«Μπορώ να σε εμπιστεύομαι; Απόλυτα;

Όχι μόνο με τη διαχείριση των οικονομικών μας, αλλά και με τα παιδιά μας και με τη ζωή μου ακόμη;

Ακόμη και στον προθάλαμο ή στην εντατική του νοσοκομείου;

Ακόμη κι όταν μεγαλώσω πάρα, μα πάρα… πολύ;

Ακόμη κι όταν θα έχω χάσει τη δουλειά μου;

Θα σέβεσαι τις επιλογές μου;

Θα μου κρατάς το χέρι στα δύσκολα;»

Προσωπικά θεωρώ ότι οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να μας ενδιαφέρουν, και είναι μερικά μόνο από πλήθος τέτοιων που συλλογιζόμαστε, όταν συζητάμε την προοπτική να κάνουμε σχέση και μεταγενέστερα να δημιουργήσουμε οικογένεια με έναν άλλο άνθρωπο. Και οι απαντήσεις σε αυτές είναι, κατά την άποψή μου, η πεμπτουσία της συντροφικότητας.

Φυσικά η ανταπόκριση και των δύο σας και η συνεργατική δράση σας απέναντι στις δυσκολίες της ζωής, ενώ ακόμη βρίσκεστε σε σχέση, αποδεικνύει πόσο πολύ εννοείτε αυτά που υπόσχεστε ο ένας στον άλλο. Επίσης εκεί διαφαίνεται και η ωριμότητα σκέψης, με την οποία βαδίζετε με το δικό σας ρυθμό πάντα προς τη δημιουργία οικογένειας.

Το «καλό» βέβαια με τη δική μου γενιά τουλάχιστον είναι ότι ζήσαμε σε πολλές διαφορετικές εποχές –τόσο ευμάρειας όσο και οικονομικής δυσπραγίας- κι έτσι έχουμε πλέον αρκετοί από εμάς και «χορτάσει» αλλά και απομυθοποιήσει σε ικανοποιητικό βαθμό θεωρώ, την πλέον υπερεκτιμημένη αξία των χρημάτων, προσεγγίζοντας κι εντοπίζοντας ωστόσο τόσο την αληθινή, πρακτική της διάσταση για την κάλυψη των αναγκών μας, όσο και την πραγματική ουσία της συνύπαρξης με τον σύντροφό μας. Δηλαδή να έχουμε αληθινή, ώριμη συναισθηματικά αγάπη, ανθρωπιά κι αλληλοϋποστήριξη μεταξύ μας. Γιατί παραμένει γεγονός ότι τα χρήματα δεν έλυσαν ποτέ όλα τα προβλήματά μας, και δεν μας αγοράζουν όλα όσα χρειαζόμαστε για να πηγαίνει καλά μία σχέση ζωής.

Ζήσαμε αρχικά ως παιδιά στην οικονομικά εύρωστη Ελλάδα μέχρι περίπου το 2004 στην ηλικία των 20-25 ετών, αναλόγως του πότε γεννήθηκε καθένας, κι ανατραφήκαμε με την πεποίθηση ότι ήταν όλο το μέλλον μπροστά μας. Και φυσικά ακόμη είναι, και θα είναι! Απλώς είναι διαφορετικό από ό,τι ονειρεύτηκαν για μας οι δικοί μας άνθρωποι… Εμάς όμως μας ρώτησαν, αν θέλαμε να «λουστούμε» τα «απόνερα» των επιλογών των προηγούμενων γενεών; Αλλά υποθέτω πως κάθε γενιά έχει τα «παραπονάκια» της από την προηγούμενη, οπότε όλοι είμαστε μάλλον λίγο-πολύ αναλογικά «αδικημένοι», κι έτσι είμαστε «πάτσι»! Και φυσικά πρέπει σε κάθε περίπτωση να παίρνουμε υπεύθυνα τη ζωή ΜΑΣ στα χέρια ΜΑΣ!

Αρχίσαμε στη συνέχεια να ψυλλιαζόμαστε και να ψυχανεμιζόμαστε την επερχόμενη οικονομική παρακμή της χώρας ήδη από το 2005, και τελικά βιώσαμε ως νεαροί ενήλικες πλέον 25-30 ετών περίπου από το 2008 κι έπειτα στο πετσί μας τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και στην εγχώρια οικονομία. Προσωπικά είχα γείτονα που λέγαμε καθημερινά «Καλημέρα» και ξαφνικά… έγινε ένας ακόμη αριθμός στα δημοσιευμένα στατιστικά όλων όσων αυτοκτόνησαν απελπισμένοι λόγω οικονομικών χρεών εκείνο τον πρώτο μακρινό καιρό στην αρχή της οικονομικής κρίσης, που ελάχιστοι πλέον θυμούνται τα αμέτρητα θύματά της.

