Παρακολουθώντας την επικαιρότητα και τον νέο πολλά υποσχόμενο θεσμό της συνεπιμέλειας, θέλω να εκφράσω τον ανθρώπινο καθαρά προβληματισμό μου για αυτό το λεπτό και σημαντικό ταυτόχρονα ζήτημα που θα είναι πλέον η καθημερινότητα πλείστων παιδιών ανά την Ελλάδα. Τόνοι μελανιού ξεκίνησαν να χύνονται για να αναλυθεί η πρακτική εφαρμογή αυτού του δικαιώματος του εκάστοτε γονέα, αρχής ακόμη γενομένης από τη θέση του νομοσχεδίου σε δημόσια διαβούλευση. Κλίμα κοινωνικής έντασης και πολιτικής αναταρραχής διαμορφώθηκε. Σχετικές αναρτήσεις-αναλύσεις επί αναλύσεων κυκλοφορούν παντού στο Διαδίκτυο από εξειδικευμένους νομικούς επιστήμονες. Κατά τη γνώμη μου η σχετική συζήτησή μόλις άνοιξε, γιατί επί της ουσίας η πράξη είναι αυτή που θα αναδείξει τα ουσιαστικά προβλήματα. Ποιος έχει δίκιο τελικά και ποιος άδικο; Δεν είναι απλά ένα ακόμη «θεματάκι» της επικαιρότητας. Ο επίμαχος νόμος υπερψηφίστηκε και ορίζει ήδη τη νέα πραγματικότητα του παιδιού σου.
Στα χρόνια που προηγήθηκαν υπέπεσαν στην αντίληψή μου από το κοινωνικό μου περιβάλλον περιπτώσεις σφοδρότατης διαμάχης διαζευγμένων γονέων για την επιμέλεια του παιδιού, τέτοιας έντασης που αναλογίζομαι ειλικρινά πως θα μπορέσει να λειτουργήσει στην πράξη ευεργετικά για το παιδί το νέο νομικό πλαίσιο της συνεπιμέλειας. Ενδεικτικά μόνο συλλογίζομαι πως λοιπόν θα καταφέρουν να συναποφασίζουν για την εύρυθμη καθημερινότητά του με κοινό γνώμονα το μέγιστο δυνατό συμφέρον:
- του παιδιού τους οι γονείς που η μητέρα ή ο πατέρας χρησιμοποιεί το παιδί ως μέσο οικονομικού εκβιασμού του άλλου γονέα για να του αποσπά διαρκώς χρήματα, αλλά και ως μέσο συναισθηματικού εκβιασμού, ώστε να μην ξαναφτιάξει ποτέ τη ζωή του ο άλλος γονέας;
- του παιδιού οι γονείς που ακόμη κι αν έχουν ξαναφτιάξει τη ζωή τους ξεχωριστά, δεν κατάφεραν ωστόσο να αποκτήσουν τουλάχιστον μία τυπικά σωστή και πολιτισμένη σχέση μεταξύ τους για το καλό του, ειδικά δε στην περίπτωση που έχουν αποκτήσει ένα παιδί με ιδιαίτερες ικανότητες εκ γενετής, που πρέπει ακόμη περισσότερο να είναι προσεκτικοί στους χειρισμούς τους για να εξακολουθεί να ζει σε ένα σταθερό περιβάλλον και να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο, αδιατάρακτο πρόγραμμα καθημερινά;
Θα σπεύσεις να ισχυριστείς, αγαπητέ αναγνώστη, ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις έτσι, ή ότι δεν είναι αυτή η πλειοψηφία των περιπτώσεων τουλάχιστον. Καταρχάς δεν ξέρουμε ποια είναι η πραγματική πλειοψηφία των περιπτώσεων, εφόσον τα όποια στατιστικά στοιχεία δεν αποτυπώνουν πάντα την έκταση της πραγματικότητας. Έστω όμως ότι έχεις δίκιο και είναι μεμονωμένες οι περιπτώσεις αυτές στο γενικό σύνολο των περιπτώσεων των διαζευγμένων γονιών με «βελούδινα» διαζύγια. Σε αυτές λοιπόν τις λίγες -κατά τη δική σου γνώμη- περιπτώσεις, που ωστόσο εξακολουθούν να είναι υπαρκτές, τι γίνεται στην πράξη;
Προσωπική μου γνώμη κι ένθερμη προτροπή είναι ότι, όπως κι όσο άσχημα κι αν έχουν εξελιχθεί τα πράγματα μεταξύ σας αναφορικά με τη μεταξύ σας προσωπική σχέση, αγαπητοί γονείς, παραμένετε πάντα γονείς κι όσα λάθη κι αν έχουν προηγηθεί, μπορείτε πάντα να διαμορφώσετε ένα καλύτερο μέλλον για όλους σας. Όταν θα αποφασίσετε λοιπόν να ασκήσετε το αναφαίρετό δικαίωμά σας της συνεπιμέλειας, όπως το προβλέπει ο νόμος, ενεργείστε με προτεραιότητές σας τη γνήσια γονεϊκή αγάπη και το σεβασμό προς το παιδί σας, και με μοναδικό κίνητρό σας το «συμφέρον» της αθώας παιδικής ψυχής του.
Να το προσέχετε πάρα πολύ το παιδάκι σας! Για να μη σβήσει ποτέ αυτό το ολοφώτεινο χαμόγελο από το προσωπάκι του!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
