Είναι στιγμές πολλές στη ζωή, όχι μόνο μία και δύο. Για την ακρίβεια είναι κάθε στιγμή της καθημερινότητας μία τέτοια στιγμή, που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στο σωστό και το λάθος.
Κατά τα μέτρα ποιου όμως; Της κοινωνίας, του διπλανού τρίτου, τα δικά σου; Ποιος ξέρει άραγε ποια είναι η πιο σωστή και τέλεια απάντηση για κάθε περίσταση και κατά τα μέτρα ποιου τελικά;
Προσωπικά υποστηρίζω πάντα, γιατί αυτό πιστεύω, πως όσο control freak και να είσαι, όσο ελεγκτικός τύπος κι αν είσαι, πάντα κάτι θα σου ξεφύγει. Από όλες αυτές τις ιδανικές ή τις εξιδανικευμένες παραμέτρους, που αποζητάς για να ρυθμίσεις αποτελεσματικά την όποια κατάσταση σε απασχολεί.
Και πως «σαν το ένστικτο δεν έχει» μου έλεγε διαρκώς η κ. Άρτεμη, φιλόλογος από τα παλιά. «Επιτέλους πίστεψε ότι αυτή που σου έρχεται πρώτη σαν απάντηση, αυτή είναι και η σωστή. Όχι μόνο στα φιλολογικά, αλλά σε όλα», μου έλεγε.
Αλλά τότε… την πίστευα και δεν την πίστευα, αμφιταλαντευόμουν. Όχι γιατί δεν εμπιστευόμουν την κρίση της ή την καλοπροαίρετη συμβουλή της. Καμία σχέση. Πάντα με προσοχή και σεβασμό την άκουγα. Αλλά γιατί ήθελα κάπως να το «διασταυρώσω»… Και μόνη μου…
Τι να κάνω; Έχω μέσα μου σαν αντίβαρο και μια τετραγωνισμένη λογικί-τσα που καιροφυλαχτεί για να ξεπεταχτεί και να σταθμίσει πρόσωπα και καταστάσεις. Μην αξίζει ας πούμε άλλος «το στόλισμα και το ψάλσιμο» και τα «ακούσει» άλλος στη θέση του. «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», γιατί θα νιώθω και τύψεις μετά!
Κυρία Άρτεμη, είχατε απόλυτο δίκιο κι εσείς κι ο θείος Ραφαήλ, που δεν βρίσκεται πια κοντά μας και μου λείπει πάρα πολύ. Τώρα πια και μετά από άπειρα «χαστούκια» αυτοπαγίδευσης αλλά κι απόδρασης, σας «ακούω» και τους δυο σε κάθε ανάλογη περίσταση… Σε ό,τι με προτρέπει επίμονα εσωτερικά να σπεύσω για να ενεργήσω ή να μην κάνω απολύτως τίποτα και να περιμένω υπομονετικά.
Και συμβουλεύω κι όλους τους άλλους να κάνουν το ίδιο, γιατί παιδιά… Επιτέλους το «διασταύρωσα» αρκετά…
Σαν το ένστικτο δεν έχει!
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