Εσείς θυμάστε το κακό με τις αλλεπάλληλες αυτοκτονίες που είχε ξεσπάσει τότε; Εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να ξεχάσω, γιατί το σοκ των επιπτώσεών τους, που χτύπησε και την τόσο κοντινή «διπλανή» μου πόρτα, δεν το διάβασα απλά στην εφημερίδα, αλλά με χτύπησε στο «δόξα πατρί» που λέμε. Δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό μου ακόμη και σήμερα, που οδήγησε τον άνθρωπο αυτό -που μιλούσαμε καθημερινά και δεν μου είχε πει ποτέ τίποτα- η απόγνωση για την οικονομική του κατάσταση. Μα «εγώ ζω στον κόσμο το δικό μου…» που λέει κι ένα αγαπημένο μου λαϊκό άσμα, κι έχω άλλου, παράξενου τύπου ανησυχίες…

Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και ζούμε πλέον τις επιπρόσθετες δυσάρεστες οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας και στην Ελλάδα από το ξέσπασμά της περί τα τέλη του 2019 ως λίγο μεγαλύτεροι ενήλικες πλέον ηλικίας 30-40 ετών περίπου. Οι επιστημονικές έρευνες που κυκλοφορούν, και τις παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον, λένε πάνω-κάτω ότι κατά το έτος 2025 –πρώτα ο Θεός- υπολογίζουν να έχει εκφυλιστεί ο ιός ικανοποιητικά μέσα από τις αλλεπάλληλες μεταλλάξεις του –στην επίμονη κι αυτός προσπάθειά του να επιβιώσει μέσω αυτών και να μας «επιβληθεί»- και να έχει μετεξελιχθεί πλέον σε μία απλή ιωσούλα, όπως τόσες άλλες στο παρελθόν.

Ναι, αλλά στο μεταξύ η ζωή δεν σταματά και συνεχίζεται και δεν σε περιμένει, καρδιά μου! Δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να περιμένεις μέχρι το 2025 για να «φτιάξουν τα πράγματα» και να προχωρήσεις στη ζωή σου… προς όποια κατεύθυνση κι αν ονειρεύεσαι κι επιθυμείς. Ούτε φυσικά γίνεται να κάνεις αγχωμένες, βιαστικές κι επιπόλαιες επιλογές ανάγκης-απόγνωσης λαμβάνοντας ημίμετρα. Γιατί πολύ απλά κάποια εξ αυτών θα επηρεάσουν καθοριστικά τη ζωή σου «για πάντα» (π.χ. απόκτηση ενός παιδιού… δεν «επιστρέφεται», αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στο ρόλο σου ως γονιός), ενώ για κάποια άλλα εξ αυτών θα ισχύσει εκείνο το… «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» (π.χ. μία σχέση… απλά για να λέμε ότι έχουμε μία κι απ’ αυτήν)! Επομένως, όποιες κι αν είναι οι τρέχουσες συνθήκες, περιστάσεις και συγκυρίες στη ζωή μας, κάθε επιλογή καλό είναι να γίνεται κατόπιν ώριμης σκέψης με γνώμονα πάντα την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και τις προσωπικές επιθυμίες μας.

Στο μεταξύ «όλα καλά, όλα ανθηρά» στη σφαίρα του κοινωνικά επιβεβλημένου status και lifestyle…  Αλλά αυτό δεν μας αφορά όλους και η ουσία της συντροφικότητας, κατά τη γνώμη μου, σίγουρα ΔΕΝ είναι ένας γάμος οικονομικής αποκατάστασης. Έτι περισσότερο δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση ειδικά σε αυτή τη δύσκολη κοινωνικά και ψυχολογικά εποχή, που διαβιούμε. Αυτό που αληθινά αξίζει για μένα -παραπάνω κι από όλο το χρυσάφι του κόσμου- είναι να έχει ο σύντροφός σου ένα πράγμα και να θέλει να μοιράζεται μαζί σου το μισό του από προσωπική του επιλογή υπό οποιωνδήποτε συνθηκών για την υπόλοιπη ζωή του, χωρίς να μπορεί ωστόσο να διασφαλίσει και να προδιαγράψει το κοινό σας μέλλον. Να το θέλει απλά, γιατί είσαι εσύ αυτός που είσαι. Το ίδιο κι εσύ από την πλευρά σου φυσικά.

Φυσικά δεν αποκλείει το ένα το άλλο. Πλήθος ζευγαριών είναι εξίσου οικονομικά ευκατάστατα και πάρα πολύ αγαπημένα κι ευτυχισμένα μεταξύ τους. Και πολύ καλά κάνουν που περνάνε τέλεια. Εξίσου όμως πλήθος ζευγαριών δεν είναι πολύ άνετα με τα οικονομικά τους, ωστόσο εξακολουθούν να περνάνε τέλεια όντας πολύ ευτυχισμένοι κι αγαπημένοι μεταξύ τους παρά τις αντιξοότητες. Δεν υπάρχει «μυστική» συνταγή για την ευτυχία.

Συνοψίζοντας καταλήγω ότι δεν είναι τα χρήματα, που κάνουν μία σχέση ζωής ευτυχισμένη. Μπορούν οπωσδήποτε να την υποστηρίξουν ουσιαστικά και πρακτικά, ώστε να ζει άνετα η οικογένεια, αλλά αλλού είναι η ουσία της συντροφικότητας και η αληθινή ευτυχία που πηγάζει από αυτήν. Εντοπίζεται θεωρώ στην αμοιβαία και βαθιά συναισθηματική σύνδεση με τον σύντροφό μας. Κι αυτή… κάπου «άκουσα κι έμαθα» πως… περιλαμβάνει την αμοιβαία εμπιστοσύνη, την αγάπη και τον αλληλοσεβασμό ανάμεσα στα μέλη του ζευγαριού, που συνειδητά έχουν επιλέξει ο ένας τον άλλο για να είναι ευτυχισμένα.

ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ

Πείτε μας τη γνώμη σας
9Τέλειο0Καλό0Αστείο0Wow0Λυπηρό0Κακό

0 Σχόλια

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.