«Λοιπόν, όπως είπαμε. Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε. Εμάς όλους μας συμφέρει να παντρευτούν αυτοί κι αυτοί μεταξύ τους. Μια χαρά τους ταιριάξαμε – και σιγά δηλαδή και μην τους ρωτήσουμε κιόλας! Δεν σηκώνουμε κουβέντα και τυχόν αρνήσεις κι αλλαγές συνδυασμών των ζευγαριών που… εμείς πρώτοι, κυρίες και κύριοι, ονειρευτήκαμε και υλοποιήσαμε στο βωμό του κέρδους, εεεεε… συγγνώμη της αγάπης, ήθελα να πω.»
Από άλλη ομιλία μου ξέφυγε αυτό περί κέρδους. Τι να κάνω; Γράφω και καμιά ομιλία που και που για το «χαρτζιλίκι». Λοιπόν, τι έλεγα; Α, ναι! Συνεχίζεται ο συλλογισμός…
«Θα τις πατάξουμε πάραυτα και θα κάμψουμε τυχόν επαναστατικές αντιρρήσεις. Τι απαράδεκτα, βδελυρά… πρωτοποριακά και «μονδέρνα»… μπλιαξ… πράγματα είναι αυτά! Ακούς εκεί, να θέλουν να έχουν κι άποψη για τη ζωή τους! Σιγά μην τους ρωτήσουμε κιόλας! Θα τους δώσουμε αναφορά ή θα πάρουμε και την άδειά τους για να «ντιλάρουμε» το μέλλον τους;! Έλα τώρα, σε παρακαλώ!
Άσε που είμαστε και τρομερά «τζιμάνια» και βγάζουμε τις καταπληκτικότερες διασταυρώσεις, εεεεε… συνδυασμούς προσωπικοτήτων ήθελα να πω και τους ταιριάξαμε όλους τέλεια μεταξύ τους. Μοιράσαμε τα προσόντα, τα προτερήματα, τα μειονεκτήματα, τις παραξενιές και ό,τι τέλος πάντων διαθέτει ο καθένας εκ των προξενευομένων αξιοκρατικά και ισότιμα λαμβάνοντας πάρα πολύ σοβαρά υπ’ όψιν μας (και δεν θα δεχτώ να έχετε ξεκαρδιστεί στα γέλια μέχρι αυτού του σημείου της ανάγνωσης… εεεε;… μη τυχόν!…) όλα εκείνα τα εχέγγυα αξιοπιστίας, πιστότητας κι ανθεκτικότητας ενός «επιτυχημένου» γάμου. “Bulletproof” στο πέρασμα του χρόνου ένα πράγμα κάθε ανθρώπινη σχέση που ορίσαμε και προσδιορίσαμε σημειώνοντας τρομερή κι αξιοσημείωτη «επιτυχία» (και θα προσθέσω εδώ εγώ… «σαν άλλη μία θεατρική παράσταση στο Θέατρο του παραλόγου που είμαστε οι θιασάρχες»… αλλά σιγά να μην παραδεχτούν κάτι τέτοιο για τον εαυτό τους. « Ζαμέ»… που λένε και οι γαλλομαθείς)!
Και συνεχίζεται ο «παραγωγικός» συλλογισμός…
«Έτσι λοιπόν θα καλυφθούν και θα μείνουν όλοι ευχαριστημένοι από τη… «μοιρασιά». Α, και το καλύτερο που το πας;! Θα μας χρωστάνε κι άπειρες χάρες να τις εξαργυρώνουμε εις τον αιώνα τον άπαντα… για το «καλό» που τους κάναμε»!
Και κάπως έτσι… φαιδρά, επιπόλαια και με «λεφτά» αισθήματα πάνω απ’ όλα γίνονται και «κλείνονται» κι επισφραγίζονται τα λεγόμενα «προξενιά» ή αλλιώς οι συμβάσεις μεσιτείας έγγαμης συμβίωσης, όπως αγαπώ να λέω αστειευόμενη. Και κάπως έτσι φαντασιώνονται και αυτό-θαυμάζονται και αυτό-φτύνονται για να μην τους ζηλέψουν και τους ματιάσουν για την έμπνευση, όσοι «επέτυχαν» τρελά πολύ και θαυμαστά στην προσωπική τους ζωή και σκέφτηκαν με «μεγαλοψυχία» και υπό του βάρους της πολύ μεγάλης και ποιοτικής εμπειρίας αυτής της προσωπικής «επιτυχίας» τους να… «αγγίξουν» και να πασπαλίσουν με χρυσόσκονη και τις ζωές άλλων με το μαγικό τους ραβδάκι!
Τι φταίνε όμως κι αυτοί στην τελική; Αφού… βρίσκουν και τα κάνουν;!
Αυτή, αγαπητέ αναγνώστη, ήταν με χιουμοριστική διάθεση η προσωπική μου άποψη για τα προξενιά γενικά, αλλά και πιο συγκεκριμένα για αυτά, στα οποία σε μπλέκουν χωρίς καν να σε έχουν ποτέ ρωτήσει και μένεις «ενεά» μόλις το αντιληφθείς… τελευταία και καταϊδρωμένη… σαν τον απατημένο σύζυγο ένα πράγμα!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
