Απόγευμα Παρασκευής και μόλις ολοκληρώθηκε και το τελευταίο μάθημα στη Σχολή. Βουτάω απηυδισμένη σημειώσεις και πολύχρωμα μαρκαδοράκια απλωμένα πάνω στο έδρανο και τρέχω πανικόβλητη να προλάβω το πρώτο αστικό που θα βρω μπροστά μου. Από τη στάση της Καμάρας με κατεύθυνση προς το σπίτι της κολλητής. Βραδινή έξοδος επίκειται γαρ. 2-3 ωρίτσες χρειαζόμαστε. Ίσα-ίσα που προλαβαίνουμε να ετοιμαστούμε για να συναντήσουμε τους υπόλοιπους…
Και μόλις σωριάζομαι από την κούραση στη μία από τις δύο μονές αντικριστές θέσεις του αστικού… ανοίγει η τσάντα και χύνονται όλα στο πάτωμα του λεωφορείου εν κινήσει! Τη ζωή μου δεν ήθελα… που έπρεπε να τα μαζέψω, ενώ κατρακυλούσαν προς πάσα πιθανή κατεύθυνση!
Η γλυκύτατη γιαγιούλα που καθόταν στο απέναντί μου ακριβώς κάθισμα έσκασε αυθόρμητα σε τρανταχτά γέλια για κανένα δίλεπτο, όσο μάζευα την «προίκα» από το πάτωμα. Αφού συνήλθε, με ένα τεράστιο, φωτεινό και καλοσυνάτο χαμόγελο -βλέποντας προφανώς την απόγνωση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου- μου κάνει μπροστά σε όλους μειλίχια… «Άστα αυτά, κόρη μου, και βρες έναν άντρα να σ’ αγαπάει και να τον αγαπάς»!
Υπό άλλες συνθήκες μπορεί και να της έλεγα –όσο πιο ευγενικά μπορούσα- να κοιτάει τη δουλειά της, αλλά ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη για αυτό! Ήταν και τόσο τσαχπίνα, που μου θύμισε κάπως τη δική μου τη γιαγιά, οπότε από σεβασμό και μόνο της απάντησα ξεσπώντας κι εγώ σε γέλια με τη σειρά μου «Καλά, γιαγιά. Θα το γράψω κι αυτό στη… λίστα!» Αλλά η ετοιμόλογη γιαγιάκα μου ξαναλέει «Πάνω-πάνω!Ε;!» και συνεχίσαμε να γελάμε για μερικά λεπτά…
Δεν είπαμε τίποτα περισσότερο καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της διαδρομής, αλλά δεν χρειαζόταν κιόλας. Γιατί και όλα τα σημαντικά τα είπε τόσο συνοπτικά και προσωπικά συμφωνούσα μαζί της, έτσι όπως σκεφτόμουν πολλές φορές εκ των υστέρων εκείνη την τυχαία συνάντηση. Όμως πριν κατέβω στη στάση μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να την αποχαιρετήσω. Κι εκείνη μου έγνεψε χαμογελαστή συμπληρώνοντας «Αυτό είναι το νόημα της ζωής, μικρή μου. Μην το ξεχάσεις ποτέ!»
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
