Περνά ο Οκτώβριος, φεύγουν οι μέρες, και με κάθε στιγμή που περνά, η Ελλάδα <<βουλιάζει>> όλο και περισσότερο. Η υπόθεση βιασμού και κακοποίησης του δωδεκάχρονου κοριτσιού στον Κολωνό κυριαρχεί στην ειδησεογραφία. Φυσικά έρχεται να προστεθεί στις τόσες άλλες τα τελευταία χρόνια, ενώ προηγείται της καταγγελίας γυναίκας πως αστυνομικοί ασέλγησαν σε βάρος της.
Το πρόβλημα είναι συστημικό. Από τη στιγμή που η υπόθεση έγινε γνωστή, ξεκίνησε η απόπειρα συγκάλυψης. Είναι γνωστό πως εμπλέκονται πολιτικοί, ηθοποιοί και ιερείς, μεταξύ άλλων. Ορισμένοι έχουν ταυτοποιηθεί. Οι κάμερες του lifestyle στάλθηκαν στο σπίτι του παιδιού. Το ζεύγος βόθρος της ελληνικής <<δημοσιογραφίας>> έδειχνε φωτογραφίες του κοριτσιού και μετά μας έβγαζαν τρελούς. Η Νέα Δημοκρατία έχει αναστείλει την κομματική ταυτότητα του Ηλία Μίχου, ακόμα και μετά την παραδοχή του ότι βίασε το παιδί. Συνδικαλιστής της αστυνομίας εκθείαζε την οικογένειά του και την επιφάνειά του. Η μάνα του κοριτσιού έχει στοχοποιηθεί, κρατάμε βεβαίως πάντα μια <<πισινή>>. Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λένε ότι τον παγίδευσαν τον λεβέντη. Το δωδεκάχρονο το ξεπούτανο φταίει. Τόσους πελάτες είχε άλλωστε. Είναι προφανές επίσης πως γίνεται προσπάθεια να τα φορτωθεί όλα ο 53χρονος, για να τη γλυτώσουν οι <<υπεράνω υποψίας>> και τα βαρύγδουπα ονόματα.
Το πρόβλημα είναι κοινωνικό. Όσο η Ελληνική κοινωνία συνεχίζει να θεωρεί καλό άνθρωπο τον οικογενειάρχη, τον μαγαζάτορα, τον Χριστιανό, τον πατριώτη, τον αστυνομικό, μόνο επειδή είναι τέτοιοι, δεν θα υπάρξει πρόοδος. Όσο οι μαλλιάδες, οι άθεοι, οι γκέι, οι ανύπαντρες μητέρες είναι παραδείγματα προς αποφυγή, επειδή είναι τέτοιοι, δεν θα υπάρξει πρόοδος. Όσο μεγαλώνουμε με τη λογική μη το μάθει η γειτονιά, το τι θα πει ο κόσμος, θα έχουμε αυτά τα αποτελέσματα. Όσο η έκτρωση είναι αμαρτία, αλλά κάνω οχτώ παιδιά σε τέτοιο περιβάλλον γιατί τα δίνει ο Θεός, θα υποφέρουν πολλά ακόμα παιδιά. Η ψυχή του αγέννητου παιδιού έχει σημασία. Την ψυχή αυτού που γεννήθηκε την αναλαμβάνουμε εμείς. Όσο είναι εντάξει να είσαι κουτσομπόλης για το τι βρακί φοράει η απέναντι ή πόσες γκόμενες έφερε στο σπίτι ο γιος της κυρά Νίκης, αλλά δεν είναι να καταγγέλεις την οικογενειακή βία, την κακοποίηση κάθε είδους, όσο είναι αποδεκτό να ουρλιάζουμε σαν μεσαιωνικός όχλος κρεμάστε τους, σφάξτε τους, ψόφο, για να ικανοποιήσουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε χρήσιμοι στην κοινωνία, αγνοώντας πως δεν είμαστε ή πως τα ένστικτα του βιαστή και του δολοφόνου υπάρχουν σε όλους μας, και βαυκαλιζόμαστε, θα συνεχίσουν να υποφέρουν πολλοί άνθρωποι ακόμα.
Στην τελική όπου φτωχός και παρατημένος, εκεί και η μοίρα του. Τα καθάρματα σαν αυτούς άλλωστε δεν θα πλησιάσουν παιδιά από οικογενειακά περιβάλλοντα που δίνουν προσοχή. Καθόμαστε και κοιτάμε και φωνάζουμε από τον καναπέ. Πρώτος εγώ, και οι περισσότεροι από εμάς! Έτσι δεν υπάρχει ελπίδα.
Υ.Γ: Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του Σταύρου Σαράφη και του Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Οι αντιδράσεις του κόσμου στον αδόκητο χαμό τους, τα λένε όλα.
