Δεν συνηθίζω να γράφω άρθρα για τον ΠΑΟΚ ιδιαίτερα για την ομάδα του μπάσκετ. Δεν το κάνω γιατί όντας φίλαθλος και οπαδός του ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσα να είμαι τόσο αντικειμενικός όσο θα ήθελα. Επίσης όσες φορές προσπάθησα να κρίνω και να σχολιάσω τα κακώς κείμενα στην ομάδα, έγινα ιδιαίτερα επικριτικός… σε βαθμό κακουργήματος θα έλεγα!
Αφορμή όμως για να γράψω αυτό το κείμενο, αποτέλεσε η χθεσινή εμφάνιση της ομάδας μπάσκετ εναντίον της ΑΕΚ στο «Παλατάκι» και το στιγμιότυπο που απεικονίζεται στην κεντρική μου φωτογραφία με τον προπονητή Άρη Λυκογιάννη. Δεν θα μείνω τόσο στην ομολογουμένως εκπληκτική εμφάνιση της ομάδας, που όλοι φαντάζομαι θα απολαύσατε χθες, όσο στην ιδιαίτερη αντίδραση κι έκφραση συναισθημάτων του προπονητή. Αν και μας έχει συνηθίσει σε έντονες εκφράσεις και χειρονομίες μέσα στο αγωνιστικό παρκέ, το χθεσινό του έντονο βλέμμα είχε κάτι το πολύ ιδιαίτερο, είχε κάτι από ΠΑΟΚ. Δεν ξέρω αν το μάτι του γυάλιζε, δεν ξέρω αν τον είχε συνεπάρει η εκπληκτική εμφάνιση της ομάδας και η θριαμβευτική νίκη, αλλά αυτή η διψασμένη για διάκριση και γεμάτη ικανοποίηση ματιά αποτύπωσε συμπυκνωμένη όλη την ιδεολογία και την Παοκτσίδικη τρέλα. Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος είναι ΠΑΟΚ, δεν ξέρω αν στις φλέβες κυκλοφορεί ασπρόμαυρο αίμα, αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι η ψυχή του χθες έβγαλε κάτι από ΠΑΟΚ!
Μέχρι χθες πίστευα ότι ο μοναδικός άνθρωπος που πάλευε αληθινά για τον μπασκετικό ΠΑΟΚ ήταν ο Χατζόπουλος, που σαν στοργικός «ποιμένας» προσπαθούσε με πενιχρά μέσα να περισώσει το «μαντρί» από το χάος και τη διάλυση. Που μόνος στάθηκε δίπλα στην ομάδα και προσπαθούσε να της δώσει ψυχή, να της δώσει το κίνητρο για να αγωνιστεί. Που μάλλον μόνος του πίστευε ότι τελικά μπορεί αυτή η ομάδα να ξυπνήσει και να καταφέρει να διεκδικήσει αυτό που τις αξίζει. Χθες όμως και στη ματιά του Λυκογιάννη είδα ότι έγινε ο λύκος που εισβάλλει στο «μαντρί» για να μάθει στα «πρόβατα» να παλεύουν κι αυτά σαν λύκοι.
Δεν ξέρω αν τελικά αυτή η ομάδα μπορεί να κάνει την υπέρβαση και να φτάσει κάπου υψηλότερα. Δεν ξέρω αν αυτή η ομάδα με τις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες και το παρόν ρόστερ της, μπορεί να κάνει το θαύμα για κάτι παραπάνω. Το μόνο που κατάλαβα πάντως είναι ότι με την έλευση του Λυκογιάννη μέσα σε 6 μήνες η ομάδα ανασυντάχθηκε από την αναρχία που επικρατούσε και γλύτωσε οριακά από την καταστροφή. Στην χθεσινή της εμφάνιση αποδείχθηκε ιδιαίτερα μαχητική και με μία αγωνιστική σπίθα στην καρδιά, που αν μετατραπεί σε φλόγα και από τη στήριξη ημών των οπαδών της, μπορεί σε κάποια στιγμή αργότερα να επαναφέρει τον αυτοκράτορα στον θρόνο του, και να επαναληφθούν τα μπασκετικά έπη της Γενεύης και της Τεργέστης.
Το μόνο που εύχομαι και ελπίζω είναι αυτή η θριαμβευτική ματιά του κόουτς να εξακολουθήσει να αποτυπώνεται και να μας καθηλώνει όλους και στους επόμενους αγώνες της ομάδας. Για να την οδηγήσει εκεί που κάποτε ήταν και μας έκανε τόσο υπερήφανους.
Ευσεβής μου πόθος ή πραγματικότητα θα δείξει…!
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΤΣΑΣ
