Εβδομάδα διεθνών αγώνων για τα Προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τελικοί Nations League, την εβδομάδα που μας πέρασε στο ποδόσφαιρο. Μετά τον μικρό τελικό, ο Thibaut Courtois ξέσπασε για τον απάνθρωπο όγκο και συχνότητα των αγώνων, οι οποίοι προβλέπεται να αυξηθούν κι άλλο. Η αφορμή όμως για το άρθρο αυτό δεν ήταν μόνο οι παραπάνω δηλώσεις, αλλά κυρίως τα σχόλια κάτω από το άρθρο του κ. Μήλιου στο SDNA, το οποίο καταπιάστηκε με τα λόγια του Βέλγου τερματοφύλακα. Ειρωνεία για το πόσο κουράζονται οι ποδοσφαιριστές και άτοπες συγκρίσεις με άλλα <<καθημερινά>> επαγγέλματα.
Αρχικά, είναι δεδομένο πως το ποδόσφαιρο ως επάγγελμα δεν μπορεί να συγκριθεί σε δυσκολία και κίνδυνο με την εργασία στο λιμάνι, την οικοδομή, ή οποιοδήποτε άλλο βαρύ και ανθυγιεινό επάγγελμα. Θα συμφωνήσουμε επίσης στο ότι αμείβονται πολύ παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Αλλά. τα χρήματα αυτά τους τα δίνει κάποιος, δεν τα έκλεψαν. Ακόμα, ο λόγος που τα ποσά στον επαγγελματικό αθλητισμό είναι αυτά που είναι, οφείλονται στην διάδοση των κορυφαίων αθλημάτων στην πλατιά μάζα του κόσμου. Κοινώς, παίρνουν εκατομμύρια επειδή εμείς αγαπάμε το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και θέλουμε να τους βλέπουμε να παίζουν. Κάποιοι το εκμεταλλεύονται αυτό. Όχι τώρα ανέκαθεν. Το θέαμα, εξαιτίας της κινητοποίησης και της συγκίνησης που προκαλεί έχει γίνει εργαλείο πολιτικής ανά τους αιώνες. Ο λιμενεργάτης, ο σκουπιδιάρης, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, παράγουν περισσότερο έργο και είναι πιο χρήσιμοι. Δεν πληρώνει κανείς όμως για να τους δει να εργάζονται.
Η μνησικακία επικεντρώνεται γύρω από τα χρηματικά ποσά. Επειδή είναι εκατομμυριούχοι δεν έχουν δικαίωμα να κουράζονται; Συνεχόμενα παιχνίδια και ταξίδια δεν προκαλούν κόπωση; Υπάρχει ζήλια από μεγάλο μέρος του κόσμου. Επειδή δεν παίρνω τα χρήματα που παίρνει ο Courtois και ο κάθε Courtois, δεν πρέπει να μιλάει γιατί εγώ νιώθω μειονεκτικά απέναντι του. Πρόκειται και για κόμπλεξ κατωτερότητας γιατί οι περισσότεροι από εμάς δε μπορέσαμε να φτάσουμε στο κορυφαίο επίπεδο. Ο καθημερινός άνθρωπος φαίνεται πως ζει με τη φαντασίωση μεγαλείων που δεν θα έρθουν ποτέ, και έτσι βγάζει κακία προς όποιον τα καταφέρνει. Και βέβαια είναι ο ίδιος που όταν τραυματίζεται ο αγαπημένος του ποδοσφαιριστής ή <<σέρνεται>> θα ουρλιάζει για τα πολλά παιχνίδια που κάνουν κακό στην ομάδα του.
Οι ποδοσφαιριστές κουράζονται. Οι σημερινοί ρυθμοί αγώνων είναι απάνθρωποι γιατί το λένε τα επιστημονικά δεδομένα και η εικόνα πολλών ποδοσφαιριστών στο γήπεδο. Κανείς δεν συνέκρινε τον ποδοσφαιριστή, ούτε καν οι ίδιοι, με τους καθημερινούς ανθρώπους, τους εργαζομένους που παλεύουν για την επιβίωση. Κάθε δουλειά έχει τα αρνητικά της. Οι ποδοσφαιριστές παίρνουν εκατομμύρια και όσο είναι ποδοσφαιριστές δεν έχουν ζωή. Οι υπόλοιποι δουλεύουμε περισσότερο απ’ ότι αμειβόμαστε και τα πράγματα είναι δύσκολα. Αδικία. Πορεύεσαι με ότι έχεις όμως ή απλά κλαίς την μοίρα σου. Αν μπορείς γίνε ποδοσφαιριστής στην τελική. Η αυτοκριτική δεν βλάπτει ποτέ κανένα. Ας κοιτάξουμε τα σύνδρομά μας στα μάτια και ας σκεφτούμε πριν βγάλουμε βιαστική κρίση για όποιον αποδείχθηκε πιο ικανός από εμάς.
Το άρθρο του Σωτήρη Μήλιου στο SDNA: https://www.sdna.gr/podosfairo/887419_akribopliromenoi-sklaboi-se-syghrones-galeres
