Γνωστός και διάσημος παγκοσμίως έγινε πλέον ο Ρουμπιάλες μετά την ανεξέλεγκτη έκρηξη χαράς, ενθουσιασμού και ασπασμών προς αθλήτρια του Ισπανικού ποδοσφαίρου. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης πήραν αμέσως φωτιά, καθώς πάρα πολύ αρέσκονται σε κάτι τέτοιες αναλύσεις επί αναλύσεων κάτι τέτοιων φαινομενικά ροζοκίτρινων περιστατικών…
Μόλις σήμερα μάλιστα διάβαζα σχετικό ρεπορτάζ έγκυρου διεθνούς πρακτορείου ειδήσεων που ανέφερε ότι η μητέρα του Ρουμπιάλες κλείστηκε από τον καημό της σε εκκλησία και θρηνεί για το περιστατικό… Η λεπτομέρεια που με συγκλόνισε ωστόσο ήταν ο λόγος για τον οποίο θρηνεί… Κλαίει και χτυπιέται που ξεσηκώθηκαν όλοι να αποπέμψουν το παιδάκι της από τη θέση του στην Ομοσπονδία…
Με όλο το σεβασμό προς την μητέρα του και προς κάθε μητέρα που έχει γιο και μάλιστα έναν γιο που μόνος του περιήλθε σε ανάλογη δύσκολη θέση δημόσια, έχω μία ερώτηση να θέσω έτσι γενικά κι ο καθένας μας ας την απαντήσει για λογαριασμό του. Έτσι όπως βλέπουμε όλοι μας το πράγμα εκ του μακρόθεν ως απλοί θεατές και παρατηρητές μίας μεγάλης αθλητικής διοργάνωσης, πώς νιώσαμε για αυτό;
Προσωπικά ένιωσα λίγο περίεργα μαθαίνοντας για το όλο περιστατικό για τον «παράλογο» λόγο ότι, άνθρωπέ μου, βρίσκεσαι σε δημόσιο χώρο και συμμετέχεις όχι ως απλός θεατής αλλά με το θεσμικό σου ρόλο σε μία αθλητική ομοσπονδία για να γιορτάσετε όλοι μαζί μία μεγάλη αθλητική επιτυχία. Ως θεατές κατανοούμε τον ενθουσιασμό σου, τη χαρά σου, τον αυθορμητισμό σου για την επίτευξη ενός τόσο σημαντικού αθλητικού στόχου. Παράλληλα όμως νιώθουμε μερικοί «περίεργοι» -και πρόβλημά μας φυσικά- κάπως άβολα από τη διαχυτικότητά σου κι από τις σκέψεις ενδεχομένως ότι μπορεί γενικά να υποστηρίζεις ανθρώπους κατά την προσωπική σου συμπάθεια έναντι άλλων λιγότερο «συμπαθητικών» και «χαρωπών» και να περνάς άθελά σου γενικά το μήνυμα ότι υπάρχει μία «ρευστότητα» και «άνεση» στις σχέσεις μεταξύ μελών της ομοσπονδίας και αθλητών.
Να, αυτές είναι μερικές πολύ πρόχειρες σκέψεις και σε διάφορα δημοσιεύματα που πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου τελευταία κατά το scrolling. Προβληματίστηκα λοιπόν κι έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται έκπληκτη, ενδεχομένως όπως και η λυπημένη μητέρα του κ. Ρουμπιάλες που έχει εύλογα αναστατωθεί η γυναίκα, «Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν πια τόσα πολλά παμπόνηρα και κακοπροαίρετα μυαλά, που να πηγαίνει πάντα μα πάντα όμως ο νους τους στο κακό;! Γίνονται και παρεξηγήσεις, βρε αδερφέ!»
ΣΑΠΦΩ Χ. ΣΑΚΚΗ
