Σήμερα, όλο και πιο συχνό είναι το φαινόμενο τα παιδιά να έχουν ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα εξαιρετικά φορτωμένο. Αθλητισμός, μουσική, ξένες γλώσσες, και άλλα είδη δραστηριοτήτων προστίθενται στο απόγευμα των παιδιών μετά το σχολείο. Πρόκειται φυσικά για μια προσπάθεια των γονέων να εφοδιάσουν τα παιδιά τους με τα απαραίτητα για την ενήλικη ζωή και να αποκτήσουν έναν σωστό τρόπο ζωής. Όπως τον αντιλαμβάνεται κανείς. Ωστόσο, υπάρχει μια λεπτή γραμμή. Από ένα σημείο και μετά, η ανάληψη πολλών δραστηριοτήτων λειτουργεί μάλλον αρνητικά παρά ευεργετικά.
Είναι δεδομένο πως ξεκινάμε κάτι καινούριο, με σκοπό να το κάνουμε όσο καλύτερα γίνεται. Αυτό συνεπάγεται επένδυση χρόνου και φαιάς ουσίας. Οι ξένες γλώσσες απαιτούν τουλάχιστον 4 με 5 ώρες εβδομαδιαίως. Ο αθλητισμός ίσως και 10. Η μουσική επίσης πάνω από 5 ώρες. Αν προσθέσουμε τις 7 ώρες σχολείου και όσες απαιτούνται για διάβασμα μετέπειτα, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι οι ώρες της εβδομάδας απλά δεν επαρκούν. Που καταλήγουμε λοιπόν; Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα πάντα γίνονται μηχανικά, διεκπεραιωτικά. Ουσιαστικά, καμία δραστηριότητα δεν γίνεται με ποιότητα, και φυσικά δεν υπάρχουν αποτελέσματα. Με άλλα λόγια, τα παιδιά κουράζονται, μπουχτίζουν και κάποια στιγμή σταματούν τα πάντα, αφήνοντας τα ημιτελή.
Οι γονείς εννοείται προσπαθούν να βοηθήσουν όσο γίνεται. Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό, ότι ενώ είναι ζητούμενο τα παιδιά να απασχολούνται δημιουργικά, πρέπει ταυτόχρονα να έχουν και χρόνο για παιχνίδι. Το παιχνίδι είναι επίσης πολύ σημαντικό. Είναι συνήθως αδύνατο για έναν άνθρωπο, όχι μόνο μαθητή να γίνει ταυτόχρονα καλός αθλητής, να έχει μουσική παιδεία, να μαθαίνει δύο γλώσσες και να είναι άριστος μαθητής. Πρόκειται για έναν όγκο μη διαχειρίσιμο. Υπάρχει χρόνος για όλα αυτά. Διάθεση πρέπει να υπάρχει. Οι γονείς ως ενήλικες, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά κουράζονται και καταλήγουν να μισούν και να παρατούν ότι είχαν αναλάβει. Επίσης, δεν είναι καλό να προβάλλουν στα παιδιά τους δικά τους απωθημένα. Ειδάλλως, θα φτάσουμε στην ηλικία των 19/20, και θα κατηγορούμε τα παιδιά για μια αποτυχία, για την οποία δεν ευθύνονται ουσιαστικά.
Εν κατακλείδι, είναι απαραίτητο να υπάρχει μια ισορροπία και ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Το σχολείο οφείλει να είναι η κορυφαία προτεραιότητα. Στη συνέχεια, φυσικά και είναι θεμιτή η ύπαρξη δραστηριοτήτων, αλλά με τη γνώση ότι δε συνδυάζονται εύκολα. Αθλητισμός και μουσική μαζί δεν γίνεται. Τα παιδιά πρέπει να παίζουν. είναι πολύ σημαντικό, για τη χαλάρωσή τους, αλλά και για την εξέλιξή τους. Η ιεράρχηση προτεραιοτήτων, θα επιτρέψει στα παιδιά να έχουν καλύτερες επιδόσεις και να εκτιμήσουν αυτό που κάνουν, αλλά και την προσπάθεια των γονέων. Το πιο σημαντικό είναι ωστόσο, το γεγονός ότι έτσι οι πιθανότητες εθισμού στη μόρφωση και την ενεργή ζωή είναι σαφώς περισσότερες.
