Ο κορυφαίος τενίστας στον κόσμο, Novak Djokovic, απελάθηκε πριν από μερικές ημέρες από την Αυστραλία χωρίς να του δοθεί η ευκαιρία να υπερασπιστεί τον τίτλο του στο Australian Open. Το σκεπτικό της κυβέρνησης της χώρας ήταν ότι το γεγονός ότι ο Σέρβος είναι ανεμβολίαστος και αυτό θα μπορούσε να ενισχύσει το αντιεμβολιαστικό κίνημα στην χώρα. Αποτελούσε επομένως έναν πιθανό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Στο παρόν άρθρο δεν θα ασχοληθούμε με το ποιος έχει δίκιο ή όχι, ούτε με τις ακροβασίες Djokovic, Αυστραλιανής κυβέρνησης. Η προβληματική του άρθρου έχει να κάνει με την αναγωγή ανθρώπων σε είδωλα.
Προσωπικά, ήμουν ανέκαθεν αντίθετος σε αυτή τη λογική. Ο θαυμασμός για έναν αθλητή, τραγουδιστή, χορευτή είναι απόλυτα λογικός όταν δεν ξεφεύγει από τα όρια. Επίσης, η θέληση να μοιάσουμε σε αυτόν που θαυμάζουμε είναι ωφέλιμη. Το πρόβλημα ξεκινά όταν ο εκάστοτε διάσημος αθλητής, τραγουδιστής κλπ προβάλλεται ως πρότυπο συμπεριφοράς και παράδειγμα μίμησης. Γιατί ο κάθε Djokovic, ο κάθε Ronaldo, η κάθε Beyonce και τόσοι άλλοι να αποτελούν πρότυπα; Ειδικότερα από τη στιγμή που αποτελούν πρότυπα μόνο όταν οι πράξεις και τα λεγόμενά τους συμπίπτουν με τις δικές μας απόψεις. Σε αντίθετη περίπτωση είναι παραδείγματα προς αποφυγή.
Η επικρατούσα τάση θέλει τους διασήμους, κάθε λογής να είναι φιλάνθρωποι, να μην έχουν θυμό, να νοιάζονται. Είναι μια βεβιασμένη προσπάθεια να τους φέρουμε στα δικά μας άσημα μέτρα και να πάρουμε λίγη από την λάμψη τους. Επιπλέον δίνουμε λανθασμένα ερεθίσματα στα παιδιά. Προβάλλουμε κάποιον/α για να αποτελέσει πρότυπο, αλλά τα παιδιά καταλήγουν στο να προσπαθούν να μοιάσουν στους προαναφερθέντες μόνο για να γίνουν διάσημα και να γίνουν πλούσια. Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών δεν μπορεί να είναι αυτή.
Τα μέσα παράγουν ένα αποστειρωμένο πρότυπο για τους σύγχρονους “ήρωες”. Είναι και αυτοί άνθρωποι όμως. Με πάθη, λανθασμένες αποφάσεις και ιδιοτέλεια. Ο Djokovic δεν έγινε “μαϊντανός” ξαφνικά επειδή δεν έκανε το εμβόλιο, τη στιγμή που το μόνο θέμα συζήτησης ανά την υφήλιο είναι το πολύ βολικό δίλημμα(όπως πάντα) εμβόλιο ή όχι. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι πρόκειται για έναν έξυπνο άνθρωπο. Ο Djokovic δεν έγινε ξαφνικά ο σημαιοφόρος του ελεύθερου κόσμου. Δεν βρίσκεται σε σταυροφορία για να ικανοποιήσω εγώ τον θυμό μου, να δικαιολογήσω την απόφασή μου και να καλύψω το ότι δεν αντιδρώ σε τίποτα. Ο Djokovic ήθελε να παίξει στο AO με τους δικούς του όρους, εκμεταλλευόμενος τη βαρύτητα του ονόματός του.
Προφανώς, η δική μας ζωή είναι τόσο μίζερη και βυθισμένη σε έναν “βούρκο” στασιμότητας. Αποκτά νόημα όταν θα προσβάλλω τον εμβολιασμένο ή τον ανεμβολίαστο γείτονα που μέχρι χθες πίναμε τσίπουρα από το ίδιο ποτήρι, αλλά τώρα έγινε εχθρός. Αποκτά νόημα όταν οι προσωπικές έχθρες εντοπίζονται σε ένα εξαιρετικό σενάριο για ταινία. Ένας άνθρωπος απέναντι σε μια κυβέρνηση, σε ένα σύστημα. Τα αθεράπευτά- μου σύνδρομα βρίσκουν έναν ωκεανό για να απλωθούν. Επιδιδόμαστε σε μια πομπώδη εκδήλωση νομιμοφροσύνης, μιας και οι περισσότεροι Έλληνες είναι γνωστό ότι δεν καμπυλώνουμε τους νόμους κατά βούληση ή κάνουμε διακηρύξεις επαναστάσεων και χρησιμοποιούμε βαρύγδουπες λέξεις χωρίς να έχουμε πάει έστω σε μια πορεία. Το συμπέρασμα είναι ένα: Κανείς δε νοιάζεται πραγματικά για τις απόψεις και τα συμπλέγματά σου, φίλε εμβολιασμένε, φίλε ανεμβολίαστε. Δεν νοιάζεται ο κοντινός σου περίγυρος, περιμένεις να νοιάζεται ο κάθε διάσημος που ζει το όνειρο και μια ολόκληρη κυβέρνηση;
