Δυσκολεύομαι πάρα πολύ εδώ και μέρες να συγκεντρωθώ και να γράψω από τότε που έγινε όλο αυτό το κακό με τη νεροποντή. Κι επειδή ήμασταν απασχολημένοι με το κακό που μας βρήκε, πέρασε στα ψιλά γράμματα ότι μόλις «έληξε από εδώ ο συναγερμός», μεταφέρθηκε όλη αυτή η καταστροφή και στη Λιβύη, όπου άλλα 5000 άτομα έχασαν τη ζωή τους.
Αλλά κάποιος μπορεί επιπόλαια να πει «Και τι μας νοιάζει εμάς για αυτούς; Δεν μας φτάνουν τα δικά μας;»
Ή μπορεί ακόμη πιο αναίσθητα να πει «Αφού δεν πάθαμε εμείς κακό, μην πολυσκοτίζεσαι και μας ζαλίζεις κι εμάς με τις έγνοιες σου».
Τώρα ας τους αφήσουμε κι αυτούς κατά μέρος στην ησυχία τους να μην τους πολυαναστατώνουμε με τα «δικά μας» και να έχουν τις απόψεις τους, καθ’ ότι δημοκρατία έχουμε, κι ας δούμε και την άλλη οπτική γωνία…
Δεν είναι ότι δεν νοιάζεσαι για όλο τον κόσμο γενικότερα, αλλά να, ειδικά όταν έχεις και κάποιους φίλους και γνωστούς σου ανθρώπους στις πληγείσες περιοχές, σκέφτεσαι να στείλεις κι ένα μήνυμα ή να πάρεις κι ένα τηλέφωνο από αγωνία κι ενδιαφέρον για να ρωτήσεις τι κάνουν, που βρίσκονται, αν είναι καλά και πως τα βολεύουν προς το παρόν με όλη αυτή την άσχημη κατάσταση.
Θα μου πει κανείς ότι βέβαια «Και τι μπορείς να κάνεις παραπάνω πέρα από αυτό; Άντε και να στείλεις και τίποτα χρήσιμα πράγματα ή να προσφέρεις εθελοντικά κάποια βοήθεια ή όποια άλλη υπηρεσία μπορείς».
Άλλωστε κατά τα γνωστά κλισέ «Η ζωή συνεχίζεται…»
Για εμάς μπορεί, αλλά για όσους πνίγηκαν κι όσους έχασαν όλα τα υπάρχοντά τους και τα χωράφια, από τα οποία ζούσαν με τη δουλειά τους, μέσα σε λίγες ώρες από την πλημμύρα; Κι αν ήμασταν στη θέση τους; Κι αν βρεθούμε κι εμείς στη θέση τους αύριο μεθαύριο;
Και θα μας πει κι ένας άλλος «Κι αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν, θα ήτανε πατίνι!»
«Έχεις δίκιο» θα του έλεγα. «Άντε σύρε τώρα να κοιμηθείς τον ύπνο του δικαίου, κι άμα σου συμβεί τίποτα ανάλογο, μη ξεσηκώσεις μετά τον κόσμο με τις φωνές σου. Κι εμείς θα κοιμόμαστε!»
ΣΑΠΦΩΧ. ΣΑΚΚΗ
