19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Μια ημέρα που φέρνει στο μυαλό μνήμες, διηγήσεις, εικόνες, πόνο, καημό. Εικόνες που πολλοί δεν είδαμε ποτέ αλλά τις έχουμε μέσα μας. Ένα συναίσθημα δυνατό σαν ορμητικό ποτάμι. Το νιώθεις σε κάθε χορό, σε κάθε νότα, σε κάθε λέξη. Μέσα σε αυτόν τον πόνο και την αγιάτρευτη πληγή του ξεριζωμού και της απώλειας οικογένειας και φίλων, ξεπήδησε η υπεράνθρωπη δύναμη της αναγέννησης. Θα φτιάξουμε ξανά τη ζωή μας. Και την έφτιαξαν.
Οι Έλληνες είμαστε βαθιά συναισθηματικός λαός. Πολλές φορές το “μέσα” μας υπαγορεύει τις πράξεις μας. Η αναγνώριση της γενοκτονίας στο δικό μου μυαλό φαντάζει σαν μια γαλήνευση ενός βιώματος. Ένα βίωμα το οποίο ακόμα και οι πιο πρόσφατες γενιές Ποντίων το κουβαλάνε ζωντανό και ακμαίο μέσα τους.
Το συναίσθημα είναι καλό πράγμα. Όταν όμως δεν ξεπερνά τη λογική στη λήψη αποφάσεων. Η συμφορά των Ελλήνων του Πόντου είναι γενοκτονία γιατί εμπίπτει στον ορισμό του νομικού όρου γενοκτονία, γιατί είναι μια υποχρέωση όλου του Ελληνισμού. Γιατί λοιπόν δεν αναγνωρίζεται; Γιατί ο υπόλοιπος κόσμος “αδιαφορεί”;
Στην περίπτωση μας οφείλουμε να σκεφτούμε και να πράξουμε λογικά. Δεν πρόκειται για αγώνα ταχύτητας, αλλά μαραθώνιο. Απαιτεί συνεχή προσπάθεια. Θεσμική, πανεπιστημιακή και κοινωνική. Το παράδειγμα των Αρμενίων, ο δικός τους αγώνας δεκαετιών ο οποίος βρίσκεται σε εξέλιξη είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε.
Νηφάλιες φωνές να διεκδικούν σε πολιτικό επίπεδο το δίκαιο ενός λαού. Οι αρμόδιοι επιστήμονες να αναδεικνύουν με άρθρα,βιβλία ,ημερίδες, ομιλίες, και όποιον άλλο μέσο έχουν τη δική μας αλήθεια. Η ίδια η ελληνική κοινωνία να αγκαλιάσει πραγματικά τον Πόντο. Δεν πρόκειται για έναν μήνα ή έναν χρόνο. Θέλει χρόνια ίσως και δεκαετίες για να επιτύχει αυτός ο στόχος. Δεν θα είναι εύκολο. Το μέγεθος και το δίκαιο του σκοπού όμως αξίζει.
Οι προσπάθειες για αναγνώριση της γενοκτονίας πρέπει να έχουν στο κέντρο τον άνθρωπο, και όχι εχθρό. Για να μην πέθαναν μάταια οι τόσες και τόσοι Πόντιοι, δεν πρέπει να χαθεί άλλος άνθρωπος με αυτόν τον τρόπο. Η εκδίκηση δεν έχει χώρο σε έναν τέτοιο αγώνα.
Οι Πόντιοι αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι η ιστορία είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Η Ελλάδα ως έθνος και κράτος οφείλει να κοίτα και να μελετά την ιστορία της με γνώμονα το μέλλον και όχι να μεμψιμοιρεί για όσα συνέβησαν ή ακόμα χειρότερα δε συνέβησαν. Πρέπει να ωριμάσουμε όλοι. Αν πιστεύουμε στην ανθρώπινη σύνδεση και τη συνέχεια, αυτό νομίζω ότι οφείλουμε στις γιαγιάδες και τους παππούδες μας.
Υ.Γ Όλα τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές σκέψεις και τίποτα παραπάνω. Δέχομαι το γεγονός ότι μπορεί να κάνω λάθος.
