Απρίλιος 1997. Συζητώντας μέσω διατλαντικού τηλεφωνήματος με πολύ καλό παιδικό μου φίλο, που ζει μόνιμα στην Αμερική, με αφορμή ευχές για τα γενέθλιά του αλλά και τα νέα του και κάποια πρόσφατη τότε αποστολή των ενόπλων δυνάμεων της χώρας του ως διεθνούς εγγυήτριας δύναμης προς αποκατάσταση της δημόσιας τάξης, της ειρήνης και της δημοκρατίας σε τρίτη αναπτυσσόμενη χώρα εκτός των Η.Π.Α., διεξάγεται ο εξής πάνω-κάτω αφελής και κάπως διασκεδαστικός, όπως τον ανακαλώ στη μνήμη μου σήμερα, παιδικός διάλογος μεταξύ μας. Έστω λοιπόν ότι ο φίλος μου είναι ο Α κι εγώ η Σ:
Σ: «Τι σας είπαν για αυτό στο σχολείο; Θα «επιβάλλουν» την τάξη και τη… δημοκρατία;»
Α: «Μα φυσικά!»
Σ: «Και θέλει ο λαός τους να την «επιβάλλουν»;!»
Α: «Το θέλει, αλλά θέλει και στρατιωτική βοήθεια γι’ αυτό.»
Σ: «Κι εσύ που το ξέρεις;»
Α: «Μας το είπαν.»
Σ: «Ποιοι; Αυτοί;»
Α: «Όχι, καλέ. Το είπαν και στις ειδήσεις και στο σχολείο.»
Σ: «Α, καλά τότε.»
Ναι. Παραδόξως για εκείνο το δεδομένο παιδικό μου πνεύμα αντιλογίας, τον αυθορμητισμό και την απέχθεια για κάθε πόλεμο κι «επιβεβλημένο» τρόπο ζωής, αλλά και την τότε πλήρη άγνοιά μου περί διπλωματικών μεθόδων, επικοινωνιακών κι επιχειρησιακών τακτικών, σταμάτησα εκεί τη συζήτηση, γιατί κάτι δεν μου «κόλλαγε». Ως προς το πως αποφασίστηκε, πως δημοσιοποιήθηκε στην αμερικανική κοινή γνώμη και πως υλοποιούνταν όλο αυτό. Και φυσικά για να μην «σκοτωθούμε» με τον αγαπημένο φίλο ανήμερα των γενεθλίων του! Βέβαια, επειδή με ξέρει πολύ καλά, κατάλαβε γιατί το έληξα έτσι το θέμα με συνοπτικές διαδικασίες και γελώντας σχολίασε «Εντάξει, Σαπφώ. Δεν μας το είπαν κι αυτοπροσώπως»!
Πολλά χρόνια κύλησαν από τότε…
Αύγουστος 2021. Διεθνής διπλωματική, πολιτική, κοινωνική κι ανθρωπιστική κρίση εξελίσσεται στο Αφγανιστάν αυτή τη στιγμή κι, ενώ εμείς οι δύο φίλοι μαζί με πολλούς άλλους πίνουμε χαλαρά το μοχίτο μας ως ενήλικες πλέον σε “summer” και “vacation mood” ανά τον πλανήτη, όπως δηλώνουμε χαρακτηριστικά κατά καιρούς και στα social media μας, ο μισός πληθυσμός αυτής της μακρινής χώρας επιχειρεί να αποδράσει ταχέως κι ατάκτως εν μία νυκτί για να σώσει τη ζωή του με τη συνδρομή και αμερικανικών στρατιωτικών αεροπλάνων ανάμεσα σε άλλα μέσα διαφυγής. Η θετική διαφορά βέβαια με εκείνη την εποχή που ήμουν ένα παιδί γεμάτο απορίες και προανέφερα, είναι ότι πλέον μέσω της ευρύτατης αξιοποίησης των πολλάκις κατακριτέων social media μπορούμε ανά πάσα στιγμή κι από οποιοδήποτε μήκος και πλάτος της υφηλίου να έχουμε πρόσβαση σε αυθεντικές μαρτυρίες και σε ανεξάρτητες, αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης για να διαπιστώσουμε και να διασταυρώσουμε «ιδίοις όμασι» από πολλές διαφορετικές πλευρές τι πραγματικά εκτυλίσσεται εκεί. Ζούμε λοιπόν μεγάλες ιστορικές –αν και φοβάμαι αναχρονιστικές- στιγμές με τα τεκταινόμενα να διαδίδονται αστραπιαία και να καταγράφονται για πάντα ως αδιάψευστα ντοκουμέντα του ιστορικού ρου στην παγκόσμια ψηφιακή κοινότητα. Πρωτίστως φυσικά μέσα από τα προσωπικά social media, που μας παρέχουν έτσι ένα πλούσιο πρωτογενές κι αυθεντικό σε ικανοποιητικό βαθμό οπτικοακουστικό υλικό, κατάλληλο για δημοσιογραφική έρευνα.
Ευτυχώς λοιπόν νομίζω που πολλές δεν ζούμε σήμερα στο Αφγανιστάν, γιατί σύμφωνα με όσα πληροφορούμαι από τα social media αγγλόφωνων κατοίκων της ευρύτερης περιοχής, θα κινδύνευε η ζωή μας. Όχι απλώς γιατί εκφράζουμε δημόσια όσα σκεφτόμαστε. Αλλά μόνο και μόνο γιατί είμαστε γυναίκες που σκεφτόμαστε και κυκλοφορούμε ελεύθερα…
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
