Πίσω από έναν επιτυχημένο επαγγελματία κι οικογενειάρχη ενδεχομένως να κρύβεται ένας πολύτιμος σύντροφος που τον στηρίζει σε όλα, σε κάθε του βήμα. Και αυτόν που μοχθεί χτίζοντας την καριέρα του και την κοινή τους οικογένεια. Λαμβάνει όμως πάντα την αναγνώριση και τα «εύσημα» που του αναλογούν ή μήπως απλά «θυσιάζεται» για το καλό του σπιτικού τους και παραμένει στην κοινωνική «αφάνεια»;
Σε κάθε υγιή και ισορροπημένη σχέση είναι πολύ τρυφερό και τιμητικό παράλληλα το γεγονός να αναγνωρίζεται η στήριξη του ενός συντρόφου προς τον άλλο κατά την εξέλιξη της καριέρας του δεύτερου, και η ουσιαστική προσφορά και συμβολή του πρώτου ειδικά στο κομμάτι της δημιουργίας οικογένειας. Έκανα λοιπόν κάποιες σχετικές σκέψεις.
Καταρχάς δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κι απαράβατοι κατά την άποψή μου κανόνες για το πώς θα λειτουργήσει κάθε οικογένεια. Πολλές οι επιλογές και μορφές συντροφικής συνύπαρξης:
- Εργάζεται μόνο ο άντρας και η γυναίκα… «κάθεται»! (Έτσι σχολιάζουν συνήθως «καλοπροαίρετοι» τρίτοι…)
- Εργάζεται μόνο η γυναίκα και ο άντρας… «κάθεται»! (Έτσι σχολιάζουν συνήθως «καλοπροαίρετοι» τρίτοι…)
- Εργάζονται και οι δύο σύντροφοι σε διαφορετικά αντικείμενα ή πάνω στο ίδιο, είτε σε ξένες, είτε στην ίδια ξένη επιχείρηση, είτε σε ξεχωριστές ατομικές, είτε στην κοινή δική τους… και συνεργάζονται παράλληλα με επιδεξιότητα στις κοινές οικογενειακές τους υποχρεώσεις. «Μα, γιατί δεν κάθεται κι αυτή στην κουζίνα της να πλύνει κανένα πιάτο ή να μαγειρέψει ένα φαγητό της προκοπής»; (Έτσι σχολιάζουν συνήθως «καλοπροαίρετοι» τρίτοι… ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΝΕΙΣ, ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ, ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ… ΤΟΝ ΜΠΕΛΑ ΣΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΣ!)
Λοιπόν. Ας σοβαρευτούμε λίγο! Συγκεκριμένες τυποποιημένες συνταγές επιτυχίας ΔΕΝ υπάρχουν, καθώς μιλάμε σε κάθε ζευγάρι για δύο διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες ανθρώπων που πρέπει να τα βρουν μεταξύ τους με βάση τα μοναδικά, εξατομικευμένα χαρακτηριστικά καθενός τους. Έτσι εντοπίζουν τη δική τους «συμφωνημένη» ιδανική ισορροπία μεταξύ προσωπικής κι επαγγελματικής ζωής. Επίσης δεν πιστεύω στον όρο «θυσίες» που υποτίθεται ότι κάνουμε για την οικογένειά μας. Για οτιδήποτε αγαπάς πραγματικά και σου είναι πολύτιμο ΔΕΝ κάνεις «θυσίες». Τουναντίον πιστεύω στις «προτεραιότητες» που θέτεις, στην «προσφορά» και στην «επένδυση» του καλύτερου εαυτού σου σε όποιο σκοπό ζωής κι αν έχεις επιλέξει κι αγαπάς.
