Πάντα υποτιμούσα τη δύναμη της «χρυσόσκονης» και την ακόρεστη δίψα των ανθρώπων γι’ αυτήν. Σκοτωμοί, σφαγές, ποδοπατήματα, αγκωνιές, τρικλοποδιές, κλωτσιές, μπουνιές, δαγκώματα, χτυπήματα πάνω και κάτω από τη μέση. Με κάθε κόστος και τίμημα. Για λίγη δόξα και μερικές στιγμές δημοσιότητας. Ανούσιας όμως θεωρώ, αν δεν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις.
Αλήθεια γιατί βγάζεις αδιάκοπα selfie, τις μοιράζεις αβέρτα στα social και οι άλλοι σου κάνουν συνέχεια like; Τι σημαίνει για αυτούς και για σένα αυτό;
Κι τι είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος για λίγη «λάμψη»; Μέχρι που μπορεί να φτάσει και πόσα μπορεί να αντέξει, αν είναι «εξαρτημένος» από την αυτοπροβολή του; Κι αν μια μέρα χάσει αυτή τη «λατρεία», τι θα απογίνει τότε; Πώς θα το διαχειριστεί;
Θα φταίει μάλλον που δεν είχα ποτέ ανάγκη από τέτοια «χρυσόσκονη». Μου άρεσε όμως πάντα πολύ αυτή που βρίσκεις σε διάφορα χρώματα στα βιβλιοχαρτοπωλεία. Για τις παιδικές χειροτεχνίες.
Να, μία φορά έπρεπε να ντυθώ αγγελάκι για μία χριστουγεννιάτικη παιδική παράσταση στον παιδικό σταθμό που με πήγαιναν. Τότε λοιπόν έφτιαξα τα φτερά της στολής μου με τη βοήθεια της μαμάς φυσικά. Έ, αδέξιο κι ενθουσιασμένο παιδάκι όπως ήμουν… κάπως τα κατάφερα κι άδειασα κατά λάθος ένα ολόκληρο σωληνάριο πάνω μου, αντί πάνω στα φτερά που ήταν ήδη περασμένα με κόλλα για να κολλήσει η χρυσόσκονη!!!
Α, ου, φωνές, κακό, φασαρία, χαμός, γέμισα όλο το σαλόνι. Μια φορά η ουσία είναι ότι πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου πασαλείφτηκα ολόκληρη με αστραφτερή χρυσόσκονη και παρά το λουτρό με καλό βούρτσισμα… «λαμπίριζα» για μέρες μετά την παράσταση!
Αλήθεια λέω. Έχω κάπου κρατημένη κι αναμνηστική φωτογραφία, στην οποία φαίνομαι «σωστό αγγελούδι».
Που να ήξεραν τότε;!!! 😉
Ιφιγένεια Σ.
