Τον τελευταίο καιρό, φαίνεται πως τα δυστυχή γεγονότα, οι καταστροφές και οι συμφορές συμβαίνουν όλο και συχνότερα, και μάλιστα μαζεμένες. Από την πρώτη στιγμή, η κινητοποίηση του απλού κόσμου υπήρξε άμεση και πραγματικά εντυπωσιακή. Συγκέντρωση τροφίμων, ειδών πρώτης ανάγκης, ενημέρωση και δράση για τη βοήθεια ή (και) σωτηρία ανθρώπων και ζώων, εθελοντική παροχή βοήθειας είναι μόνο μερικές από τις προσπάθειες ανακούφισης και βελτίωσης της κατάστασης. Ταυτόχρονα όμως έχει αναπτυχθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια ρητορική εν είδει <<επιβολής>> της αλληλεγγύης και της βοήθειας. Υπήρξε έντονη κριτική και <<ξεφωνητό>> προς αυτούς που δεν βοήθησαν. Οι χαρακτηρισμοί φυσικά δεν λείπουν.
Η ενημέρωση, η προσπάθεια ευαισθητοποίησης και η προτροπή σε βοήθεια είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την απαξίωση, τους χαρακτηρισμούς και την γενικότερη μειωτική διάθεση. Πώς είναι δυνατόν να επιβάλλεις σε κάποιον να βοηθήσει, να είναι αλληλέγγυος; Η αλληλεγγύη, ο αλτρουισμός και η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο είναι αρετές, ιδιότητες αν θέλετε, βαθύτατα συνδεδεμένες με την ψυχή. Πρέπει να είσαι διατεθειμένος να βάλεις τον άνθρωπο δίπλα σου, τον ξένο πάνω από το εγώ σου. Πρόκειται για τα ύψιστα προτερήματα ενός ανθρώπου ενδεχομένως. Ωστόσο, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι αυτά τα προτερήματα. Κάποιοι είναι εγωιστές, ή καλύτερα δεν είναι τόσο δοτικοί. Η αλληλεγγύη και η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο δε μπορούν να γίνουν υποχρέωση και νόμος. Πρέπει να νιώθεις την αλληλεγγύη μέσα σου. Πρέπει να νιώθεις την ανάγκη να βοηθήσεις. Αν το κάνουμε γιατί πρέπει ή γιατί μας το επιβάλλουν, τελικά θα βλάψουμε τον σκοπό μας, και αντί για προσφορά θα προξενήσουμε κακό.
Άρα, δεν πρέπει να βοηθάμε; Δεν πρέπει να παροτρύνουμε τους ανθρώπους να γίνουν λιγότερο εγωκεντρικοί; Δεν έχει αντίκρυσμα η βοήθεια στις φωτιές, στους μετανάστες και σε τόσα άλλα ζητήματα; Εννοείται πως πρέπει να βοηθάμε και εννοείται ότι η βοήθεια είναι μάταιη. Η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο όμως δεν θα έπρεπε να γίνεται για προσωπικό όφελος. Όταν βλέπω κάποιον να κατακρίνει όσους δεν βοηθούν ή ακόμα δεν ενδιαφέρονται νιώθω ότι κάνει ότι κάνει για να του πούμε μπράβο. <<Δείτε με, πόσο καλός είμαι! Είστε τόσο κακοί ενώ, εγώ βοηθάω όσους έχουν ανάγκη>>. Για εμένα αυτό είναι κομπλεξισμός και πέρα για πέρα θλιβερό. Η έστω και ασυνείδητη προσωπική ατζέντα στις πλάτες του πόνου και της ανάγκης. Εντάξει, είστε καλύτεροι άνθρωποι, μπράβο σας, συγχαρητήρια!
Προφανώς και αν βοηθούσαμε όλοι, πολλά προβλήματα θα είχαν λυθεί ή σε κάθε περίπτωση δεν θα είχαν την έκταση που έχουν σήμερα. Δυστυχώς, δε μπορούν όλοι οι άνθρωποι να νιώσουν συμπάθεια, αλληλεγγύη, ούτε μπορούν να ξεπεράσουν την προσωπική τους σφαίρα ή ακόμα δεν θέλουν να καταβάλλουν την προσπάθεια που απαιτείται, μικρή ή μεγάλη. Είναι λυπηρό αλλά είναι η αλήθεια. Από το να προξενήσω λοιπόν κακό σε έναν αγαθό και καλό σκοπό, με τη συμμετοχή ανθρώπων που δεν τον πιστεύουν και είναι μάλλον ιδιοτελείς, είναι προτιμότερο να προσφέρουν αυτοί που το νιώθουν πραγματικά μέσα τους, και θα αφήσουν χειροπιαστό έργο..
