Είμαι η Κάτια Π. και σας έστειλα αυτό το κείμενο που βοήθησα την επτάχρονη κόρη μας Στελλίτσα να σας γράψει. Η Στελλίτσα έλεγε κι έγραφε κι εγώ η μαμά της βούρκωνα σε κάθε γραμμή:
«Μαμά, ξέρεις τι θέλω;
Θέλω να έχουμε λεφτά αρκετά για να μη στεναχωριέστε και κλαις εσύ κι ο μπαμπάς.
Θέλω να έχετε πάντα δουλειά.
Θέλω να πηγαίνουμε μετά πάντα για βόλτα, παιχνίδι και παγωτό.
Θέλω να βλέπουμε τους παππούδες στις γιορτές. Σε όλες τις γιορτές. Όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Και να έρχονται αυτοί στο σπίτι μας, και να πηγαίνουμε κι εμείς εκεί που είναι όμορφα, μαμά.
Θέλω να καλούμε τα άλλα παιδάκια, τους φίλους μου, στο σπίτι στα γενέθλιά μου κάθε χρόνο, αλλά και λίγο παραπάνω, και μερικά Σαββατοκύριακα, αν μπορείς, μαμά.
Θέλω να παίρνω και δώρα όμως στους φίλους μου, μαμά, για όταν έρχονται και όταν γιορτάζουν. Εμένα πάντα μου φέρνουν δώρα.
Θέλω να πάμε διακοπές στη Ντίσνεϋλαντ μαζί με το μωρό, όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα. (Η Στελλίτσα έχει μικρότερο αδελφάκι).
Θέλω να φτιάξουμε πια το δικό μου δωμάτιο. Δεν θέλω να κοιμάμαι άλλο μαζί με το μωρό. Πόσο ακόμα να περιμένω; Α, και να είναι ροζ με άσπρο και πολλά παιχνίδια μέσα.
Γιατί, όταν θέλω κάτι, δεν μπορούμε, μαμά;
Στελλίτσα»
Δεν ξέρω τι να της απαντήσω κάθε φορά που η μικρή μας ζητάει κάτι κι εμείς με το σύζυγό μου και πατέρα της δεν μπορούμε να της το προσφέρουμε. Απλά κλείνομαι στο δωμάτιό μας και κλαίω μόνη μου για να μην με βλέπει η μικρή και στεναχωριέται. Προσπαθώ να σκεφτώ πώς να της εξηγήσω ότι η οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα δεν μπορεί να μου εγγυηθεί τη δουλειά μας κι ένα ελάχιστο αξιοπρεπές εισόδημα για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.
Να πω με τη σειρά μου κάτι που θέλω κι εγώ;
Θέλω να έχω τη δουλειά μου στον ιδιωτικό τομέα διασφαλισμένη και να μην κινδυνεύω να τη χάσω, επειδή θα κλείσει η επιχείρηση που εργάζομαι. Ούτε εγώ, ούτε κι ο σύζυγός μου.
Γιατί, όταν θέλω κι εγώ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ, δεν το μπορείτε, αγαπητή Πολιτεία;
Κάτια Π.
