματοδότησης. Θα έλεγαν ψέματα χωρίς καμιά ντροπή όπως κάνουν εδώ και τόσα χρόνια. Και θα γλύτωναν. Καμιά φορά όμως η ζωή επιλέγει την τραγική ειρωνεία. Για πόσα ακόμα μας λένε ψέματα; Το κράτος το ίδιο ως θεσμός, ως οντότητα, για τι άλλο ψεύδεται; Για όλα είναι η απάντηση. Τα τρένα, τα πλοία, τα αεροπλάνα, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια, τα πάντα. Με τηλεγράφημα λοιπόν η επικοινωνία ανάμεσα στα τρένα, εν έτει(μάθετε το επιτέλους) 2023.
Σε αυτή τη γωνιά του κόσμου που υπάρχει από θαύμα, ζούμε από τύχη. Απλά και καθαρά. Κάποιες φορές αυτή η τύχη μας γυρνά την πλάτη. Ε και τι να κάνουμε; Πάμε παρακάτω; Πάμε! Αλλά για πόσο ακόμα θα βλέπουμε το σιδηροδρομικό στα Τέμπη, το Μάτι, τη Μάνδρα, τη Ζαχάρω και τόσα άλλα που αν τα βάλουμε κάτω τελειώνουμε την άλλη εβδομάδα, και δεν θα αλλάζει τίποτα; Πόσο ακόμα θα ακούμε δεν ήξερα; Πόσο ακόμα θα ακούμε τις ίδιες κενές μαλακίες από δήθεν θλιμμένα προσωπεία; Πότε θα απαιτήσουμε αλλαγή; Ουσιαστική. Επειδή ποτέ δεν θα γίνει κάτι τέτοιο λοιπόν στην χώρα, κλείστε το το μαγαζάκι, να πάμε κάπου αλλού, τουλάχιστον να μην πεθαίνουμε για ένα γαμημένο τριήμερο και τις μίζες των λυπημένων και των διαφανών.
Ακόμα μία κενή άποψη σε μια θάλασσα τέτοιων.
