Το Παγκόσμιο Κύπελλο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η σκόνη που σηκώνει, όπως αναμενόταν είναι περισσότερη εκτός τεσσάρων γραμμών, παρά εντός αυτών. Οι αντιδράσεις για τους χιλιάδες θανάτους εργατών, έδωσαν τη θέση τους στις διαμαρτυρίες για τη στάση του Κατάρ όσον αφορά τις γυναίκες και τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, μεταξύ άλλων. Ήρθε έτσι στην επιφάνεια το ζήτημα του αν οι ποδοσφαιριστές πρέπει να εκφράζονται εφόσον το επιθυμούν.

Η FIFA που σθεναρά υποστηρίζει το nopolitica, εκτός από άπειρες περιπτώσεις που δεν το έκανε, απαγόρευσε στις ομάδες να φορέσουν το περιβραχιόνιο one love. Οι Γερμανοί δεν υπάκουσαν, κι έστειλαν δια της σιωπής ένα μήνυμα. Κάτι αντίστοιχο έκανε και η Alex Scott. Οι Ιρανοί δεν τραγούδησαν τον εθνικό τους ύμνο. Από την άλλη πλευρά, ο Hugo Lloris δήλωσε πως θα σεβαστεί τα έθιμα του Κατάρ, όπως ζητούν αντίστοιχα οι Γάλλοι. Ο Eden Hazard τόνισε πως δεν βρίσκεται εκεί για να κάνει πολιτική. Γεγονός παραμένει ότι καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να απαιτούμε από τους ποδοσφαιριστές να κάνουν πράγματα που δεν τους αναλογούν. Μπορούμε να το ζητάμε, όχι να το απαιτούμε. Γιατί αν η ισότητα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ  είναι τόσο αδιαπραγμάτευτα, όπως ωραία μαρκετίστικα μας αρέσει να λέμε, ΔΕΝ ΔΙΝΩ το Μουντιάλ στο Κατάρ. Έχουν κάθε δικαίωμα να οργανώνουν η ζωή τους όπως νομίζουν. Εμείς δεν δεχόμαστε αυτά τα πράγματα, οπότε λυπάμαι. Αν σας μυρίζει κάτι είναι τα πετροδόλλαρα. Επίσης, εμείς ως φίλαθλοι, ως καταναλωτές ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ τους αγώνες. Δεν αγοράζουμε το  προϊόν. Δεν το κάνουμε όμως, και δεν υπάρχει κάποιο ελαφρυντικό γι’ αυτό το γεγονός. Όλοι λόγια είμαστε. Οι περισσότεροι τουλάχιστον.

Πρέπει βέβαια να πούμε ότι κάποια πράγματα έχουν κουράσει. Έχει κουράσει να σας προσβάλλουμε με το οτιδήποτε. Αγαπητοί φίλοι του Κατάρ. Αν τα ήθη και τα ιδανικά μας σας προσβάλλουν και διαφθείρουν την κοινωνία σας, ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΕΤΕ το Μουντιάλ. <<Λαδώσατε>> όλο τον κόσμο γι’ αυτή την οργάνωση.  Μην ασχοληθείτε κύριοι με τους απίστους και τα καμώματά τους.  Κάπου φτάνει! Πάλι σας μυρίζει κάτι; Ε μαντέψτε!  Στη γενικότερη σύγχυση φαίνεται πως χάνουμε και το δέντρο και το δάσος.

Με αφορμή και τα δύο χρόνια από τον θάνατο του Μαραντόνα, υπάρχει και κάτι ακόμα που αναπόφευκτα έρχεται στο μυαλό. Έχουμε γεμίσει και στο ποδόσφαιρο ανθρώπους που είναι τέλειοι, που νοιάζονται και ενδιαφέρονται. Πόσο ισχύει τελικά κάτι τέτοιο, το αφήνω στην κρίση σας. Ωστόσο, αυτό που στα μάτια μου είναι βέβαιο είναι πως ο Ντιέγκο έγινε μύθος και θα συνεχίσει να είναι, γιατί ήταν άνθρωπος πάνω απ’ όλα. Δεν ήταν σαν τους τέλειους που έπαιξαν τον ρόλο τους στην καταστροφή του και έπειτα τον αποθέωναν. Αυτοί που αγαπούν το ποδόσφαιρο και το καταστρέφουν σε κάθε ευκαιρία. Ο Μαραντόνα πλήρωσε κάθε λάθος που έκανε, κι έκανε πολλά. Ο άνθρωπος Μαραντόνα ηττήθηκε. Η υπόσταση του ήταν αδύνατο να χάσει.  Ίσως και όχι απολύτως συνειδητά ήταν ένας επαναστάτης. Δεν φοβόταν να μιλήσει, πήγαινε κόντρα στο ρεύμα κι ας είχε άδικο. Απέδειξε ότι το ποδόσφαιρο είναι ή πρέπει και να είναι το άθλημα των λαϊκών μαζών. Η μπάλα δεν λεκιάζεται είχε πει. στις 10 Νοεμβρίου 2001. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά όμως, πρέπει να αναρωτηθούμε αν όντως δεν λεκιάζεται. Ή για πόσο ακόμα δεν θα συμβαίνει αυτό;

 

Πείτε μας τη γνώμη σας
6Τέλειο2Καλό0Αστείο0Wow0Λυπηρό0Κακό

0 Σχόλια

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.