«Όταν ήμουν στην πρώτη δημοτικού, θυμάμαι ότι έμαθα τα χρώματά μου. Ξεκινήσαμε μαθαίνοντας για τα βασικά χρώματα: κόκκινο, κίτρινο και μπλε. Ο δάσκαλός μας μάς δίδαξε πώς ήταν τα καθαρά χρώματα του ουράνιου τόξου. Δεν θα μπορούσαν να συνδυαστούν δύο χρώματα για τη δημιουργία τους. Το επόμενο καθήκον μας ήταν να τα αναμίξουμε σε κάτι πιο περίπλοκο: πράσινο, μωβ και πορτοκαλί. Αυτά τα δευτερεύοντα χρώματα, ειδικά το πράσινο, μου έκαναν εντύπωση. Με γοήτευσε το πώς δύο βασικά χρώματα μπορούσαν να αναμειχθούν μεταξύ τους για να δημιουργήσουν κάτι διαφορετικό και εντελώς μοναδικό.
Όταν ο δάσκαλός μας μάς είπε ότι η επόμενη αποστολή μας ήταν να ζωγραφίσουμε μια εικόνα της οικογένειάς μας, δεν μπορούσα να περιμένω. Ξεκίνησα ζωγραφίζοντας τη μαμά, τον μπαμπά και τον αδερφό μου σαν ίσιες φιγούρες, αλλά μετά γέμισα το λευκό κενό με κάτι άλλο. Είχα χρησιμοποιήσει τις πλενόμενες μπογιές που είχα ανακατέψει μόλις πριν από λίγα λεπτά για να δημιουργήσω τα χρώματα της οικογένειάς μου. Χρωμάτισα τη μαμά μου κίτρινη, τον μπαμπά μου μπλε και τον αδερφό μου και εμένα πράσινους.
Κάθε φορά που κάποιος ρωτά για την καταγωγή μου, μου θυμίζει αυτό το μάθημα καλλιτεχνικών. Η μητέρα μου είναι 100% Ασκενάζι Ρωσοεβραία κι ο μπαμπάς μου είναι 50% Κορεάτης και 50% Βέλγος. Τι με κάνει αυτό λοιπόν; Πώς να περιγράψω τον εαυτό μου; Πού χωράω μέσα στο χρωματικό φάσμα που όλοι διδαχτήκαμε στην πρώτη δημοτικού;
Εξ ορισμού η φυλή είναι μια κατηγοριοποίηση των ανθρώπων με βάση τις φυσικές και κοινωνικές ιδιότητες. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για να αναφερθεί σε ομιλητές μιας κοινής γλώσσας ή για να δηλώσει κοινή εθνική καταγωγή. Αλλά από τον 17ο αιώνα ο όρος αναφερόταν κατά βάση σε φυσικά χαρακτηριστικά. Είμαι λοιπόν Λευκός ή είμαι Ασιάτης; Το ζήτημα της φυλής με ακολουθούσε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από τότε που άρχισα να κάνω τυποποιημένα τεστ ή να συμπληρώνω διαδικτυακές έρευνες, μου ζητήθηκε κάθε φορά να επιλέξω τη φυλή μου. Και κάθε φορά κάνω μια παύση για να σκεφτώ ποιο πλαίσιο πρέπει να διαλέξω. Είμαι Λευκή και Ασιάτισσα, αλλά δεν επιτρέπεται να κάνω κλικ και στα δύο. Τι να διαλέξω λοιπόν;
Λοιπόν όταν ήμουν νεότερη, πάντα διάλεγα το λευκό. Απλώς απέκρυπτα ένα μέρος της ταυτότητάς μου για να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη. Αντί να χρειάζεται να σκεφτώ τι σήμαινε το «άλλο» σε αυτές τις έρευνες, συμπίεζα την ταυτότητά μου σε ένα μόνο πλαίσιο. Ήταν μια γρήγορη και εύκολη λύση. Αλλά καθώς μεγάλωνα, συνειδητοποίησα ότι το «άλλο» αντικατόπτριζε πολύ καλύτερα την πολυφυλετική μου καταγωγή. Αλλά αυτή η επιλογή του «άλλου» έχει κόστος. Παρόλο που περιτριγυρίζομαι από αγαπημένους κι ανθρώπους με αντίληψη, κάθε φορά που επιλέγω αυτό το πλαίσιο, αναγκάζομαι να σκέφτομαι τον εαυτό μου ως “άλλο” ή κάποιον που δεν ταιριάζει ακριβώς, σαν να είμαι κάποιου είδους ανωμαλία ή απόδειξη για κάτι παράξενο. Δεν θέλω ο κόσμος να με βλέπει ως «άλλο» ή ως το όποιο εκάστοτε πλαίσιο σε αυτές τις έρευνες. Ξέρω ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα χαρακτηριστικά μέσα μου. Αλλά προφανώς η κοινωνία δεν το βλέπει έτσι. Θέλουν μια απλοποιημένη άποψη για το ποιος είναι ο καθένας μας. Αλλά αυτές τις μέρες, είναι κανείς από εμάς τόσο απλός; Ένας από τους καλύτερους φίλους μου το λέει τέλεια: «Οι άνθρωποι είναι σαν ένα ολόκληρο ουράνιο τόξο και δεν πρέπει να προσδιορίζονται από κανένα μεμονωμένο από τα χρώματά τους».
Καθώς ο κόσμος μας συνεχίζει να διασταυρώνεται φυλετικά, θα φτάσουμε σε ένα σημείο όπου θα είναι αδύνατο να κατηγοριοποιήσουμε τους ανθρώπους με βάση μια χούφτα ξεπερασμένα και προκαθορισμένα κουτάκια ερευνητικών δεδομένων. Ακόμη και τώρα βλέπουμε έναν διαρκώς μειούμενο πληθυσμό κόκκινων, κίτρινων και μπλε και παράλληλα μία αυξανόμενη κοινότητα από πορτοκαλί, μωβ και πράσινα άτομα. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε πλέον να περιμένουμε από τους ανθρώπους να αυτοπροσδιορίζονται τσεκάροντας απλώς το κουτί που αντιστοιχεί σε ένα μόνο από τα πρωταρχικά χρώματα!
Αν και η φυλή είναι μια κοινωνική κατασκευή που βασίζεται σε μια σύνθετη δομή εικασιών και στερεοτύπων, δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την ύπαρξη της εκάστοτε φυλής εντελώς. Ωστόσο μία ανοιχτόμυαλη προσέγγιση των σύγχρονων κοινωνικών συνθηκών θα μπορούσε πραγματικά να οδηγήσει την εξέλιξη της κοινωνίας μας σε έναν κόσμο πιο συμπεριληπτικό και καταδεκτικτό, που να αναγνωρίζει το όλο φάσμα των φυλετικών ταυτοτήτων, και που όλες οι αποχρώσεις του πράσινου, μωβ και πορτοκαλί να αναγνωρίζονται επίσημα εξίσου με εκείνες του κόκκινου, κίτρινου και μπλε.»
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
Πηγή
