Ο δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός Νίκος Τζαντζαράς μοιράστηκε σήμερα στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook μια ιστορία από τη μάχη που δίνει με τον καρκίνο, θέλοντας να μας παρακινήσει να στηρίζουμε τους καρκινοπαθείς και να είμαστε δίπλα τους, αντιμετωπίζοντας τους ως κανονικούς ανθρώπους. Η ανάρτηση του Νίκου Τζαντζαρά:
Γνώρισα πριν λίγες βδομάδες έναν ηλικιωμένο άνθρωπο στην αναμονή της ακτινοθεραπείας. Χήρος και άτεκνος εβδομηνταπεντάρης. Ψηλός, στητός, τετράγωνος, θαρραλέος και περήφανος, αν και χτυπημένος και χειρουργημένος στο κρανίο. Με ένα περιπαικτικό… ανθυποχαμόγελο, “τατουάζ” στο πρόσωπο. Αυτό το κοινώς λεγόμενο “αρχοντόγερος” και έξω καρδιά.
Έκανε καθημερινά ολομόναχος τη διαδρομή από το χωριό του (κοντά στις Σέρρες) στο Παπαγεωργίου και πίσω. “Δεν έχεις κανέναν να σε φέρνει;”, τον ρώτησα. “Ο κόσμος αγόρι μου κάνει σα να… “κολλάει” ο καρκίνος και δε θέλω να είμαι βάρος. Μπορεί και να “κολλάει” η στεναχώρια και να τη φοβούνται. Αν και εγώ είμαι στενάχωρος, μόνο με κάτι στενάχωρους μπαγλαμάδες”, μου είπε και γέλασε γάργαρα, σα να ήθελε να τραντάξει τον άδειο από άλλους ανθρώπους διάδρομο, παρασύροντάς με σε ένα παρόμοιο αυθόρμητο, λυτρωτικό γέλιο.
Διότι πράγματι, σε αντίθεση με τον κωλοκαρκίνο, το γέλιο είναι μεταδοτικό. Και ασχέτως αν πάει καλά ή όχι και τόσο καλά, η όποια πορεία της μάχης με τα φάρμακα και τις θεραπείες, εκείνα που, φαντάζομαι, πως μπορεί να προκαλεί σε κάποιον πάσχοντα η μοναξιά, δε νομίζω πως αντιπαλεύονται. Ο καρκίνος δεν είναι μεταδοτική ασθένεια και ουδείς καρκινοπαθής είναι “κακή παρέα” εξ αιτίας του ή μιλά μόνο για αρρώστιες και φάρμακα, ώστε να φοβάται κανείς να τον συναναστραφεί, μη και του μιζεριάσει τη μέρα…
Ο καινούριος φίλος μου τελείωσε από τις θεραπείες του πριν από μένα και ίσως ξανανταμώσουμε σε άλλες αίθουσες και θαλάμους, ίσως και όχι. Μετάνιωσα που δε του ζήτησα το νούμερό του, να τον καλώ μια στο τόσο, να μαθαίνω τα νέα του. Εύχομαι οι άνθρωποι γύρω του να βρεθούν πράγματι κοντά του, μιας και το μόνο που δείχνει να του λείπει είναι η κανονική παρέα.
Σταθείτε δίπλα στους πάσχοντες, στηρίξτε τους με την παρέα σας και φερθείτε τους ακριβώς όπως τους φερόσαστε και πριν. Μην κρατάτε αποστάσεις, αλλά και μη τους αντιμετωπίζετε ως αρρώστους και “εύθραυστους”. Δεν αναζητούν ούτε… νοσοκόμες, ούτε παρηγορήτρες. Αντιμετωπίστε τους ως ανθρώπους, γείτονες, αδελφούς, κολλητούς, εραστές – δε σταμάτησαν να είναι κάτι από αυτά που ήταν και πριν μπλέξουν με τον καρκίνο.
Απλώς τώρα είναι ακόμα πιο μάγκες. Αυτό, το αντέχετε;
Πηγή: https://www.facebook.com/tzantzaras.gr
