Συνήθως τρέχουμε και δεν προσέχουμε, σκουντουφλάμε, δεν δίνουμε σημασία σε κανέναν και τίποτα γύρω μας, κυνηγάμε να προλάβουμε τη ζωή κι αυτόν τον ακατάπαυστο ρυθμό της με την ιλιγγιώδη ταχύτητά του. Αλλά όταν κάποτε καθόμαστε για λίγα λεπτά κατάκοποι κι αγχωμένοι στη στάση αναμονής ή στη θέση μας μέσα στο λεωφορείο, στο ταξί, στο τρένο, στο πλοίο, στο αεροπλάνο, στο καφέ ή στο εστιατόριο, που βρήκαμε τυχαία… παίρνουμε μία βαθιά ανάσα και «χαζεύουμε» επιτέλους τον κόσμο γύρω μας. Αυτές είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές της ημέρας, γιατί μέσα στη θολούρα του μυαλού που κατακλύζεται από σκέψεις και υποχρεώσεις, μπορώ να ρίξω μία ματιά τι γίνεται γύρω μου.
Ανάμεσα σε τόσα άλλα που παρατηρώ, πέφτει το βλέμμα μου και στα γκράφιτι που άλλοτε κοσμούν κι άλλοτε ασχημαίνουν την πόλη, τα κτίρια, ακόμη και τα τουριστικά αξιοθέατα και μνημεία της. Κι αναρωτιέμαι τότε «τι θέλει να πει ο ποιητής» με αυτές τις ζωγραφιές του;
Πολλές φορές περιεργάζομαι εκείνα τα ζωγραφικά «αριστουργήματα» και τα βρίσκω τόσο όμορφα κι εκφραστικά, γεμάτα από όλα εκείνα τα έντονα συναισθήματα που ο εκάστοτε καλλιτέχνης ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί είτε επώνυμα είτε ανώνυμα με το κοινό του, δηλαδή με εμάς όλους τους περαστικούς. Μου φαίνονται σαν πανέμορφα στολίδια που διακοσμούν με τα χρώματα και τα σχέδιά τους τη μουντή, βαρετή καθημερινότητά μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι χαίρομαι ή ότι επικροτώ να βλέπω άθλια «μουτζουρωμένη» κάθε καθαρή επιφάνεια της πόλης! Και σίγουρα δεν χαίρομαι να βλέπω «βανδαλισμένες» σχεδιαστικά τις ιδιωτικές περιουσίες αλλά και τα δημόσια κτίρια. Αλλά αυτό που με στεναχωρεί πιο πολύ απ’ όλα είναι τα γκράφιτι που αντικρίζω πάνω σε αρχαία αλλά και σε νεότερα ιστορικά και πολιτιστικά μνημεία της πόλης μας. Αυτά είναι δικά μας, είναι όλων μας, τα κατέχουμε από κοινού όλοι μαζί, είναι δημιουργήματα και σύμβολα της προσωπικής μας ταυτότητας ως πολιτών του κόσμου.
Γιατί αλήθεια νιώθεις την ανάγκη να καταστρέφεις ένα κομμάτι του ιστορικού παρελθόντος σου και της προσωπικής σου ιστορίας; Τι σε πληγώνει και σε πονάει τόσο πολύ, ώστε αντί να το πεις ευθέως και ξεκάθαρα εκεί που πρέπει, αντί να το εξωτερικεύσεις υγιώς, εσύ επιλέγεις να ξεσπάς το θυμό και τον πόνο σου, να αντιδράς και να επιδιώκεις έτσι σχεδόν «τιμωρητικά»… να «ματώσουμε» όλοι μαζί;
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
