Όπως μου είπε κάποτε ένας μεγάλης ηλικίας σήμερα συνάδελφος, “Νικολάκη, το μπράβο στη δημοσιογραφία, φτάνει μέχρι το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, αλλά το ανάθεμα, φτάνει μέχρι σφαίρα”
Δεν έχει αξία να παραθέσει κανείς τις χώρες στις οποίες σημειώνονται εκτελέσεις/δολοφονίες δημοσιογράφων, ούτε και να αναλυθούν εκτενώς ποια συμφέρονται κρύβονται συνήθως από πίσω και ποιοι εγκληματικοί κλάδοι δραστηριότητας, ούτε καν να γίνει μια ανδρομή σε άλλα περιστατικά, ελαφρά και βαριά, διότι αυτά είναι πράγματα γνωστά. Εκείνο που έχει ίσως μια ιδιαίτερη αξία, με αφορμή την στυγερή δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ έξω απ’ το σπίτι του και μέρα μεσημέρι, είναι να επισημανθεί πως αυτός βεβαίως, είναι ο πιο αποτελεσματικό τρόπος να σιωπήσει κάποιος που ενοχλεί. Το ύστατο μέτρο. Αλλά δεν είναι το μόνο, ούτε το πρώτο και είναι και το πιο σπάνιο. Διότι συνήθως, λειτουργεί κάποιο από κείνα που προηγούνται. Και που συμβαίνουν και πολύ πολύ συχνά, έως και καθημερινά.
Δε γνωρίζω ποιος μπορεί να εθίγει από τη δουλειά του εκλιπόντος που εκτός από τη δημοσιογραφική του δραστηριότητα (αστυνομικό ρεπορτάζ), φυσικά ήταν άνθρωπος, πατέρας, σύντροφος, φίλος ανθρώπων, που θα μάθουν να ζουν με την απουσία του. Τίνος δηλαδή τα συμφέροντα έπληττε και ποιος ήταν τόσο αδίστακτος, ώστε να φτάσει μέχρι εκεί. Ή αν αποτέλεσε τον εύκολο στόχο, τάχα αντισυστημικών τρομοκρατών της πεντάρας, που άδειασαν έναν γεμιστήρα, σε έναν άνθρωπο που κυκλοφορούσε αφύλακτος. Ούτε αν έτσι θα… αρχειοθετηθεί μετά δόξης η διευρεύνηση αυτού του κακουργήματος. Ξέρω όμως πολύ καλά τί προηγείται συνήθως τέτοιων ακραίων και οριστικών πράξεων και ξέρω καλά πως ουδείς μπορεί να το αντιληφθεί σε όλο του το μέγεθος, δίχως να το έχει βιώσει.
