Ακούμε για γυναικοκτονίες τον τελευταίο καιρό και κάποιοι στο κοντινό μας περιβάλλον απορούν ή δικαιολογούν τα όσα γίνονται. Η κοινωνία είναι σαθρή από τις ρίζες της και θα παραμείνει έτσι μέχρι να γίνουν ρηξικέλευθες αλλαγές, που θα μας πάνε ένα βήμα παραπέρα.
«Γιατί το χαρακτηρίζουμε γυναικοκτονία και όχι ανθρωποκτονία» λέει κάποιος… αφελής ή με ελλιπείς γνώσεις. Η διαφορά είναι απλή, η γυναικοκτονία είναι ανθρωποκτονία, έχει, όμως, μια ειδοποιό διαφορά. Το κίνητρο. Η γυναικοκτονία ξεχωρίζει από την ανθρωποκτονία για το κίνητρο. Είναι και ανθρωποκτονία, αλλά είναι και κάτι παραπάνω. Είναι όταν ένας άντρας θεωρεί ότι μπορεί να ελέγχει τη ζωή της συζύγου, της κοπέλας του, της αδερφή του και να την σκοτώνει επειδή έχει άποψη, διαφωνεί και ορθώνει ανάστημα. Όταν τον ενοχλεί, που μια γυναίκα έχει προσωπικότητα και τολμάει να εκφέρει την αντίθετη από εκείνον άποψη.
Όλα, όμως, ξεκινάνε από την παιδική ηλικία. Τότε, που ο γονιός ξεχωρίζει το παιδί του ανάλογα με το φύλο του και απαιτεί από αυτό τα …ανάλογα. Όταν αναφέρεις στην κόρη σου τι πρέπει να κάνει, γιατί είναι γυναίκα, και αναφέρεις στο γιο σου τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει επειδή είναι άντρας. Δεν πρέπει να ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού, δεν πρέπει να παίζει με “γυναικεία” παιχνίδια, να προτιμάει το μπλε από το ροζ, μαθαίνει ότι οι άντρες δεν κλαίνε, ότι πρέπει να είναι κυνηγοί στα ερωτικά τους, γιατί έτσι θέλουν οι γυναίκες. Από την άλλη πλευρά, τα κορίτσια δέχονται συνειδητά ή υποσυνείδητα ερεθίσματα για το ποια είναι η θέση τους στο σπίτι και την κοινωνία. Να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού, να βάφονται, να ασχολούνται με ρούχα, μαλλιά, μακιγιάζ, να μην ασχολούνται με αμάξια και ποδόσφαιρο, γιατί οι γυναίκες δεν ξέρουν από αυτά. Έμφυλες διακρίσεις λέγονται και υπάρχουν παντού στην κοινωνία μας, από την οικογένεια, μέχρι το σχολείο και την εργασία.
Η κοινωνία έχει δομηθεί σε αυστηρά κουτάκια και όλοι σου τονίζουν από μικρή ηλικία τι πρέπει να φοράς, τι (δεν) πρέπει να κάνεις στο σπίτι, τι χόμπι να έχεις, τι επάγγελμα να ακολουθήσεις και πως πρέπει να φέρεσαι μέσα στον κόσμο, που έχουν δημιουργήσει. Τι; δεν γίνονται αυτά πια; Κι όμως γίνονται καθημερινά, μέσα στα σπίτια μας και είμαστε αυτόπτες και αυτήκοες μάρτυρες των έμφυλων διακρίσεων. Όταν μεγαλώνεις με αυτά τα ερεθίσματα υπάρχουν 2 πιθανές περιπτώσεις, η μία είναι να αποκτήσεις ανοσία και να αδιαφορείς σε ό,τι βλακεία ακούς, ενώ η δεύτερη είναι να έχεις επηρεαστεί τόσο πολύ, που να προσπαθείς να ελέγχεις τις ζωές των άλλων.
Όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό δεν είναι πρωτάκουστα, ούτε ανακαλύφθηκε τώρα ο όρος της γυναικοκτονίας. Ο όρος εμφανίστηκε πρώτη φορά τον 19ο αιώνα, ενώ έχει διαδοθεί τα τελευταία 50 χρόνια. Σε έναν κόσμο, όπου οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους με εσφαλμένες εντυπώσεις, τονίζοντας στα παιδιά τους τι είναι γυναικείες και τι αντρικές δουλειές, ας μην απορούμε καλύτερα που υπάρχουν βιαστές ή γυναικοκτόνοι. Ναι, αυτό είναι μια ακραία αντίδραση κάποιου, που μεγάλωσε μέσα στην πατριαρχία, ωστόσο η ρίζα του προβλήματος είναι εκεί. Στην οικογένεια, που διαχωρίζει τα παιδιά της ανάλογα με το φύλο τους και στην υποκρισία όταν αυτά γίνουν βιαστές, θύτες σε μια σεξουαλική παρενόχληση ή και δολοφόνοι της συζύγου τους, της συντρόφου ή της κοπέλας τους.
Μιλάμε για υποκρισία, διότι αν η κοινωνία σοκάρεται όσο λέει, θα έπρεπε να φροντίζει να μεγαλώσει τα παιδιά της με αξίες, να τους μάθει να σέβονται το διαφορετικό, τον ξένο, τη γυναίκα, τον άνδρα, τους μεγαλύτερους και τους νεότερους.. Όλους, χωρίς καμία διάκριση. Πολύ σωστά καταδικάζονται συμπεριφορές όπως του νέου άνδρα που ακολουθούσε τη νεαρή κοπέλα μέχρι το σπίτι της, αλλά τι κάνει αυτή η κοινωνία για να αποτρέψει τέτοιες συμπεριφορές; Στα 24 έτη μου, ανήκοντας στη νέα γενιά, που τώρα χτίζει το μέλλον της, έχω γίνει μάρτυρας διακρίσεων συνειδητά ή υποσυνείδητα. Αυτά συμβαίνουν ακόμα, δεν είναι τόσο παλιές αντιλήψεις όσο νομίζουμε. Οι γονείς μεγαλώνουν διαφορετικά ένα κορίτσι από ένα αγόρι κι αυτό είναι αλήθεια.
Κάποια πράγματα πρέπει να μας προβληματίζουν περισσότερο για τους λόγους που γίνονται. Γιατί κάποιος να δολοφονήσει τη σύντροφό του επειδή διαφώνησαν; Γιατί δεν μπορεί να δεχτεί την άποψή της; Γιατί δεν έχει μάθει να δέχεται την γνώμη των άλλων και πόσο μάλλον μιας γυναίκας. Έτσι μεγάλωσε. Δεν έχει καμία διαταραχή, ούτε ψυχολογικά προβλήματα, αυτά είναι δικαιολογίες.
Στην εποχή των social media, όμως, τίποτα δεν μένει κρυφό, ούτε ασχολίαστο. Σίγουρα υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθησία σε κοινωνικά θέματα, αλλά το θέμα είναι να κόβονται από τη ρίζα οι έμφυλες διακρίσεις, η πατριαρχική συμπεριφορά μέσα στο σπίτι και η άσκηση βίας προς άλλους.. Res, non verba, γιατί κουραστήκαμε…
