Αρκετοί από εμάς συνηθίζουμε να εκλαμβάνουμε τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας ως αυτονόητα. Θεωρούμε λοιπόν -για διάφορους για τον καθένα μας λόγους- ως δεδομένα το πρωινό ξύπνημα, την αναπνοή μας, την οδήγηση προς την εργασία μας, το ότι θα υπάρχει πάντα διαθέσιμο τραπέζι σε εκείνο το εστιατόριο στο οποίο έχουμε επιθυμήσει από καιρό να δειπνήσουμε, και άλλες διαδικασίες ρουτίνας, που ακολουθούμε στην καθημερινότητά μας ώστε να καλύψουμε τις ανάγκες μας. Όχι όμως μόνο αυτά!
Θεωρούμε δεδομένα και άλλα πολλά, κατά τη γνώμη μου πολύ πιο σημαντικά πράγματα, όπως την αγάπη και τη στήριξη των δικών μας ανθρώπων, της οικογένειας και των φίλων, το ότι θα τους έχουμε για πάντα στο πλευρό μας και θα έχουμε άπλετο χρόνο στη διάθεση μας να περάσουμε μαζί τους, την υγεία μας, το ότι θ’ αποκτήσουμε παιδί και θα δημιουργήσουμε οικογένεια, το ότι θα κάνουμε κάποια στιγμή εκείνο το μακρυνό ταξίδι που είναι όνειρο ζωής, κλπ. Πόσο ρεαλιστική όμως είναι αυτή η νοοτροπία;
Η Ιστορία μας αποδεικνύει διαρκώς περίτρανα μέσα από την εξέλιξή της (π.χ. έκρηξη του ουκρανικού ραδιενεργού εργοστασίου Τσερνόμπιλ, τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, πανδημία, Brexit, κλπ.) ότι τίποτα δεν είναι «σιγουράκι» στην πραγματικότητα. Η τραγική ειρωνία είναι κατά την άποψή μου ότι -παρά τα σπουδαία αυτά μαθήματα που μας οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα πως πρέπει να εκτιμούμε όσα καλά διαθέτουμε, να εργαζόμαστε με επιμέλεια και να μην αναβάλουμε τίποτα για αργότερα- εμείς εμμένουμε ακάθεκτοι στη νοοτροπία μας και στην επιλογή μας, χαμένοι στο μικρόκοσμό μας κι εξακολουθώντας να θεωρούμε τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας ως δεδομένα. Κι ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι όλα μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή εν ριπή οφθαλμού! Ωστόσο εμείς διατηρούμε αλώβητη την πεποίθησή μας ότι «κάνουμε κουμάντο» και καθορίζουμε τη ζωή μας. «Κούνια που μας κούναγε»… νομίζω πάντα!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