Αυτό που ωστόσο θεωρώ όχι απλά εξίσου σημαντικό, αλλά πως είναι το Α και το Ω για την μακροημέρευση μιας σχέσης, είναι να αναπτύσσονται και οι δύο σύντροφοι διαρκώς ταυτόχρονα κι αυτόνομα, αλλά και να αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους, με όποιον ακριβώς τρόπο επιθυμούν και είναι ευτυχισμένοι και οι δύο τους. Είναι απαραίτητο να νιώθουν πληρότητα μέσα από την κοινή τους ζωή χωρίς να κάνουν «εκπτώσεις» και «θυσίες» πάνω σε πράγματα που είναι ιδιαίτερα σημαντικά για καθέναν τους σε προσωπικό επίπεδο. Μόνο έτσι πιστεύω πως θα βιώσουν μία αρμονική κοινή πορεία ζωής φτάνοντας πλέον ακόμη και σε πάρα πολύ μεγάλη ηλικία να κρατιούνται «χεράκι-χεράκι» στο δρόμο. Προσωπικά τους θαυμάζω από μακριά κρυφοχαμογελώντας, όποτε τους συναντώ!
Κανένας δεν κάνει και δεν είναι υγιές να κάνει «χάρη» σε κανέναν εις βάρος του εαυτού του. Αγαπάς και τον εαυτό σου και την οικογένειά σου εξίσου, και γι’ αυτό προσφέρεις ό,τι περισσότερο μπορείς, χωρίς ωστόσο να «αποστραγγίζεσαι» ψυχικά και πνευματικά. Χωρίς να στερείσαι πράγματα και δραστηριότητες από την προσωπική κι επαγγελματική σου εξέλιξη. Αυτό θα ήταν ένα ολέθριο λάθος που μοιραία θα σε οδηγήσει στο να «χάσεις» τον εαυτό σου μέσα στην ίδια τη σχέση σου. Γιατί αν τελικά «αδειάσεις» σαν άνθρωπος και καταλήξεις να δυστυχείς μέσα στη σχέση σου, τι θα έχεις να προσφέρεις σε ψυχικό και πνευματικό «κεφάλαιο» προς την οικογένειά σου πέρα από τις όποιες υλικές ανέσεις; Η πρακτική έχει αποδείξει ότι για να είμαστε καλά τόσο μέσα στη σχέση με το σύντροφό μας όσο και με τα παιδιά μας όλοι μαζί ως οικογένεια, η χλιδή ούτε επαρκεί, ούτε υποκαθιστά, ούτε θεραπεύει την έλλειψη του να «είσαι εκεί» με σώμα και ψυχή στις χαρές και στις λύπες.
Οι άνθρωποι που πραγματικά επιθυμούν να συμβιώνουν αρμονικά, εντοπίζουν λύσεις που να καλύπτουν εξίσου ικανοποιητικά όλα τα μέλη της οικογένειάς τους, χωρίς οι αμοιβαίες υποχωρήσεις να φτάνουν στο σημείο να «καταστρέφουν» κανένα εξ αυτών. Ναι…! Αυτό βεβαίως απαιτεί και προϋποθέτει ότι καθένας μας σκέφτεται πάντα το καλό όλων ΜΑΣ και πολλή, πολλή «δουλίτσα»! ΔΕΝ γίνεται κι αυτό από μόνο του… ως ΔΙΑ ΜΑΓΕΙΑΣ… όπως και τόσοι άλλοι σημαντικοί στόχοι. «Συνεταίρους» στην ευτυχία μας χρειαζόμαστε κι αναζητούμε, όπως κι αν εμείς την ορίζουμε. Όχι στη δυστυχία μας, στην οποία μοιραία καταλήγουμε, όποτε ενεργούμε αποκλειστικά εγωιστικά κι επιπόλαια. Φυσικά είναι κι αυτό θέμα ικανότητας προσωπικής αντίληψης κι επιλογών, και κανείς δεν μπορεί να σου υποδείξει την ενδεδειγμένη «μέθοδο» και το ιδανικό χρονοδιάγραμμα για την περίπτωσή σου. Θα τα βρείτε όλα μόνοι σας στην κοινή σας πορεία.
Γνώμη μου πάντα… Κι εσύ οφείλεις -στον εαυτό σου ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ- να διαμορφώσεις τη δική σου… χωρίς να «θυσιάζεσαι»!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
