Καταγράφοντας μερικές σκέψεις με αφορμή τα όσα τραγικά έχουν δει το φως της δημοσιότητας για την απώλεια των τριών παιδιών από την Πάτρα έσβηνα κι έγραφα συνέχεια. Τίποτα δεν μου φαινόταν κατάλληλο ή αρκετό για να αποτυπώσω αυτό που σκέφτομαι. Προτίμησα λοιπόν να παραθέσω το παρακάτω τρυφερό ποίημα, με το νόημα του οποίου συμφωνώ απόλυτα. Θεωρώ ότι τα λέει όλα περιεκτικά με τον πιο απλό και κατανοητό τρόπο.
Ο Χαλίλ Γκιμπράν έχει γράψει το πολύ ωραίο ποίημα με τίτλο «Για τα παιδιά», στο οποίο μας εξηγεί ότι:
«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
είναι οι γιοι και οι κόρες
της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.
Δημιουργούνται μέσα από εσένα,
αλλά όχι από εσένα.
Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
αλλά όχι τις σκέψεις σου.
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να προσπαθήσεις
να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
ούτε ακολουθεί
στο δρόμο του το χθες.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,
αλλά όχι και στις ψυχές τους.
Είσαι το τόξο από το οποίο
τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη
ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς
προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με την δύναμή του
τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα
και μακριά.
Ας χαροποιεί τον τοξότη
ο κομπασμός του.
Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.»
Φαίνεται πως κάποιοι εκεί έξω δεν το διάβασαν ποτέ.
Κρίμα… γιατί εξηγεί τα αυτονόητα!!!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
ΠΗΓΕΣ
Χαλίλ Γκιμπράν – Βικιπαίδεια (wikipedia.org)
Ο Προφήτης/ Ο κήπος του Προφήτη – Χαλίλ Γκιμπράν
