Χθες το απόγευμα έτυχε να περπατώ για βόλτα -όχι για shopping therapy- σε γνωστή συνοικιακή αγορά της πόλης μας, πλησίον και πέριξ του αστικού κέντρου. Αυτή την αγορά την ξέρω πολύ καλά, γιατί πηγαίνω τακτικά για ψώνια. Δεν θα την κατονομάσω όμως, γιατί δεν είναι θέλω να τη στοχοποιήσω αρνητικά.
Απλά πιστεύω ότι δεν πρέπει να ζούμε απομονωμένοι στον μικρόκοσμό μας ενώ γύρω μας… καίγεται το σύμπαν. Νομίζω λοιπόν ότι αξίζει τον κόπο να μεταφέρω το κλίμα που εισπράττει κανείς από την κατάσταση που επικρατεί στα μαγαζιά εκεί, γιατί δείχνει και την οικονομική μας κατάσταση.
Πέρα από τον χαμηλωμένο φωτισμό των καταστημάτων, που φυσικά συμμορφώνονται με τα εθνικά μέτρα για εξοικονόμηση ενέργειας, εγώ παρατηρούσα άλλα πράγματα. Η αγοραστική κίνηση ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Διαπίστωσα ότι πολλά ονομαστά μαγαζιά δυστυχώς έχουν πλέον κλείσει και ακόμη πιο δυστυχώς στη θέση τους δεν έχουν ανοίξει ξανά καινούργια, αλλά παραμένουν κενά. Επίσης όσα βρήκα ανοιχτά, είχαν το εξής κοινό χαρακτηριστικό που φαινόταν από τη γκάμα των προϊόντων της κεντρικής βιτρίνας τους, γιατί πρέπει να συμμορφωθούν με το βαλάντιό μας στην παρούσα φάση. Κι αυτή δυστυχώς φαίνεται να έχει και θα έχει για πολύ ακόμη διάρκεια.
Το συμπέρασμα είναι πως η τιμή μετράει πλέον εκεί, κι όχι και η ποιότητα. Αφού μόνο τόσα μπορούν να διαθέσουν οι άνθρωποι. Έτσι και τα εμπορεύματα στις βιτρίνες ήταν ως επί το πλείστον φανταχτερά και πολύ οικονομικά, όμως ανεκτής έως κι εντελώς αμφιβόλου ποιότητας. Απογοητεύτηκα, γιατί τη γνώρισα αυτή την περιοχή και την αγορά της σε περίοδο ευμάρειας, με πνοή, ζωή, γέλια και χαρά, όταν ακόμη το εμπόριο άνθιζε, οι επιχειρήσεις ευημερούσαν κι ο κόσμος ψώνιζε τα εκλεκτότερα για τα σπίτια του.
Άλλες εποχές τότε, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν. Μετά πήραμε απότομα την κατηφόρα σαν οικονομία.
Για αυτό στεναχωριέμαι τόσο πολύ …εκτός των όλων άλλων που μας συμβαίνουν.
ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
