Ο αθλητισμός στην Ελλάδα, όπως και οτιδήποτε σχεδόν στη χώρα, διέρχεται κρίση. Υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, η έλλειψη υποδομών είναι παροιμιώδης, ενώ και οι αποφάσεις γύρω από τον αθλητισμό είναι πραγματικά ακατανόητες. Μέσα σε ένα κλίμα εγκατάλειψης και απαξίωσης, χιλιάδες τρελοί και τρελές συνεχίζουν να τρέχουν σε προπονήσεις και αγώνες. Συνεχίζουν να επενδύουν χρόνο, ενέργεια και μυαλό σε κάτι που αν το δεις ψυχρά υπολογιστικά, απλά δεν αξίζει.
Το πόσο ωφέλιμος είναι ο αθλητισμός, ειδικά μετά από δύο καραντίνες δεν χρειάζεται να ειπωθεί. Αντί να κάνουμε ότι μπορούμε για να τον ενισχύσουμε, και να εμφυσήσουμε την νοοτροπία της άθλησης στην κοινωνία, εμείς διαλύουμε ότι έχει μείνει. Οι ερασιτέχνες αθλητές αποτελούν ένα φαινόμενο που τείνει να γίνει ανεξήγητο. Παίζουν το αγαπημένο τους παιχνίδι κάτω από κακές(στην καλύτερη των περιπτώσεων) συνθήκες, σε γήπεδα ακατάλληλα. Οι τραυματισμοί εξαιτίας των γηπέδων αυξάνονται κάθε Κυριακή. Ταυτόχρονα, οι ομάδες, οι οποίες ούτως ή άλλως δεν είχαν υποστήριξη σχεδόν από πουθενά, λόγω και της έλλειψης αθλητικής κουλτούρας, βαρύνονται με νέες δυσβάσταχτες οικονομικές υποχρεώσεις, οι οποίες αποτελούν <<ταφόπλακα>> για πολλές. Άνθρωποι με θέληση και μεράκι απογοητεύονται και απομακρύνονται συνεχώς από τον χώρο.
Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στην χώρα μας υφίσταται σήμερα μόνο επειδή μερικοί παίχτες, παράγοντες και φροντιστές θέλουν να παίζουν. Σε πείσμα όλων. Ακόμα και της Πολιτείας. Χωρίς να τους περισσεύουν χρόνος, χρήματα, ίσως και διάθεση, είναι κάθε εβδομάδα εκεί. Κάθε εβδομάδα παίζουν με τον κίνδυνο της αναβολής ή των αλλαγών στο πρωτάθλημα, να επικρέμεται από πάνω τους σαν δαμόκλειος σπάθη. Η διαφορά με ερασιτεχνικές κατηγορίες άλλων χωρών είναι συντριπτική. Αποκαρδιωτική ίσως. Σε κάνει να σκέφτεσαι << Τι κάνω εγώ κάθε Κυριακή; Για ποιο λόγο παίζω;>>
Το πείσμα και η θέληση των αθλητών και των αθλητριών να συνεχίζουν να παίζουν παρά τα προβλήματα της καθημερινότητας, τους πόνους, τα παιδιά, τα παραπάνω κιλά, την έλλειψη σωστής προπόνησης, τη μηδενική ανταμοιβή, είναι μια πρώτη ύλη ανυπολόγιστης σημασίας για τη χώρα. Από πολλές απόψεις. Είναι όμως μια πρώτη ύλη που χάνεται. Άπαξ και χαθεί, οι συνέπειες θα είναι εξαιρετικά επίπονες.
