Όταν ακούμε αυτή τη λέξη, το μυαλό μας πάει αυτόματα σε μία πολύ συγκεκριμένη εικόνα. Φανταζόμαστε την ανακούφιση που νιώθουν οι απόμαχοι της ζωής μόλις τους απονεμηθεί η σύνταξη.
Όμως τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια έχει αναπτυχθεί μία διαρκώς αυξανόμενη κοινωνική τάση, που παρατήρησα ότι αποτυπώνεται σε διάφορα σποραδικά δημοσιεύματα, αλλά και στα προσωπικά social media όσων ισχυρίζονται ότι τα κατάφεραν. Η δίψα των νέων ανθρώπων να βρουν τρόπους που θα τους εξασφαλίσουν την οικονομική τους επιβίωση δια βίου… το συντομότερο δυνατόν. Στόχος είναι να απολαύσουν τη ζωή και την ελευθερία τους στο μέγιστο βαθμό, απαλλαγμένοι από επαγγελματικές υποχρεώσεις κι από όσο πιο νεαρή ηλικία γίνεται.
Ακούγεται ειδυλλιακό… Σωστά;!
Και πως το επιτυγχάνουν αυτό ακριβώς;
Λοιπόν, οι προτάσεις και οι συμβουλές που έχω διαβάσει κατά καιρούς, ποικίλλουν… Φυσικά πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι καθένας μιλάει πάντα με βάση την προσωπική του εμπειρία.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι κάνουν «αιματηρές οικονομίες» από πολύ νεαρή ηλικία στον τρόπο ζωής τους και παράλληλα αποταμιεύουν όσο μπορούν περισσότερα χρήματα από το εισόδημά τους, ώστε να παραιτηθούν από τη δουλειά τους το γρηγορότερο.
Κάποιοι αναζητούν έναν επίγειο «παράδεισο» με πάρα πολύ χαμηλό κόστος ζωής, αντίστοιχα χαμηλά επίπεδα στρες και ποιότητα ζωής κοντά στη φύση, ώστε να μετακομίσουν μόνιμα εκεί και να ζήσουν με όσους πόρους ήδη έχουν από διάφορες πηγές παθητικού εισοδήματος.
Κάποιοι ρίχνονται με τα μούτρα στην αναζήτηση πολλών κερδοφόρων επενδυτικών ευκαιριών από πάρα πολύ νεαρή ηλικία, ώστε να έχουν εξαιρετικές αποδόσεις κέρδους επί του κεφαλαίου που επένδυσαν.
Κάποιοι δημιουργούν ένα πρωτοποριακό προϊόν ή υπηρεσία και πωλούν την πατέντα ή και την εταιρεία τους ολόκληρη ή έστω κάποιο μερίδιο αυτής, για υψηλό χρηματικό ποσό.
Δεν γνωρίζω αν όσα ισχυρίζονται, ανταποκρίνονται όντως στην πραγματικότητα και «πιάνουν».
Σίγουρα αυτό που αναδεικνύεται μέσα από τέτοια δημοσιεύματα είναι πως οι άνθρωποι εκφράζουν έντονα την ανάγκη τους να αποκτήσουν πολύ γρήγορα ένα τέτοιο επίπεδο οικονομικής ανεξαρτησίας, που θα τους επιτρέψει να απαλλαγούν το συντομότερο δυνατόν από το εργασιακό στρες και να ζήσουν… happily ever after!
Προσωπικά θα ευχηθώ να γίνει αυτό εφικτό για όλους μας! 😉
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
