Έφυγε από τη ζωή ο τέως βασιλιάς, και ακόμα ένα θέμα που ουσιαστικά έχει λυθεί, ήρθε για να μας απασχολήσει ως ζήτημα ζωής και θανάτου. Βεβαίως, δεν θα πρέπει να μας προκαλεί καμία εντύπωση στη χώρα που μέτρησε νεκρούς για το ποια γλώσσα θα μιλάμε. Είναι ωστόσο γεγονός πως καταφέρνουμε κάθε φορά να <<σπάσουμε>> το ρεκόρ ανοησίας σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, αλλά και να αποδείξουμε πως από θαύμα υπάρχουμε ακόμα. Δεν υπάρχει πραγματικός λόγος να ασχοληθεί κανείς, αλλά καθότι για όσους με γνωρίζουν αποτελώ τέρας ψυχραιμίας, αποφάσισα να συνεισφέρω κι εγώ τον οβολό μου στο βουνό ηλιθιότητας των τελευταίων ημερών σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μέσα ενημέρωσης.
Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα ποτέ, είναι η ψύχωση πολλών με τη βασιλεία. Αν κάτι έχει δείξει η ιστορία, είναι ότι ο Έλληνας είναι αντιδυναστικός. Το κορυφαίο σύνθημα ήταν φυσικά το ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά. Αυτά άκουγε ο τέως και υπέγραφε στις κάρτες με τα λουλούδια ως Κώστας. Να υπενθυμίσουμε ότι πολλοί τρελαίνονταν με τον Κωνσταντίνο Α΄ επειδή είχε μουστάκι. Πράγμα που με οδηγεί στο να συμπεράνω ότι τον ήθελαν για γαμπρό. Γιατί από πολιτική ικανότητα και αισθητήριο, η βασιλεία στην Ελλάδα δεν έχει κάτι αξιόλογο να παρουσιάσει. Για μένα, κορυφαίο δείγμα της πραγματικής μας άποψης για τη βασιλεία είναι η κατάσταση του Τατοΐου. Ας μην ξεχνάμε και τις αντιδράσεις όταν ήρθε στην Ελλάδα το 1981 για την κηδεία της μητέρας του ο τέως, σε σημείο να του ζητήσει η κυβέρνηση να φύγει.
Και πάμε στον εκλιπόντα. Προσωπικά η φράση <<ο νεκρός δεδικαίωται>> δεν μου λέει κάτι. Έχουμε ακούσει και διαβάσει για ταφή με τιμές αρχηγού κράτους, έχουμε κάποιους χρονοταξιδευτές που νομίζουν πως μια φορά βασιλιάς για πάντα βασιλιάς, και φυσικά υπάρχουν και οι υπέροχοι που κατάφεραν να στριμώξουν και λίγο Μεγαλέξανδρο, έτσι για το μεζεκλίκι. Κοινός παρανομαστής, η αγάπη του Κώστα μας για την Ελλάδα. Ο άνθρωπος που μεγάλωσε ζώντας στην πλάτη ενός ολόκληρου λαού, όπως άλλωστε κάθε βασιλική οικογένεια. Η αποζημίωση 161 εκατομμυρίων που αξίωσε από το ελληνικό κράτος, για μια περιουσία που ανήκε στο ελληνικό δημόσιο εξαρχής, και η οποία πέρασε στον έλεγχο του ξανά μετά την έκπτωση(Νόμος 2215/1994) είναι σαφές δείγμα αγάπης. Στην τελική το 2000 πήρε 13.700..000. Μια χαρά.
Να ταφεί λοιπόν με τιμές αρχηγού κράτους, ένας έκπτωτος βασιλέας. Από μια χώρα που τον απέρριψε. Δεν θα υπήρχε ζήτημα με το πολίτευμα αν γινόταν κάτι τέτοιο; Έστω και ηθικό, καθώς τα νομικά δεν τα γνωρίζω. Είναι σαν να τιμά το νεοσύστατο ελληνικό κράτος το 1860 τον σουλτάνο γιατί κάποτε ήταν ο αρχηγός του κράτους.
Αλλά όλα αυτά είναι καθαρά προσωπικές σκέψεις. Πάμε όμως και στον πολιτικό τομέα. Ποια υπήρξε η σταδιοδρομία του Κωνσταντίνου; Να μιλήσουμε για την παραβίαση του Συντάγματος το 1965, την αποστασία και την ουσιαστική προλείανση του εδάφους για τη δικτατορία; Η μήπως το συγκλονιστικά οργανωμένο αντικίνημα για να ανατρέψει τη δικτατορία; Και έκτοτε όμως, πώς εξέφρασε την τεράστια αυτή αγάπη προς την Ελλάδα; Μιλάμε για διάττοντα αστέρα.
Είναι εκπληκτική η άγνοια, η έλλειψη πολιτικού κριτηρίου αλλά κυρίως η ακαμψία του συντηρητισμού στην Ελλάδα. Αυτό έμαθα με αυτό πάω. Είναι θεωρώ μια απόκρυφη και ασυνείδητη ελπίδα του αγρότη από το κάθε Κιλκίς να λάβει λίγη από τη λάμψη του κάθε Κωνσταντίνου. Τι κρίμα που ούτε στον θάνατο δεν θα πλησιάσουν αυτοί οι δύο. Αλλά αυτή η ανισορροπία δεν αντέχεται πλέον. Και όχι, το ότι πληρώνουμε 300 χαραμοφάηδες δεν δικαιολογεί το να πληρώνουμε έναν.
Δικαιολογεί το να μην ψηφίζουμε και να μην πληρώνουμε κανέναν χαραμοφάη. Από την άλλη, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μας, η χώρα συνεχίζει και υπάρχει. Οπότε μπορεί και να πάνε όλα καλά. Μπορεί να πάρουμε και την Πόλη κάποια στιγμή.
