Για πολλοστή φορά γενικότερα και φέτος ειδικότερα, η Ελλάδα καίγεται. Πύρινα μέτωπα μαίνονται ανεξέλεγκτα εν πολλοίς σε Έβρο, Καβάλα, Εύβοια, Χαλκιδική, Φυλή, Ναυπακτία και άλλα τόσα μέρη που ξεχνώ. Για ακόμα μια φορά οι προσπάθειες που καταβάλλονται από τους πυροσβέστες και τους κατοίκους είναι υπεράνθρωπες. Μια τεράστια προσπάθεια, με πενιχρά στην καλύτερη περίπτωση, μέσα να σωθούν ανθρώπινες ζωές, περιουσίες και ότι σώζεται από τον φυσικό πλούτο της χώρας.
Αλλά τι να σωθεί και τι να προστατευθεί όταν το κράτος διαχρονικά αλλά και η τωρινή κυβέρνηση δεν καταβάλλουν την ελάχιστη προσπάθεια; Η μισή χώρα καίγεται και οι κάτοικοι μαζί με τους ηρωικούς πυροσβέστες παλεύουν με δυνάμεις ανώτερες από τις δικές τους. Μηχανήματα, φαγητά, είδη πρώτης ανάγκης, όλα ιδιωτικά,όλα μεμονωμένα, με κινήσεις όπως του συνδέσμου φίλων ΠΑΟΚ Ξάνθης να θυμίζουν πως οι συνδέσμοι επιτελούν και κοινωνικό έργο. Θλιβερό αστείο έχει πλέον καταντήσει η φράση αντιπυρική περίοδος ή η οποιαδήποτε αναφορά σε προετοιμασία για το καλοκαίρι σε μια χώρα που οι φωτιές είναι κάτι παραπάνω από συχνό φαινόμενο.
Η μοναδική μέριμνα είναι η εκκένωση. Άλλωστε με συνεχείς εκκενώσεις θα αποφύγουμε ένα νέο Μάτι( έχουμε περισσότερους από 20 νεκρούς αλλά οι περισσότεροι ήταν μετανάστες οπότε ως γνωστόν δεν μετράνε). Ας καούν δάση σπίτια και επιχειρήσεις, κάποια στιγμή θα φτάσει η φωτιά στη θάλασσα και θα σβήσει. Ή θα βρέξει. Ένα από τα δύο. Φυσικά, μια πυρκαγιά εφόσον ξεσπάσει είναι πολύ πιθανό το να ξεφύγει από τον έλεγχο και να γιγαντωθεί. Εννοείται ότι και η κλιματική αλλαγή προκαλεί ακραίες συνθήκες. Είναι επίσης προφανές ωστόσο ότι σε παγκόσμια κλίμακα, η κλιματική αλλαγή έχει γίνει ένα βολικό άλλοθι στις κυβερνήσεις για να μην κάνουν τίποτα στον τομέα της πρόληψης. Κάτι το οποίο φυσικά εντάσσεται σε μια γενικότερη λογική ανάκλησης των περισσοτέρων αν όχι όλων ιδανικά των κρατικών παροχών προς τους πολίτες.
Στα δικά μας όμως κατά παράδοση το τερματίζουμε. Στην χώρα αυτή δεν υπάρχει καμία πρόληψη, όλοι οι τομείς και όλα τα σώματα είναι υποστελεχωμένα εκτός από τους αστυνομικούς και τους παπάδες. Καίγονται νησιά, δάση, αποθήκες πυρομαχικών, καίγεται η πρωτεύουσα ( γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε αν καίγεται η Αττική που πας ρε επαρχία Καραμήτρο) και όλα βαίνουν καλώς.
Όσο περνά ο καιρός αντιλαμβανόμαστε όλοι, λιγότερο ή περισσότερο, πως από καθαρή τύχη ζούμε κάθε μέρα. Η έννοια κράτος και ασφάλεια είναι δύο έννοιες τόσο αφηρημένες και άπιαστες, που θα έκαναν ακόμα και τον Καντίνσκι να ζηλέψει.
Η ελληνική κοινωνία η οποία εδώ και χρόνια πιέζεται ασφυκτικά, έχει παραδόσει πνεύμα. Δεν υπάρχει πλέον καμία απαίτηση πέρα από το άσε με στην ησυχία μου και η κυβέρνηση το εισπράττει και έχει επενδύσει με εξαιρετική μαεστρία σε αυτό το συναίσθημα. Αφήσαμε το 41% του εκλογικού σώματος που πήγε να ψηφίσει, που ούτως ή άλλως θα ψήφιζε μια κυβέρνηση ακατάλληλη, να διαμορφώσει αποτέλεσμα και οι υπόλοιποι απείχαμε εκκωφαντικά.
Αυτή τη στιγμή η κατάσταση στη χώρα σε όλους τους τομείς,θυμίζει έναν άνθρωπο ο οποίος οδηγεί με 150 προς έναν γκρεμό, δεν πατάει φρένο, δεν στρίβει και προσεύχεται να γίνει κάτι και να μην φύγει από κάτω.
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε τώρα είναι να εκφράσουμε τα συλλυπητήρια μας στις οικογένειες των θυμάτων, και να στηρίξουμε τους πληγέντες γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει. Μακροπρόθεσμα ούτως ή άλλως δεν υπάρχει καμία ελπίδα.
