Ακόμα ένα περιστατικό απόπειρας βιασμού προστέθηκε στα χιλιάδες προϋπάρχοντα, γνωστά και μη, στη Νέα Σμύρνη την προηγούμενη εβδομάδα. Το σημείο στο οποίο θέλω να σταθώ είναι η ρητορική αθώωσης του δράστη. Πρέπει να σημειώσω ότι φυσικά και δεν έχω ιδέα τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια “εμπειρία” που έχει βιώσει οποιαδήποτε γυναίκα, ούτε με διακατέχει κάποιο σύνδρομο του ήρωα. Το άρθρο επικεντρώνεται και απευθύνεται στους άνδρες, και την αντιμετώπιση του βιασμού από μεγάλο κομμάτι τους.
Αρχικά, δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε για το ότι τελικά δεν βίασε την κοπέλα. Δεν την πρόλαβε, είναι τόσο απλό. Το γεγονός ότι τον αναγνώρισαν και άλλες γυναίκες λέει κάτι. Υπάρχει συγκεκριμένη ρητορική από μεγάλο κομμάτι του ανδρικού πληθυσμού, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν ή και να αρνηθούν τον βιασμό. Επιχειρήματα που τα έχουμε ακούσει όλοι αλλά δε στέκουν. Δεν έχω διάθεση να τα αναπαραγάγω, αλλά ειλικρινά θα ήθελα να κάνω κάποιες ερωτήσεις. Αν μια γυναίκα φορά “προκλητικά” ρούχα και “πάει γυρεύοντας” δίνει το δικαίωμα, επιτρέπει στον άνδρα να πετάξει από το παράθυρο κάθε ίχνος πολιτισμού και αυτοσυγκράτησης και να τη βιάσει; Αν δε μπορείς να συγκρατήσεις τις ορμές σου και λειτουργείς σαν ζώο, οδηγούμαστε σε άλλα μονοπάτια. Την ίδια στιγμή αν κάποιος δεν συμπεριφερθεί στην αδερφή μας σαν πριγκίπισσα ή βρίσει τη μάνα μας, ντυνόμαστε εκδικητές και χαλάμε τον κόσμο. Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί σπεύδουμε να αθωώσουμε έναν βιαστή επίδοξο ή μη. Νιώθουμε ότι απειλείται συλλογικά το φύλο και κάποιος μας όρισε σταυροφόρους του; Ή μήπως αισθανόμαστε μια κάποια ταύτιση; Δεν εννοώ ότι όλοι οι άνδρες είμαστε βιαστές προς θεού, απλά ίσως σκεφτόμαστε ότι σε κάποιες περιπτώσεις να υπερβήκαμε κάποια όρια. Γιατί αλλιώς να το πάρεις τόσο προσωπικά; Δεν θα ασχοληθώ καν με το ” δεν μπορούμε να φλερτάρουμε πια”. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα “ήθελε και τα έπαθε”.
Ας περάσουμε στα δύο αγαπημένα μου. Η ενδυμασία θεωρείται πολλές φορές η αφορμή για τον βιασμό. Είμαστε στο διαδίκτυο είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Αρκεί μια μικρή έρευνα για να καταλάβουμε ότι ασέλγεια έχουν υποστεί γυναίκες που φορούσαν από μαγιό, μέχρι burqa και hijab. Οπότε δεν παίζει ρόλο το ρούχο. Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι λένε “μάθετε στα κορίτσια να προσέχουν ή ας μάθουν αυτοάμυνα”. Συμφωνώ στο ότι ίσως πρέπει όλες οι γυναίκες να μάθουν αυτοάμυνα, αλλά αυτό δεν αποτελεί λύση του προβλήματος. Πολλές είναι οι φωνές που υποστηρίζουν ότι πρέπει να αλλάξουν κάποια πράγματα στην διαπαιδαγώγηση των νεαρών αγοριών. Σε μια βαθύτατα συντηρητική χώρα όπως η Ελλάδα, το αγόρι μεγαλώνει με συγκεκριμένες κατευθυντήριες, και κακά τα ψέματα απολαμβάνει “ασυλία” σε πολλά πράγματα( το παιδί είναι τέλειο, δεν έχει δώσει δικαιώματα, έχει proficiency). Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι καταλήγουμε μισογύνηδες και βιαστές. Ωστόσο, επιτρέπουν τη διαιώνιση πεποιθήσεων και στάσεων που οδηγούν στον βιασμό κάποιους άνδρες. Πολλούς ή λίγους δεν έχει σημασία.
Θεωρώ πως απαιτείται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, βαθιά περισυλλογή της ελληνικής κοινωνίας, συνολικά, όχι μόνο όσον αφορά το θέμα του βιασμού. Όσο όμως ο συντηρητισμός μας και τα διάφορα σύνδρομα μας κάνουν να εθελοτυφλούμε, δεν προβλέπεται βελτίωση. Η ελληνική κοινωνία δείχνει μια επικίνδυνη ανοχή στη βία. Φαίνεται σαν η βία να έχει γίνει κομμάτι της καθημερινότητας. Μια κοινωνία που έχει συνηθίσει τη βία, δεν δείχνει συνήθως αντανακλαστικά. Ο νομικός χειρισμός του περιστατικού στη Νέα Σμύρνη, δείχνει τις αγκυλώσεις ενός ολόκληρου συστήματος σκέψης και δημόσιας ζωής.
