Η εξοικείωση με την ήττα και το έλλειμμα…

O Ανδρέας μου είναι δεκατεσσάρων. Από τότε που θυμάται ΠΑΟΚ, θυμάται Ιβάν Σαββίδη. Μεγαλώνει σε έναν χωροχρόνο με τον ΠΑΟΚ αήττητο πρωταθλητή, νταμπλούχο και συχνά τροπαιούχο ή έστω δεύτερο, με μια πορεία ως τους “8” στην Ευρώπη, με την τέταρτη θέση που για μας τους 50άρηδες ήταν κάποτε… τατουάζ, να είναι η χειρότερη που θυμάται. Φεύγοντας από το γήπεδο, μετά τον Ολυμπιακό, του έφταιγαν όλα: ο πρόεδρος, ο προπονητής, οι άχρηστοι που έπαιζαν… Προσπαθώ να του εμφυσήσω τη νοοτροπία, πως “στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και τα τρία αποτελέσματα”, αλλά από την άλλη δε θέλω επ ουδενί, να τον δω να εξοικειώνεται με την ήττα. Σε αυτήν την παράγραφο, περικλείεται και η αμηχανία μου απέναντι στον ΠΑΟΚ. Που φέρνει και το ξενέρωμα, με το οποίο κλείνει για την πλειονότητα του κόσμου της ομάδας η σεζόν.

Γιατί το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στον οργανισμό είναι να εξοικειωθεί με την ήττα. Μπορεί να χάνεις, να αποτυγχάνεις, να πέφτεις, αλλά απαγορεύεται να το συνηθίσεις. Διότι μετά μοιάζει σχεδόν απίθανο να ξανασηκωθείς. Ο ΠΑΟΚ κάνει ανανέωση, αλλά αυτό ελάχιστα φταίει για τα τελικά κατορθώματα της χρονιάς. Προφανώς και είναι ανορθόδοξο μια ομάδα με υψηλές βλέψεις, να υπερφορτώνει με πίεση πρωταγωνιστών, σε μια μόνο σεζόν, τέσσερις – πέντε πρωτοεμφανιζόμενους πιτσιρικάδες. Αλλά το έλλειμμα στη σούμα, δεν προκύπτει από την απόδοση Κοτάρσκι, Κουλιεράκη, Ντάντας, Κωνσταντέλια κλπ.

Το έλειμμα προκύπτει από την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα και τελικά την προσωπικότητα και την προσφορά, των έμπειρων και αυτών που πληρώνονται αδρά για να παρέχουν τα παραπάνω στοιχεία. Γιατί κάθε ομάδα, διαθέτει τριών ειδών παίκτες:

• τους νεαρούς ταλαντούχους
• τις χρυσές μετριότητες, που σαν οικονομικά, αλλά πολύτιμα “εργαλεία” συμπληρώνουν το ρόστερ (ο Ράφα που… “δεν” κι ο Κεντζιόρα που περνάει και δεν ακουμπάει, αλλά τί δικαιολογημένο παράπονο μπορεί να έχει κανείς από Σβαμπ, Μπράντον, Σάστρε;) και
• τους ηγέτες, ασχέτως ηλικίας. Από αυτούς, μόνο ο Ίνγκασον κι ο Αουγκούστο ανταποκρίθηκαν με διάρκεια και συνέπεια στο ρόλο τους. Οι Κούρτιτς, Ολιβέιρα, Καντουρί, Μπίσεσβαρ, που πληρώθηκαν για τέτοιοι, όπως κι ο εξαφανισμένος για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν Ζίφκοβιτς, πήραν περισσότερο χρήμα, από το συνολικό μπάτζετ, καθεμιάς από τις 9 ομάδες της Λίγκας που βρίσκονται κάτω από την 5η θέση. Τι value for money είναι αυτό, που αναρωτιούνται και στο χωριό μου;

Αν προσθέσει κανείς πως έτσι κι αλλιώς, ουδέποτε υπάρχει 100% επιτυχία στις μεταγραφές και ότι για ποδοσφαιριστές όπως ο Κουαλιάτα (βολοδέρνει και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού), ο Φιλίππε Σοάρες (που είναι ο ποδοσφαιριστής με τα μεγαλύτερα σκαμπανεβάσματα, όχι στο ίδιο ματς, αλλά ακόμα και στην ίδια… φάση) και ο… (ποιος) Μουργκ, δαπανήθηκαν σε δικαιώματα πέντε – έξι εκ. ευρώ, συμπληρώνεται η εικόνα και βγαίνει αυτομάτως η διάγνωση:

Ανανεώνονται (και ακριβά) συνεργασίες με ποδοσφαιριστές μέτριας αποδοτικότητας, διότι δεν υπάρχει η αυτοπεποίθηση, πως θα αντικατασταθούν από καλύτερους, έστω και με περισσότερα χρήματα. Επειδή, δεν έχει σημασία αν ξοδεύεις 100 ή 1000 ευρώ, σημασία έχεις αν αυτά που παίρνεις, αξίζουν τα (όποια) λεφτά ξοδεύονται.

Είναι ζήτημα επικοινωνίας, συνεννόησης ή εμπιστοσύνης μεταξύ προέδρου, τεχνικού διευθυντή, προπονητή; Δυσκολεύομαι να πω και δεν είμαι αρμόδιος να το λύσω. Ελπίζω ο τελικός κυπέλλου και η κατάκτηση του τροπαίου που είναι μονόδρομος, να μηνθολώσουν τα νερά κι εμποδίσουν την επίλυση αυτού, από εκείνον που έχει την τελική ευθύνη για όλα, που είναι μόνο ο Ιβάν.