Πολλά «παιδιά» -κι εξ αυτών πολλά μοναχοπαίδια- επιλέξαμε να ζούμε σε κάποιο γεωγραφικό τόπο μακριά από τους γονείς μας για πολλούς λόγους, που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν. Το ζήτημα που ανακύπτει ωστόσο και είναι πολύ σοβαρό, όταν εκείνοι πλέον μεταβούν στην Τρίτη ηλικία και δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν σε μεγάλο βαθμό, είναι πως δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε ουσιαστική βοήθεια προσωπικά εξ αποστάσεως. Τότε τίθεται το βασικό ερώτημα: Πως φροντίζεις πρακτικά και ηθικά τους ηλικιωμένους πλέον γονείς σου σε μία ανάλογη περίπτωση;
Μία άποψη λέει ότι αδιαφορείς για τα «θέλω» τους, ενεργείς καθαρά πρακτικά κι άμεσα και τους «μετακομίζεις» «με το ζόρι» κάπου κοντά σου. Ωστόσο έτσι παραγνωρίζεις το γεγονός ότι είναι άνθρωποι με ψυχή, συναισθήματα κι ανθρώπινες σχέσεις, που πέρασαν τη ζωή τους ολόκληρη σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περίγυρο, και που ειδικά σε αυτή τη φάση τη ζωή τους οι «εναπομείναντες» φίλοι και γνωστοί είναι ό,τι πιο σημαντικό για την ευημερία και την καλή ψυχολογική τους κατάσταση. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι βάναυσο να τους ξεριζώσεις στα ξαφνικά από «τη σιγουριά» και «τα κατατόπια» που τους είναι γνωστά, για να τους «τρέχεις», όπου εσύ με την τρέλα και την κορδέλα σου έχεις καταλήξει να διαβιείς.
Μία άλλη άποψη λέει να τους αφήσεις να μείνουν στον τόπο που ζούσαν εξ αρχής ευτυχισμένοι κι επιθυμούν να εξακολουθήσουν να ζουν, αλλά να τους εγκαταστήσεις σε έναν αξιοπρεπή οίκο ευγηρίας, όπου θα τους φροντίζουν πολύ καλά σε όλα τα επίπεδα. Ωστόσο εξ αποστάσεως δεν θα έχεις εκ των πραγμάτων την ευχέρεια να τους επισκέπτεσαι, όσο συχνά θα ήθελες, και να αξιολογείς παράλληλα, αν πράγματι τους περιποιούνται επαρκώς.
Μία τρίτη άποψη λέει ότι τους αφήνεις να μείνουν ήσυχα κι όμορφα στο αγαπημένο σπιτάκι τους χωρίς να τους αναστατώσεις στο παραμικρό από τις μέχρι σήμερα καθημερινές τους συνήθειες, αλλά φροντίζεις να εγκατασταθεί μαζί τους μία οικότροφος κυρία σε μόνιμη βάση, για να τους φροντίζει μέσα στο δικό τους σπίτι. Ωστόσο, αν και είναι μία πολύ καλύτερη επιλογή και λύση συγκριτικά με την προαναφερόμενη, και πάλι δε θα είσαι πρακτικά σε θέση να γνωρίζεις και να διαπιστώνεις, αν πραγματικά βαίνουν όλα καλώς ακριβώς λόγω της χιλιομετρικής απόστασης που σας χωρίζει.
Μία έτερη άποψη λέει ότι παρατάς τα πάντα και μετακομίζεις στην πόλη, όπου ζουν οι ηλικιωμένοι γονείς σου. Ωστόσο αυτό είναι συχνά από πάρα πολύ δύσκολο μέχρι πρακτικά αδύνατο να υλοποιηθεί για τους ίδιους ακριβώς λόγους που προαναφέραμε περί της αρχικής μετακόμισής σου μακριά από τη γενέτειρά σου και που δεν χρειάζεται να τους αναλύσουμε εδώ…
Και κάπου σε αυτό το σημείο της έντονης περισυλλογής για εξεύρεση της βέλτιστης δυνατής λύσης για το καλό όλων σας, κολλάει κάπως και το ωραιότατο λαϊκό άσμα «Άστα όλα κι έλα…» που εξιστορεί κι αυτό έναν πόνο, άλλου τύπου μεν, αλλά… καθένας με τον πόνο του, κι εγώ με τον δικό μου…
Είναι δύσκολο θεωρώ να λύσει κάποιος το συγκεκριμένο… Sudoku!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
