Τι μπορεί να πει κανείς για να απαλύνει λίγο έστω τον πόνο της οικογένειας του Άλκη; Τα συλλυπητήρια και η σκέψη μας είναι μαζί τους αυτές τις μέρες. Η συγγνώμη θα αλλάξει αυτό που έγινε; Έχουμε αποτύχει όλοι. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι στον βαθμό που μας αναλογεί. Η γιγάντωση της βίας, αυτό το γαϊτανάκι χτυπημάτων, μας βαραίνει όλους. Το κράτος με τους θεσμούς του, τη δικαιοσύνη, τους παράγοντες και τις ομάδες, τους συνδέσμους, τον κάθε οπαδό ξεχωριστά. Όλοι μας επιτρέψαμε να δημιουργηθεί αυτό το τερατούργημα, δικαιολογώντας τη δική μας βία, καλύπτοντας, αδιαφορώντας.
Κανείς δεν σοκαρίστηκε. Οι πάντες ξέρουν τι συμβαίνει. Έχουμε αποτύχει στα πάντα. Ένας άνθρωπος, δολοφόνησε με δρεπάνι ένα παιδί δεκαεννέα χρονών, γιατί απλά δεν υποστήριζαν την ίδια ομάδα. Ήταν Άρης και όχι ΠΑΟΚ. Είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα της απόλυτης παρακμής και σήψης της ελληνικής κοινωνίας. Μια κοινωνία η οποία βρίσκεται σε έναν μόνιμο κύκλο βίας, σε έναν όλο και σφιχτότερο εναγκαλισμό με τον φασισμό. Μια κοινωνία ή οποία “εκτρέφει”, γιατί κανείς δε γεννιέται δολοφόνος, δολοφόνους χωρίς καμία ενσυναίσθηση, χωρίς κανένα φραγμό, τους οποίους συγκαλύπτει και υποθάλπει το σχολείο, το κράτος, οι ομάδες. Η χρήση και δικαιολόγηση της βίας φέρνει κι άλλη βία. Δεν γίναμε Ουγκάντα ή Κολομβία. Εδώ και καιρό εμείς είμαστε το παράδειγμα προς αποφυγή. Ελλάδα γίναμε. Παραπαίουμε παντού. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο.
Τι να πει κανείς για μια κοινωνία, της οποίας μέλη δολοφονούν αδιακρίτως όποιον έχει διαφορετική άποψη; Τι να πει κανείς για την κάλυψη που τους παρείχε τόσα χρόνια. Τι να πει κανείς για μια κοινωνία της οποίας μέλος, οπλίζεται με δρεπάνι και στερεί τη ζωή από ένα νέο παιδί; Πώς οδηγήθηκε στο σημείο αυτό ο ίδιος και οι συν αυτώ; Δεν κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Τι αρχές πήραν; Τι ερεθίσματα έλαβαν; Γιατί έφτασαν εδώ; Ποιος και τι τους οδήγησε στο να πιστεύουν ότι το να σκοτώσεις για τον ΠΑΟΚ και τον κάθε ΠΑΟΚ είναι φυσιολογικό; Γιατί ο φόνος για την ομάδα, υποτίθεται, καλύπτει κενά; Γιατί δεν αντέχουν όποιον δεν είναι σαν αυτούς. Αυτοί οι “άνθρωποι” δεν είναι οπαδοί. Δεν ανήκουν στους κόλπους μιας ομάδας. Ανήκουν στον προσωπικό άρρωστο μικρόκοσμο τους. Δεν αξίζουν τον τίτλο άνθρωπος.
Είναι όμως ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Αυτούς όλους εμείς τους δημιουργήσαμε, εμείς τους δικαιολογήσαμε, εμείς τους οπλίσαμε. Το κράτος να αρχίσει επιτέλους να προστατεύει τους πολίτες του, η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της απρόσκοπτα, οι σύνδεσμοι να εκκαθαρίσουν τις τάξεις τους, εμείς οι απλοί οπαδοί να βρούμε άλλον τρόπο να ικανοποιήσουμε τα συμπλέγματά μας. Η θα κάνουμε κάτι για να μην έχουμε άλλα θύματα ή αν δε μπορούμε ας το βουλώσουμε τουλάχιστον επιτέλους, και ας βυθιστούμε στον βούρκο της αηδίας που δημιουργήσαμε και ας ελπίζουμε να μην μας βρει εμάς το κακό. Μερικές σκόρπιες σκέψεις από κάποιον που κατά πάσα πιθανότητα λέει ανοησίες δίχως περιεχόμενο.
