Μια ακόμα συμφωνία στρατιωτικής ενίσχυσης, συμμαχίας και συνεργασίας υπέγραψε η Ελλάδα με την Γαλλία τις τελευταίες ώρες. Η Αθήνα θα παραλάβει 3+1 υπερσύγχρονες φρεγάτες τύπου Belhara, με πλήρη εξοπλισμό αεράμυνας και ανθυποβρυχιακού πολέμου, οι οποίες συνεργάζονται άψογα με τα Rafale. Την ίδια στιγμή ασκείται κριτική γι’ αυτή την απόφαση, καθώς την ίδια στιγμή, το 49% του ΔΕΔΔΗΕ πουλήθηκε στην Spear WTE Investments Sarl, μέλος του Macquarie Infrastructure and Real Assets Managemente Group (MIRA) η οποία ανήκει στην Macquarie Asset Management, έναν πραγματικό κολοσσό από την Αυστραλία. Το ζήτημα φυσικά είναι αν οι δύο αυτές ενέργειες έχουν κοινό στόχο. Το συμφέρον της χώρας.
Από τη μία πλευρά, είναι σαφές πως η Ελλάδα πρέπει να έχει στρατιωτική ισχύ, προκειμένου να μπορεί να σταθεί στο γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής μας. Η αποχή από τις εξελίξεις και η μη συμμετοχή σε ότι συμβαίνει δεν είναι επιλογή. Βέβαια, την στιγμή που Μητσοτάκης και Macron υπέγραφαν τη συμφωνία που προαναφέρθηκε, ο Recep Tayyip Erdoğan προανήγγειλε νέα αγορά S-400 από τη Ρωσία. Ενδεχομένως να βρισκόμαστε σε μία κούρσα εξοπλισμών. Σε κάθε περίπτωση, όσο σαφής είναι η αναγκαιότητα στρατιωτικής ισχύος, άλλο τόσο ξεκάθαρη είναι η αδυναμία της χώρας μας να ακολουθήσει τους γείτονες σε έναν τέτοιο “αγώνα”, για πολλούς λόγους. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πλέγμα ενεργειών για να αντιμετωπίσει την τουρκική επιθετικότητα. Μόνο οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί δεν αρκούν. Άλλωστε, παρά το εντυπωσιακό των δυνατοτήτων των νέων αποκτημάτων του Πολεμικού Ναυτικού(η πρώτη θα παραδοθεί το 2025, η τελευταία το 2026), δεν μπορούμε να μιλάμε για αλλαγή δεδομένων στην ισορροπία δυνάμεων. Το κόστος είναι μεγάλο, περί τα 3 δις ευρώ, ενώ αν αγοραστούν και οι γαλλικές κορβέτες Gowind, η συνολική δαπάνη μπορεί να φτάσει και τα 5 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, οι αγορές εξοπλιστικών συστημάτων δεν θεωρούνται η ενδεδειγμένη λύση, καθώς προκρίνονται οι συμπαραγωγές.
Όσον αφορά, τη ΔΕΗ, το πρόσημο της ιδιωτικοποίησης μιας κρατικής εταιρείας εξαρτάται από τη σκοπιά θεώρησης των πραγμάτων. Εντάσσεται και αυτή όμως, σε μια γενικότερη αμφισβήτηση της πολιτικής της κυβέρνησης, η οποία περιλαμβάνει πυρά για την παιδεία, την υγεία και την διαχείριση της πανδημίας, καθώς και τη γενικότερη κοινωνική πολιτική, καθώς σε μια περίοδο που η χώρα μαστίζεται από φωτιές, πλημμύρες και εσχάτως σεισμούς, αγοράζει πανάκριβα οπλικά συστήματα. Το ερώτημα που πλανάται είναι αν οι ιδιωτικοποιήσεις ισχυροποιούν τη χώρα εντός συνόρων, όπως “ευαγγελίζονται” οι νέες φρεγάτες εκτός αυτών. Δηλαδή, δεν πρέπει μια χώρα να είναι δυνατή τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, ιδιαίτερα σε μια εποχή παρατεταμένης δοκιμασίας για τη χώρα; Σε κάθε περίπτωση , ο καθένας εκλαμβάνει τα τεκταινόμενα με τον δικό του τρόπο. Ωστόσο, οι μηδενιστικές θέσεις εκατέρωθεν, η απαξίωση δηλαδή της σημασίας της εξωτερικής πολιτικής ή της εσωτερικής αντίστοιχα, δεν έχουν θέση στη συζήτηση, φανερώνουν άγνοια και δεν προσφέρουν τίποτα στην προσπάθεια ανεύρεσης λύσης στα προβλήματα της χώρας.
