Στα πολλά περιστατικά παραβατικότητας ανηλίκων τον τελευταίο καιρό, προστέθηκαν δύο την εβδομάδα αυτή, αποτελώντας έτσι την αφορμή για το εν λόγω άρθρο. 3 16χρονοι και 1 17χρονος στην Τούμπα εκβίαζαν, απειλούσαν, ασκούσαν bullying σε μικρότερους μαθητές και ανάγκασαν μία 15χρονη κοπέλα να κάνει χρήση κάνναβης. Στην Αθήνα, ένας 17χρονος προσπάθησε να εκβιάσει τον πατέρα μιας 14χρονης με προσωπικές της φωτογραφίες για να αποσπάσει χρήματα. Είναι προφανές πως υπάρχει σημαντικό θέμα, κι ένα θέμα το οποίο έχει διαφύγει της προσοχής μας. Προκύπτουν ωστόσο ερωτήματα. Ποια είναι η φύση, η αιτία του προβλήματος, και φυσικά ποιες οι λύσεις;
Το σκέφτηκα πολύ και προσπάθησα να το πιάσω σφαιρικά. Αρχικά, ήθελα να αντιμετωπίσω τέτοια περιστατικά, ως άνθρωπος που υπήρξε παιδί. Πολλοί ενήλικες τείνουν να το ξεχνούν αυτό. Εξηγήσεις πολλές. Η πρώτη σκέψη μου πήγε στο οικογενειακό περιβάλλον. Προφανέστατα, κάποια από αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και εξακολουθούν να μεγαλώνουν στον <<αυτόματο>>. Οι οικονομικές δυσχέρειες και η καθημερινή πίεση παίζει σίγουρα ρόλο. Δεν με καλύπτει όμως από μόνο του αυτό. Δεν υπάρχει επικοινωνία μεταξύ γονέων και παιδιών. Δεκτό επίσης. Ίσως οι γονείς απορροφημένοι στην καθημερινότητα αλλά και στα προσωπικά θέματα τους, να <<χάνουν τη μπάλα>>. Η εξάρθρωση του κοινωνικού ιστού και η κατάρρευση των όποιων αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας, σε συνδυασμό με το γενικό και απόλυτο αδιέξοδο που βλέπουμε όλοι γύρω μας σε κάθε τομέα, επηρεάζει τα παιδιά. Εισπράττουν και κατανοούν πολύ περισσότερα απ’ όσα πιστεύομε. Τα υποτιμούμε βαθιά θεωρώντας το αντίθετο.
Από την άλλη πλευρά, σκέφτομαι ότι ίσως τα παιδιά σήμερα να μεγαλώνουν, έχοντας τα πάντα δεδομένα και στα <<πόδια>> τους. Βαριούνται επομένως εύκολα, και ψάχνουν κάτι άλλο να τους κινήσει το ενδιαφέρον. Είναι τα μαχαίρια και οι εκβιασμοί λύση; Μάλλον είναι για κάποια εξ’ αυτών. Αναρωτιέμαι πάλι όμως. Η δική μου εφηβεία ξεκίνησε με την εξοικείωση μου με την τεχνολογία. Η γενιά μου είχε κινητό, γνώρισε την <<επανάσταση>> του διαδικτύου και των social media. Κι εμάς δούλευαν πολλές ώρες οι γονείς μας. Κι εμείς βαριόμασταν. Κι εμείς ξέραμε τι εστί μαχαίρι, βία, ναρκωτικά. Η συντριπτική πλειοψηφία ημών δεν τα χρησιμοποιήσαμε. Ούτε γίνεται να ήμαστε εμείς <<άγιοι>>, και οι σημερινοί έφηβοι να είναι ο Αλ Καπόνε.
Πρόκειται φυσικά για ένα ζήτημα εξαιρετικά σύνθετο. Ένα άρθρο δε μπορεί να καλύψει όλες τις παραμέτρους. Κάπου όμως κάναμε λάθος. Κάπου αποτύχαμε. Κάτι δεν καταλάβαμε. Τι γίνεται;
