Πάσχουμε από «κομπλεξίτιδα» της προίκας ως έθνος. Είναι δικιάς μου επινόησης η λέξη. Λεξιπλασία λέγεται το φαινόμενο κατά το οποίο επινοείς μία δικιά σου, για να περιγράψεις μία κατάσταση, όταν δεν βρίσκεις ή δεν υπάρχει άλλη καταλληλότερη.
Το θέμα είναι ότι είναι πολύ τρομακτικό, όταν συνειδητοποιείς τη διάσταση που έχει λάβει το πράγμα με αυτή την «κομπλεξίτιδα». Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά τα «ακούω» κιόλας, γιατί το λέω ανοιχτά.
Ας πω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που διαπίστωσα ως γνήσιο τέκνο της ελληνικής κοινωνίας (και μάλιστα της επαρχίας… που τιμή μου και καμάρι μου φυσικότατα, αλλά όχι ότι διαπίστωσα και τρελά μεγάλη διαφορά από τη νοοτροπία της μεγαλούπολης)!!!
Λοιπόν, αν θες να κάνεις οικογένεια, πρέπει να «έχεις» ως κοπέλα, είτε εσύ, είτε η οικογένειά σου, για να «ασημώσει». «Προίκα» ντε! Αλλιώς δεν μπαίνεις στο κλαμπ με τις περιζήτητες, «κυνηγημένες», «αξιόλογες» νύφες.
Προσωπικά δεν πιστεύω καθόλου στο θεσμό της προίκας και δεν θεωρώ ότι η οικογένεια της νύφης είναι υποχρεωμένη να «τα σκάσει» για να «τη δώσει». Και δεν πιστεύω σε αυτό, γιατί άλλο είναι να θέλουν από μόνοι τους να προσφέρουν κάποια βοήθεια στο νέο ζευγάρι, κι άλλο είναι να είναι κοινωνικά και κατά τα καθώς πρέπει τεκταινόμενα κι αναμενόμενα να δώσει κάποια προίκα.
Δηλαδή όσες δεν διαθέτουν, δεν πρέπει να παντρεύονται… λέει η κοινωνία;!!! Ή έστω, αν δεν «έχει», να προσποιηθεί πως «έχει» για να μην εκτεθεί και για… να πέσει με μαθηματική ακρίβεια στα χέρια μίας πολύ συγκεκριμένης κατηγορίας υποψηφίων (με κομπιουτεράκια ανά χείρας) που κάνουν μία προηγούμενη διεξοδική έρευνα και μελέτη με τη διακριτική βοήθεια τρίτων παρατρεχάμενων συναξιολογητών του συνολικού ύψους και της αξίας του επικείμενου «οικογενειακού» προϋπολογισμού (γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει «τα δικά μου, δικά μου και τα δικά, της δικά ΜΑΣ»). Σε ένα τέτοιο μυαλουδάκι λοιπόν στριφογυρίζει συνήθως «Μμμμ…. Έχουμε και λέμε… Τόσο και τόσο μας κάνει τόσο… Εντάξει, αυτή με συμφέρει τελικά. Είναι και νοστιμούλα. Κι αν δεν είναι, δεν βαριέσαι. Θα έχω και κανένα χαρέμι να ξαλεγράρω, αδερφέ μου. Εσύ θα έτρωγες το ίδιο φαγητό κάθε μέρα; Μου κάνει, μου κάνει μέσες άκρες… Άντε οκ, ώρα τώρα να στήσω την ενέδρα για την «κοτούλα με τα χρυσά αυγά» και να ασκήσω την ανάλογη πίεση για να «πέσει»!!!» Κι όσο πιο μεγάλος ο «μπεζαχτάς» τόσο πιο μεγάλη η παραμύθα…!!!
Σε αυτό το σημείο αισθάνομαι την υποχρέωση να κάνω ένα πάρα πολύ σημαντικό disclaimer. Γιατί υπάρχουν άπειρα αξιόλογα και πάρα πολύ εργατικά παιδιά εκεί έξω με ειλικρινή συναισθήματα, και για αυτό δεν θέλω να γενικεύω αδικώντας τα. Να σημειωθεί «στα πρακτικά» προς υπεράσπισή μου, ότι το διευκρινίζω το θέμα και διαχωρίζω ρητά και κατηγορηματικά πρόσωπα και καταστάσεις!!!
