Το γκρέμισμα των ψευδαισθήσεων

Διέρρευσε σήμερα από το Politico προσχέδιο σύμφωνα με το οποίο το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ενδέχεται να ανατραπεί το κατοχυρωμένο από το 1973 δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση. Κατόπιν γνωμοδότησης της συντηρητικής πλειοψηφίας φαίνεται να έχει ήδη διεξαχθεί και ψηφοφορία. Την Τετάρτη, το δικαστήριο εξέτασε έναν νόμο του Μισισιπή που απαγορεύει τις αμβλώσεις μετά την 15η εβδομάδα της εγκυμοσύνης. Η τελική του απόφαση, που αναμένεται τον Ιούνιο του επόμενου έτους, θα μπορούσε να διακόψει τις υπηρεσίες αμβλώσεων για δεκάδες εκατομμύρια γυναίκες. Ανεξάρτητα από το αν τελικά γίνει πράξη η διαρροή ή όχι, με τους οιωνούς να μην είναι ευνοϊκοί, κάποια πράγματα έχουν αρχίσει να γίνονται καταφανέστατα, όσο κι αν γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη μεριά.

Είναι αδιανόητο θεωρητικά, να συζητάμε ακόμα για θέματα που <<έλυσαν>> οι παππούδες μας μισό αιώνα πριν. Είναι δυνατόν η γενιά τους να αναγνώρισε το δικαίωμα των γυναικών στο σώμα τους, κι εμείς σήμερα με αντισύλληψη, με συστήματα πρόνοιας (εδώ γελάμε), διαδίκτυο και πληροφόρηση, να σκεφτόμαστε την παρανομία της έκτρωσης; Είναι γνωστό άλλωστε, από τα τόσα παραδείγματα, ότι η ποινικοποίηση της έκτρωσης θα λύσει το πρόβλημα. Έχει αποδειχτεί πολλάκις, πως μια γυναίκα που έχει αποφασίσει να προχωρήσει σε άμβλωση, θα το κάνει είτε είναι νόμιμη είτε όχι. Αυτό γινόταν ανέκαθεν, με ματζούνια, μαμές, κομπογιαννίτες, πόσο μάλλον σήμερα. Το μόνο που αλλάζει είναι ο κίνδυνος και το ρίσκο για την ίδια. Είναι υποθέτω πιο εύκολο και βολικό μια 16χρονη εγκυμονούσα και ένας γάμος , από μια 16χρονη κι έναν 16χρονο οι οποίοι θα έχουν λάβει την κατάλληλη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και αν τυχόν μείνει έγκυος το κορίτσι, να μην υποθηκευτεί η ζωή τους, αλλά να στηριχθούν, κυρίως η κοπέλα, από ένα κατάλληλο  σύστημα πρόνοιας. Το ζήτημα βέβαια ξεκινά και τελειώνει στο ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να πάρει απόφαση για τη ζωή και το σώμα μιας γυναίκας. Τελεία.

Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα δεδομένα που ανακύπτουν. Το ότι εν έτει 2022 τα εγγόνια αποδεικνύονται πιο συντηρητικά και κλειστόμυαλα από τους παππούδες έχει μια ξεκάθαρη ανάγνωση.  Η προοδευτική κοινωνία στην οποία-τουλάχιστον στη Δύση- πιστεύαμε ότι ζούσαμε, είναι μια εικόνα πλαστή. Ψεύτικη. Τα σύνδρομα και οι αντιλήψεις του παρελθόντος επέστρεψαν, αν έφυγαν ποτέ, και φαίνονται ακόμα κραταιές. Ο προοδευτισμός απέτυχε, είναι δεδομένο αυτό. Πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Δεν έχει φυσικά την αποκλειστική ευθύνη, αλλά απέτυχε. Η διαρροή για τις αμβλώσεις, η επιστροφή της ακροδεξιάς σε όλο τον κόσμο, και η υιοθέτηση όλο και πιο πουριτανικών θέσεων και συμπεριφορών από μεγάλα τμήματα των κοινωνιών, δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν ζούμε στον κόσμο που πιστεύαμε πως ζούμε. Πώς συνέβη αυτό; Με την επικράτηση ακραίων φωνών, την παγίδα του μάρκετινγκ, αλλά το κυριότερο, την υποτίμηση της όποιας αντίδρασης. Όταν λες σε κάποιον πόσο λάθος έχει αντί να του δείξεις, αυτός <<οχυρώνεται>> και <<γαντζώνεται>> πάνω στις απόψεις του. Γίνεται αντιδραστικός, αποκτώντας όλο και περισσότερο λάθος θέσεις. Δεν σε ακούει αλλά ψάχνει τρόπο να σε βρει <<μπόσικο>>. Καλή ώρα.

Από τους συντηρητικούς κόλπους δεν περιμένουμε κάτι. Αυτοί όπως πάντα θα συρθούν στην πρόοδο. Οι προοδευτικές δυνάμεις πρέπει κατά τη γνώμη μου μέσα από τους κόλπους τους και μετά από αυτοκριτική, να επιτύχουν όσα μέχρι τώρα δεν κατάφεραν. Νομίζαμε πως πηγαίναμε μπροστά. Πως το παρελθόν είχε τελειώσει. Ο συντηρητισμός στην ακραία του μορφή είναι εντούτοις εδώ. Εμφανίστηκε μπροστά μας πιο δυνατός, σαν τον κακό σε σειρά, στο τέλος του κύκλου. Ο ήρωας νομίζει πως τον έχει νικήσει, αλλά αυτός είναι εδώ, και παγώνει τη ραχοκοκαλιά σου.

 

Πείτε μας τη γνώμη σας
4Τέλειο1Καλό0Αστείο0Wow1Λυπηρό0Κακό

0 Σχόλια

Αφήστε ένα σχόλιο

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.