Έχουμε εμπεδώσει πια όλοι πως ο χρόνος είναι σχετικός, χάρη στο θείο Αλβέρτο. Ο καρκινοπαθής όμως αποκτά και μια ενίοτε πικρή και βίαια, αλλά πάντως σίγουρα πολύ έντονη συναίσθηση αυτού του γεγονότος. Βλέπετε, έστω κι αν η ζωή όλων είναι έτσι κι αλλιώς πεπερασμένη, με απολύτως ή περίπου άγνωστη διάρκεια, το “πόσο χρόνο να έχω ακόμα;”, καρφώνεται μόνο στο μυαλό των πασχόντων και φαντάζομαι των γερόντων. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό… Διότι εκτιμάς, αξιολογείς δηλαδή, με άλλο μάτι το χρόνο σου. Με ποιον θα τον ξοδέψεις – ποιον θα αποφύγεις, τι θα κάνεις – τί όχι και πάει λέγοντας. Και γιατί ενώ ουδείς, υγιής και μη, γνωρίζει στην πραγματικότητα πόσο απομένει να κάψει το καντήλι του, ο πάσχων το βλέπει να τρεμοπαίζει. Όταν λοιπόν ο χρόνος του καρκινοπαθούς, σπαταλάται δίχως τη συναίνεσή του, είναι αδιανόητο κι εγκληματικό. Κάτι που το σύστημα υγείας κάνει καθημερινά και… συστηματικά.
Αναμονές. Ατελείωτες αναμονές. Σε γραμματείες, σε ογκολογικές, σε ακτινοθεραπείες, σε αξονικούς, σε μαγνητικούς, σε εργαστήρια, σε φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ, ξανά και ξανά και ξανά. Δίχως τέλος. Δίχως έλεος. Ραντεβού στις 18:00, δέκα λεπτά η ακτινοθεραπεία, δύο ώρες η καθυστέρηση. Δυο ώρες με σκυμμένο κεφάλι, σε τέσσερις καταθλιπτικούς τοίχους, σε μια πλαστική καρέκλα, να σου γ@μ@νε την ψυχολογία, που όλοι επιμένουν ότι είναι ο πρώτος παράγοντας ίασης… Να σε κάνουν να νιώθεις πως είσαι ασήμαντος και τιποτένιος κι αν θες να σωθείς ρε καημένε, κάτσε και βούλωσέ το και περίμενε όσο χρειαστεί. Κι ας ήταν για σένα χίλιες φορές καλύτερο, για την ψυχολογία σου, να κάθεσαι στο σαλόνι σου δίπλα στη φωτιά, να χαλβαδιάζεις τη γυναίκα σου, να απολαμβάνεις το γιο σου και να παίζεις με τον σκύλο σου. Πιθανώς τελικά και πιο ωφέλιμο για την υγεία σου.
Σε ένα σύστημα που έχει καταρρεύσει προ πολλού και μένει… τάχα όρθιο χάρη στην αγωνιώδη προσπάθεια της πλειονότητας των εργαζομένων της Υγείας. Γνώρισα διευθυντή κλινικής που έπρεπε να είχε βγει στη σύνταξη προ πενταετίας και αρνείται να εγκαταλείψει ασθενείς μόνους στη μέση του “δρόμου” και παραμένει στις επάλξεις στα 70 του. Νοσηλεύτριες μανάδες να κάθονται και 4 ώρες μετά τη λήξη της βάρδιας, λόγω φόρτου κι ας περίμεναν τα παιδιά τους στο σπίτι. Τεχνικούς υγείας σε αλλεπάλληλα 12ωρα. Διότι αν δε δώσει παραπάνω ο εργαζόμενος έστω και για ΜΙΑ ΜΕΡΑ, αυτό το γελοίο πράγμα που λέγεται δημόσια Υγεία, θα τιναχτεί στον αέρα.
Όλα αυτά τ’ αρκίδια που κατάντησαν έτσι τον τομέα της περίθαλψης, όπως και της ασφάλισης και της πρόνοιας, είναι τα ίδια αρκίδια που για ακόμα ενάμιση μήνα θα ζητιανεύουν λίγο από το… χρόνο σου για να σε παραμυθιάσουν και να ξανακλέψουν την ψήφο σου. Εγώ προτιμώ να κάτσω δυο ώρες όρθιος, σε ουρά έξω στη βροχή, παρά να τους χαρίσω ένα πεντάλεπτο. Σκέψου καλά τί θα κάνεις. Πριν εσύ, συγγενείς ή φίλοι σου βρεθούν στις ίδιες ουρές με μένα.
