Μεγάλη συζήτηση γίνεται γύρω και από αυτό το ζητούμενο. Πόσος να είναι τελικά ο ικανός ποιοτικός χρόνος που αφιερώνουμε σε μία δραστηριότητα; Σε ποιες αξίζει περισσότερο να διοχετεύεται; Με ποιους «πρέπει» κι «αξίζει» να τον περνάμε; Πώς και μπορούμε όντως στην πράξη να τον εξασφαλίσουμε επαρκώς, διαχωρίζοντάς τον από τις λοιπές προσωπικές κι επαγγελματικές μας υποχρεώσεις;
Ο χρόνος φυσικά είναι χρήμα, κι άρα πολύτιμος. Μπορεί να αγοραστεί… σε ένα βαθμό με την επιλογή και χρηματοδότηση των κατάλληλων υπηρεσιών σχεδιασμού κι εξοικονόμησής του. ΠΟΤΕ όμως ΔΕΝ μπορεί να επιστρέψει πίσω! Άρα πρέπει να προσέχουμε πολύ στη διαχείρισή του, ώστε να μην τον σπαταλάμε αλόγιστα.
Καλούμαστε επομένως καθημερινά και διαρκώς να επιλέγουμε ανάμεσα στην εργασία, στην προσωπική ζωή με οικογένεια και φίλους, αλλά και ανάμεσα στο χρόνο που χρησιμοποιούμε για να κάνουμε πράγματα αποκλειστικά για τον εαυτό μας. Και συνήθως νιώθουμε ενοχές… τόσο για τα όσα κάναμε, αλλά εξίσου και για τα όσα δεν προλάβαμε… ΠΑΛΙ… να κάνουμε!
Αυτός ο συναισθηματικός παράγοντας είναι και ο πλέον καθοριστικός θεωρώ για τις άπειρες επιλογές κατανομής του. Άλλος δίνει προτεραιότητα στην εργασία του, ενώ άλλος δίνει μεγαλύτερη σημασία στην οικογένειά του ακόμη και παρά τις καθημερινές οικονομικές του ανάγκες. Προσωπικά θεωρώ ότι, πρώτα πρέπει να είμαστε καλά σε προσωπικό επίπεδο, και στη συνέχεια θα μπορέσουμε να ρυθμίσουμε τα πάντα όλα γύρω από αυτό, εφόσον είναι το πρωταρχικό ζητούμενό μας! Δηλαδή αν θέλεις να κάνεις οικογένεια με παιδιά, κάνεις την οικογένεια με κάθε κόστος και θυσία και φροντίζεις να είσαι εντάξει στην εργασία σου ώστε να μπορέσεις να τη ζήσεις. Διαφορετικά κοροϊδεύεις και τον εαυτό σου και τον άλλο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΤΣΑΣ
