Τον τελευταίο καιρό, ψηλά στην ειδησεογραφία βρίσκεται η δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού. Έχουν γραφεί πολλές αράδες για το γεγονός και αναλύσεις επί αναλύσεων. Το θέμα που θα ήθελα να θίξω, είναι ο χαρακτηρισμός του περιστατικού ως οπαδική βία.
Το παιδί υποστήριζε τον Άρη. Δεν είχε πάρε-δώσε με συνδέσμους, με ραντεβού και άλλα τόσα γνωστά. Το γεγονός ότι ο θάνατός του προήλθε με αφορμή οπαδική ερώτηση, δε μπορεί να κατατάξει αυτό που συνέβη στον <<χώρο>> της οπαδικής βίας. Είναι πολύ βολική η ανάγνωση αυτή. Δίνει άλλοθι για βαυκαλισμό και διαιώνιση του προβλήματος. Ο μανδύας έχει όντως να κάνει με τις ομάδες. Στην πράξη ωστόσο, είναι προφανές ότι η βία στον χώρο του ποδοσφαίρου δεν είναι αυθύπαρκτη.
Πώς είναι δυνατόν, οι άνθρωποι αυτοί, μέλη μέχρι πρότινος της κοινωνίας να αντιμετωπίζονται ως ξένο σώμα; Η βία που επιδεικνύουν είναι δικό τους πρόβλημα μονάχα; Δεν υπήρξαν εξωγενείς παράγοντες, οι οποίοι να δημίουργησαν στους δολοφόνους την πεποίθηση ότι η ομάδα τους αποτελεί καλό λόγο για να σκοτώσουν; Είναι δυνατόν σε μια κοινωνία εξαθλιωμένη οικονομικά, σε μία χώρα ανέκδοτο, με κανένα θεσμό να μη στέκεται στο ύψος του, η βία να είναι απλά ένα σύμπτωμα άσχετο με αυτήν;
Βασικό γνώρισμα της πορείας κάθε ανθρώπου στη διάρκεια της ζωής του, είναι η αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους. Αυτή η συνισταμένη επηρεάζει τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Η βία αποτελεί αντίδραση σε μια πίεση συνεχιζόμενη. Η Ελλάδα είναι σε άσχημη οικονομική κατάσταση, η κοινωνική συνοχή δεν υπάρχει. όλο και περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο. Καμία λύση, κανένα φως στο τούνελ.
Η βία είναι αποτέλεσμα των όσων συμβαίνουν στη χώρα σε όλα τα επίπεδα εδώ και πολλά χρόνια. Αν θέλουμε να πατάξουμε την κάθε μορφής βία, πρέπει να φτιάξουμε ξανά την κοινωνία. Με το να δίνουμε ταμπέλες και να κλείνουμε συνδέσμους, νομιμοποιούμε στην πράξη τη δολοφονία του Άλκη.