Συνεχίζοντας τον κρατούντα «λογικό» συλλογισμό… Αν πάλι «έχεις» και δεν θες να μπεις στο κλαμπ (ωσάν άλλο κομμάτι κρέας σε καλή και συμφέρουσα τιμή), σίγουρα έχεις κάποιο πρόβλημα. «Δεν μπορεί, χρυσό μου, σου λέω! Από-και-κλείεται! Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με εσένα! Πρέπει να το βρούμε! Τι συμβαίνει τελικά με την περίπτωσή σου;!»
Φυσικά δεν μας περνάει καν από το μυαλό ότι απλά δεν μας αφορά καθόλου μα καθόλου τι κάνει ο διπλανός μας. Ή ότι μπορεί απλά να ισχύει ένα από τα ακόλουθα ή και όλα μαζί ή και πολλά άλλα περισσότερα που δεν θες να κατονομάσεις και να δώσεις σε κανέναν λογαριασμό. Ποιο μυαλό; Να, αυτό των Αυτών που δεν έχουν κουκούτσι μυαλό μέσα στο κρανίο τους…
Τεσπά. Συνεχίζω «χαριτωμενούτσικα» την καταγραφή της κοινωνικής παρατήρησης… Αναφερόμουν σε αιτίες όπως το ότι ψάχνεις έναν σύντροφο με ποιότητα ανάλογη με τη δική σου, το ότι έχεις άλλες προτεραιότητες στη ζωή προσωρινά ή γενικότερα, το ότι μπορεί να έχεις άλλα προβλήματα να διεκπεραιώσεις που δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις, το ότι μπορεί να έχεις πληγωθεί στο παρελθόν και να είσαι επιφυλακτικός, το πολύ πιο απλό και προφανέστατο όλων «περνώ και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά» και χίλια δυο άλλα αίτια που κανονικά θα περνούσαν από το μυαλό όλων των ανθρώπινα ενδιαφερόμενων, ώριμα, συγκροτημένα, καλοπροαίρετα σκεπτόμενων ανθρώπων… εκτός φυσικά των πασχόντων από «κομπλεξίτιδα», όπως αναλύσαμε ήδη!
Και σε κάθε περίπτωση πρέπει να μπεις οπωσδήποτε «και σε μία σειρά» σαν κορίτσι που είσαι, όπως το λένε με στόμφο για να σου επισημάνουν αυστηρά ότι παρεκτρέπεσαι και παρεκκλίνεις της «προδιαγεγραμμένης» πορείας σου. Δηλαδή αυτά τα «τα χρόνια περνάνε και μεγαλώνεις», «μία γυναίκα μόνη στη ζωή τι θ’ απογίνει», «θα σου βγει το όνομα», κλπ…. που ακούγονται κατά το «υπέροχο» τροπάρι που εκτυλίσσεται επί της ευκαιρίας δοθείσης σε κάθε μεγάλο «ιερό» οικογενειακό τραπέζι.
Ολοκληρώνοντας την άποψή μου ως άλλη Κάρυ Μπράντσω επί των προικώων ζητημάτων να παροτρύνω θερμότατα να γράψει όμως και κανένα παλικάρι την άποψή του. Πώς το βιώνει αντίστοιχα το συγκεκριμένο «λαμπρό» φαινόμενο της ελληνικής μας κοινωνίας από την δική του πλευρά («άχρηστε, που θα πας να πάρεις μία φτωχιά να τη φορτωθούμε» , «αχμάκη, που σάμπως ρώτησες κι έμαθες τι προίκα να έχει αυτή και θες να την παντρευτείς κιόλας;», κλπ. χαριτωμένα οικογενειακά «δράματα») και την αντίστοιχη πίεση που αισθάνεται για να συμμορφωθεί και να υποταχθεί στα δεδομένα πατριαρχικά πρότυπα, για να καταλάβουμε και την άλλη όψη του νομίσματος και να μην αδικούμε κόσμο.
Από εκεί κι έπειτα… οι έχοντες την μύγα, ας μυγιάζονται!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
