«Ελαφρά» περιστατικά και σοβαρά επεισόδια ανεξέλεγκτης βίας εκτυλίσσονται όλο και συχνότερα στα ελληνικά σχολεία αλλά και σε διάφορα αθλητικά κέντρα, κι αυτό δεν είναι μόνο άκρως ανησυχητικό. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το προσπεράσεις έτσι απλά, γιατί στην ουσία εκεί μέσα προετοιμάζεται το «αύριο» της επόμενης γενιάς. Και η αλήθεια είναι ότι όλοι μας έχουμε βιώσει τουλάχιστον ένα πάρα πολύ σοβαρό περιστατικό, που δεν το ξεχάσαμε ποτέ. Αν και οι περισσότεροι ελπίζω να το «επεξεργαστήκαμε» και να το «ξεπεράσαμε» κάποτε, σε κάποια μεταγενέστερη φάση της ενήλικης ζωής μας.
Παλιότερα ωστόσο ακούγαμε για μαχαιρώματα, «ξεκαθαρίσματα» λογαριασμών, «κόντρες» με μηχανές ή «πειραγμένα» αυτοκίνητα που κατέληγαν σε άγριους ξυλοδαρμούς, περιστατικά απαράδεκτης αντιαθλητικής συμπεριφοράς σε κοινή θέα αλλά και στα αποδυτήρια, ομαδικές εκτελέσεις δασκάλων και συμμαθητών από οπλοφόρους μαθητές σε έξαλλη κατάσταση σε σχολεία της αλλοδαπής και φρίτταμε. Βλέπαμε κι ανάλογες ταινίες που αποτύπωναν τα αντίστοιχα κοινωνικά προβλήματα με τρόμο, κατάπληξη (όχι φυσικά με την καλή έννοια του όρου) και νιώθαμε εκείνους τους δυσάρεστους κόμπους στο λαιμό και στο στομάχι, που σου προκαλούν αναγούλα. Και λέγαμε από μέσα μας «Ευτυχώς που αυτά δεν γίνονται εδώ!»
Κι όμως γίνονταν… και γίνονται ακόμη εδώ… Απλώς δεν είχαν αναδειχθεί τόσο πολύ ως πραγματικό «πρόβλημα». Δεν είχαν συζητηθεί τόσο εκτενώς κι απροκάλυπτα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, και πλέον και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια.
Σε όλο αυτό το ταξίδι εμπειριών και στιγματισμού μέσα στις ποικίλες κοινωνικές ομάδες εκπαίδευσης συνοδοιπόροι, φροντιστές, υποστηρικτές, βοηθοί και δεν ξέρω πόσα άλλα μπορώ ακόμη να αναφέρω για τον ουσιαστικό ρόλο τους στη ζωή μας, έπαιξαν -εκτός από τους γονείς μας- αρκετοί δάσκαλοι και προπονητές, που είχαμε την τύχη να βρεθούν στο δρόμο μας και να μας βοηθήσουν με τον τρόπο τους να αντιμετωπίσουμε, όσο αυτό είναι εφικτό, να ξεπεράσουμε, να προοδεύσουμε, να εξελιχθούμε, να προχωρήσουμε μπροστά. Κι αυτοί οι άνθρωποι μας έδωσαν κάτι πολύ περισσότερο από γνώσεις θεωρητικές και τεχνικές. Είναι οι άνθρωποι, που σε πλήρη αντίθεση με άλλους, με τον τρόπο τους μας «ανέθρεψαν» προσπαθώντας να μας «θωρακίσουν» από καταστροφικές καταστάσεις και συμπεριφορές. Και πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι αρκετό για να τους ευχαριστήσουμε για αυτό το «δώρο» ζωής.
Μα κυρίως μας «ανέθρεψαν» με την υγιή νοοτροπία πως ό,τι κι αν σε πλήγωσε, δεν πρέπει να το αναπαράγεις, αλλά αντίθετα οφείλεις να το «εξορκίζεις» προσφέροντας σε άλλους τη βοήθεια που εσύ ποτέ δεν είχες, όταν τη χρειαζόσουν όσο τίποτα άλλο στον κόσμο -σαν «οξυγόνο»- για να μπορέσεις να «αναπνεύσεις», να επιβιώσεις ψυχολογικά και συναισθηματικά. Και πιστεύω ότι αυτό είναι ίσως το πολυτιμότερο μάθημα ζωής για όλους μας.
Φαντάζεστε τι έχει να γίνει αν το κάνουμε πράξη;! (Μόνο «θαύματα» μπορούν να συμβούν, νομίζω.)
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΕΤΣΑΣ
