Ανεξάρτητα από το πως θεωρεί ο καθένας μας την κατάσταση που βιώνουμε τα τελευταία δύο χρόνια σχεδόν, είναι δεδομένο πως στην κοινωνία υπάρχει αναταραχή. Ανησυχία. Χωρισμένη στα δύο, σε εμβολιασμένους και μη. Η ρητορική τους είναι επιθετική και προσβλητική, γιατί μπορεί να ήρθε η πανδημία και να γίναμε όλοι καλοί Σαμαρείτες, αλλά ζούσαμε και πριν από αυτήν. Βρισκόμαστε λοιπόν σε μία κατάσταση στην οποία οι μεν μιλούν για κόσμο που πεθαίνει και την ανάγκη να σκεφτούμε τον συνάνθρωπο, και οι δε μιλούν για ξεσηκωμό. Εννοείται πως αυτή η ρητορική στρέφεται εκεί που πρέπει και δεν είναι καθόλου υποκριτική.
Ανεξάρτητα από τα μέτρα και τη φύση τους, ή την δική μας προσωπική άποψη, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κουνάει το δάχτυλο σε κάποιον και να του λέει να κάνει το εμβόλιο, φορτώνοντας του έμμεσα ολόκληρη την πανδημία. Το πρόσχημα της ασφάλειας της κοινωνίας είναι στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων αναπαραγωγή λόγων τρίτων. Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη ασφάλεια μόνο τώρα. Είχε και πριν. Είχε ανάγκη τη συλλογική δράση και το ενδιαφέρον για το κοινό καλό σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, κάθε λογής αυθαιρεσιών, πνιγμού παιδιών στο Αιγαίο. Η κοινωνία χρειαζόταν το ενδιαφέρον μας για τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, στο κλείσιμο του ΟΚΑΝΑ. Σε χίλιες δύο περιπτώσεις. Που είμασταν τότε οι περισσότεροι από εμάς, που τώρα κοπτόμαστε για το γενικό καλό; Όταν νοιάζεσαι, νοιάζεσαι γενικά, όχι μόνο όταν εξυπηρετούνται τα κόμπλεξ σου. Αλλιώς κάνεις τις επιλογές σου και τελεία.
Από την άλλη πλευρά, είναι αδιανόητη η αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι εργαζόμενοι σε εργαστήρια ή φαρμακεία που διεξάγουν rapid tests, καθώς και οι εργαζόμενοι σε καταστήματα, επιφορτισμένοι με τον έλεγχο πιστοποιητικών και λοιπών αποδεικτικών στοιχείων στα καταστήματα. Πρόκειται για πράξη ύψιστης αντίστασης να στολίζεις με κοσμητικά επίθετα τα παιδιά που δουλεύουν στα καταστήματα και σε ελέγχουν. Είναι άλλωστε γνωστό πως αυτοί επέβαλαν τα μέτρα και θέλουν να περνούν αυτό το μαρτύριο κάθε μέρα. Είναι εξαιρετικά βολικό και εύκολο να εκτονώνω τον θυμό και τον αναβρασμό μου στον τελευταίο τροχό της αμάξης, δίνοντας “‘άφεση αμαρτιών” σε αυτόν που πραγματικά παίρνει τις αποφάσεις. Αφενός νιώθω επαναστάτης και σημαντικός, αφετέρου δεν κάνω και κάτι στην πραγματικότητα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, κανένας μας δεν είναι τόσο σημαντικός ώστε να ασχολούνται όλοι μαζί μας, και σίγουρα δεν είμαστε οι μεγάλοι επαναστάτες που ίσως νομίζουμε. Να ξεσηκωθούμε αλλά πρώτα οι άλλοι δεν λειτουργεί και πολύ καλά.
Ορισμένες λέξεις έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και κουβαλούν μια κληρονομιά. Δεν γίνεται να τις χρησιμοποιούμε αδιακρίτως, καθότι χάνουν το νόημα τους. Δεν είναι δυνατόν να μιλώ συνεχώς για επανάσταση και ξεσηκωμό. Γιατί; Γιατί η επανάσταση και ο ξεσηκωμός είναι δύσκολοι. Ειδικά αν είναι απλά λόγια. όταν θα έρθει η ώρα δεν θα υπάρχουν αντανακλαστικά. Η ψυχολογική πίεση που υφιστάμεθα έχει κορυφώσει την ανάγκη μας να νιώσουμε σημαντικοί και ανώτεροι από τον διπλανό μας. Η υποκρισία μας βρήκε νέους τρόπους να μασκαρευτεί. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά στη νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας και του μέσου Έλληνα. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι.
